Ubisoft kreeg vorige week de wind van voren. En van achteren. Eigenlijk van alle kanten. Of dat terecht was, laten we even in het midden. Zoals in het leven ook geldt: nieuwe ronde, nieuwe kansen. En met Far Cry 4 lijkt de uitgever toch weer een aardige troef in handen te hebben.
Sinds het eerste moment dat we in Kyrat aankwamen, hebben we werkelijk geen seconde stilgezeten. We zijn met een tuktuk ravijnen ingereden terwijl we achterna werden gezeten door een kudde neushoorns. Complete outposts in lichterlaaie gezet, waarbij de vijand uitstekend dienst deed als wandelende fakkel (erg handig in het donker). En we hebben gevist met een sluipschuttersgeweer en vanuit een gyrocopter pakketjes C4 afgeleverd bij iedereen die daarom verlegen leek te zitten.
Bovenstaande geeft perfect weer waar de Far Cry-reeks bekend om staat: een open wereld waarin je naar eigen inzicht amok mag maken terwijl je hier en daar probeert een verhaallijn te volgen. We zeggen nadrukkelijk ‘probeert’, want het is soms moeilijk om in de uitgestrekte wereld van Kyrat alleen maar de campagnemi ies te spelen. Er is zoveel te doen en zoveel te zien dat je makkelijk een uurtje of vijftig (of mi chien zelfs wel meer) over de campagne kunt doen. Dit terwijl je de campagne ook in een uurtje of vijftien kan voltooien als je jezelf alleen richt op de specifieke mi ies. Wij raden je echter aan om dat niet te doen. Neem je tijd, ga op zoek naar verborgen locaties, ga jagen en verdien een betere uitrusting of help de bevolking waar je kunt. Op deze manier krijg je pas echt de ware kracht van Far Cry 4, en die van Kyrat te zien en rol je zo van het ene avontuur in het andere.
Not so Lonely Planet
De nieuwe wereld van Far Cry 4 is mogelijk nog mooier dan die in Far Cry 3. Het fictieve Kyrat posteert zich aan de voet van de Himalaya’s en kan nog het beste omschreven worden als een mengelmoesje van omringende landen uit die omgeving. De vergezichten die voorbij komen zijn werkelijk adembenemend mooi en de groene heuvels steken schitterend af tegen de witte bergtoppen in de verte. Bergen die dit keer geen grijze vlekken aan de horizon zijn, maar echte, imposante met sneeuw bedekte toppen waar constant witte flarden mist langs de flanken trekt. Dat je daadwerkelijk de Himalaya’s in de verte ziet, geeft je een gevoel van diepte mee, alsof de wereld nog veel groter is.
Bovendien is Kyrat gevuld met een bonte verzameling aan flora en fauna die meer divers aanvoelt dan in Rook Island. Daarmee willen we Rook Island zeker niet tekort doen, maar door het wat ruigere landschap van Kyrat, aangevuld met de met sneeuw bedekte toppen van de Himalaya’s en de rode, hallucinerende wereld van Shangri-La (beide werelden bezoek je slechts in specifieke mi ies), krijgt Kyrat toch een streepje voor. Ook de dieren lijken meer aanwezig dan voorheen, waarbij sommige exemplaren, zoals de neushoorn en de honingdas (geloof ons, dit beest is echt een hel) je ook actief opjagen zodra je ze op enige manier stoort. Kyrat is hierdoor een levendige wereld geworden die iedere keer dat je de game opstart, vraagt om een paar uurtjes van je tijd.
Toch is Kyrat alles behalve een oord waar je ongestoord kunt rondrennen. Als protagonist Ajay Ghale wordt er best wat van je verwacht. Je bent nu eenmaal de zoon van de grondleggers van de Golden Path, een verzetsbeweging die Kyrat wil bevrijden van de tirannie van Pagan Min. Een erfenis die je niet licht valt, want iedereen lijkt je al te kennen voor je ook maar een voet in Kyrat hebt gezet. De campagne wordt ingevuld door een dertigtal mi ies waarbij je soms wel en soms niet aan het handje wordt genomen. De makers proberen ook hier zoveel mogelijk vrijheid te bieden, terwijl ze je op een natuurlijke manier door de uitgestrekte wereld van Kyrat sturen.
B-acteurs
Het verhaal zelf wordt uit de doeken gedaan door een aantal kleurrijke personages die aan de kant van de Golden Path ofwel aan de kant van Pagan Min staan. En soms is het niet helemaal duidelijk wie nu voor wat staat. Hoewel het doel van Ubisoft duidelijk is – zorgen dat je als speler vragen stelt over het hoe en waarom van beide kampen – is dit aspect toch wat minder goed uitgewerkt dan gehoopt. Dat komt enerzijds door Ajay Ghale, die als hoofdpersonage eigenlijk weinig doet om het verhaal echt te dragen, en anderzijds door Pagan Min. Die lijkt in het begin met gemak in de voetsporen van Vaas te stappen, maar laat vervolgens slechts sporadisch door middel van radiocontact zijn stem horen. Beide personages zouden een hoofdrol moeten vertolken, maar schitteren eigenlijk door ‘afwezigheid’.
