Eigenlijk is Fast ook al een franchise op zich te noemen, want we hebben hier te maken met de opvolger van Fast Racing League – een WiiWare-game waarvan we niet direct verwachten dat 'ie nog in je geheugen zit. Feit is dat Shin'en daarmee in 2011 al deed wat Nintendo al ruim tien jaar weigert: ons trakteren op een unieke futuristische racegame. Na het krankzinnig snelle en uitdagende F-Zero GX op de GameCube verscheen er immers nooit meer een noemenswaardig nieuw deel in de reeks, ondanks vele smeekbedes vanuit de community.

In essentie wijkt Fast Racing Neo weinig af van de formule die F-Zero ooit vestigde: racen met snelheden die lachen om de geluidsbarrière op circuits, die op hun beurt meer weghebben van intergalactische achtbanen dan de asfaltparcoursen op onze planeet. Om het tempo verder op te voeren – of je juist af te remmen – bevat Fast een eigen spelmechaniek. Met een druk op de knop wissel je tussen twee kleuren in de aandrijving van je machine. Ga je vervolgens over een strip op de baan met de corresponderende kleur, dan krijg je een snelheidsboost. Match je niet, dan vertraagt je voertuig even.

Dit systeem doet denken aan het wisselen tussen witte en zwarte kogels in de legendarische shooter Ikaruga en werkt gewoon erg goed in Fast, waarin het ‘t zo effectief mogelijk afleggen van de parcoursen extra uitdagend maakt. Ook zijn er power-ups te verzamelen: niet om aan te vallen of te verdedigen (al kun je met een boost wel tegenstanders een beuk verkopen), wel om je boostmeter te vullen en zo nóg harder te gaan. Bovendien is naast drie verschillende speelsnelheden de zogenoemde Hero-modusvrij te spelen, waarin de boostmeter tevens als energiebalk van je voertuig fungeert, net als in F-Zero. Eén fatale fout en je ligt er gelijk uit!

De grootste uitdaging zit 'm misschien niet eens in de spelopzet of het circuitontwerp, maar in het gedrag van de tegenstanders. Altijd lijken ze sneller te kunnen dan jij, waardoor je nagenoeg perfecte rondjes moet afleggen om enige kans te maken op de overwinning. Deze genadeloze, eigenlijk zelfs oneerlijke opzet kennen we eveneens uit F-Zero en zal alleen bij de meest gedreven snelheidsfetisjisten in de smaak vallen. Anderzijds zorgt het er wel voor dat zelfs een zwaarbevochten vierde plaats als een overwinning kan voelen, zeker als je op die manier met de hakken over de sloot gunstig in de eindstand komt te staan. Wie écht de snelste wil zijn, kan zijn tijden vergelijken met de rest van de wereld of proberen om sneller over de circuits te gaan dan de ontwikkelaars zelf. Tof is ook de mogelijkheid om met maximaal vier spelers splitscreen te multiplayeren of zelfs met acht spelers online.

Op het gebied van presentatie laat Fast Racing Neo het jammer genoeg een beetje liggen. Begrijp ons niet verkeerd: we hebben niet zo'n heerlijke snelheidskick ervaren sinds F-Zero GX, mede dankzij de constante framerate van zestig beelden per seconde. Maar de graphics zijn wat kartelig en het ontbreekt de hele game aan de nodige charme om het tot een mooi geheel te maken. Ondanks een aantal toffe circuits (van woestijnen tot ruimtestations en van poolgebieden tot vulkanen) met pompende elektronische themamuziek komen menu's, alsook introductie- en huldigingsfilmpjes, kaal en afgeraffeld over. En elk racevoertuig kent een eigen balans tussen acceleratie, topsnelheid en bestuurbaarheid, maar het verschil is optisch nooit wereldschokkend.

Alles bij elkaar mogen we best wel dankbaar zijn voor de komst van deze Wii U-titel, want gezien de inactiviteit rond zowel F-Zero als eeuwige rivaal Wipeout is het de laatste tijd nogal stil geweest wat betreft het futuristische racegenre. Fast Racing Neo brengt daar in stijl verandering in en is daarmee een van de leukste verrassingen op de console.

Fast Racing Neo is nu verkrijgbaar voor Wii U via de eShop.