De bijrollen worden vertolkt door een Afrikaanse warlord met berouw, twee backpakkende toeristen die zijn blijven hangen in het land én in hun trip, de twee bekvechtende leiders van de Golden Path, een arrogante geheim agent die wel uit de VS móet komen en de drie gestoorde luitenanten van Pagan Min. Zij zijn, ook al geldt dat niet voor alle, een beetje de redders van de campagne, want ze zetten regelmatig een erg overtuigend betoog in om je voor hun karretje te spannen. Zo goed zelfs, dat het soms moeilijk kiezen is als de campagne daar om vraagt. Dat de keuze daarna niet heel veel invloed blijkt te hebben, doet daar dan wel weer een beetje afbreuk aan.
Meer en beter
Eigenlijk is de campagne slechts een onderdeel van een game die veel meer te bieden heeft. De ware hoofdrol wordt vertolkt door Kyrat en alles wat je daarin kunt uitvreten. De makers borduren hierin voort op Far Cry 3, wat betekent dat de hele wereld weer bezaaid is met outposts, radio towers en een veelvoud aan diverse mi ies (waaronder hostage-, a a inations-, bomb defuse-, resource collecting-, hunting- en escort-mi ies). Dat klinkt enigszins als een herhaling van Far Cry 3 en dat is het stiekem ook. Maar de makers hebben wel degelijk gekeken naar de minpunten van deel 3 en daar serieus werk van gemaakt.
Zo kun je veroverde outposts opnieuw spelen om een betere score te halen en is de kunstmatige intelligentie van je vijanden en van de dieren iets verbeterd. Er zijn nog steeds wel problemen met tegenstanders die zich iets te makkelijk laten afschieten (vooral van dichtbij), maar door bijvoorbeeld de toevoeging van Hunters (stealth-achtige jagers die dieren tegen je opzetten en bijna geen schot mi en), betere sluipschutters en zwaar bepantserde soldaten wordt het soms nog best een uitdaging om een outpost of fortre te veroveren.
De forten (er zijn er vier) vervullen niet alleen een belangrijke taak in het verzorgen van meer tegenstand, maar zijn ook een wezenlijk onderdeel van de wereld van Kyrat. Wie zo’n fort verovert, zorgt ervoor dat de door jou veroverde Outpost in die regio niet langer worden aangevallen door de legers van Pagan Min. Al zijn het juist deze aanvallen die er ook voor zorgen dat je veel meer het gevoel hebt deel te nemen aan een oorlog met twee kampen die elkaar constant bestrijden. Iets wat toch ontbrak in voorgaande delen.
Nooit meer alleen
Ook is er duidelijk gesleuteld aan de balans tu en stealth en actie. Door de optie om lijken op te rapen en te verplaatsen is het bijvoorbeeld eenvoudiger om niet gespot te worden, terwijl headshots en multikills ook xp opleveren. Het zorgt ervoor dat je als speler, ongeacht welke speelstijl je kiest, altijd beloond wordt en niet het gevoel hebt dat je gedwongen wordt om toch maar voor een van de twee te kiezen. Daarbij voelt het schieten met wapens veel realistischer aan, omdat ze nu meer gewicht hebben gekregen, en zijn er meer manieren om tegenstanders met een takedown om te leggen. Hierdoor wordt het aantrekkelijker om regelmatig af te wi elen tu en de verschillende speelstijlen.
Wie twee speelstijlen tegelijk in werking wil zien, komt uit bij de coöp. Daarin kun je met een vriend vrijwel alles samen spelen, met uitzondering van de campagnemi ies. De host laadt zijn eigen singleplayerkaart van Kyrat en vanaf dan kun je als duo alle andere mi ies spelen, gaan jagen of een van de vele radio towers of outposts en forten te lijf gaan. Het behoeft weinig uitleg dat een goed georganiseerd duo een veel betere kans van slagen heeft. Zo kan de een vlees in een kamp gooien en wat gras aansteken terwijl de ander de afgeleide vijanden met een automatische kruisboog of slechts een mes te lijf gaat.
We kunnen nog wel legio voorbeelden geven van manieren waarop je kunt samenwerken, maar feit is dat de game een geweledige coöpervaring biedt die vooral uitblinkt in doodgewoon spelplezier. Door de vrijheid die je van de game krijgt, kun je het met je maatje zo bont mogelijk maken, waardoor er vaak spannende of absurde situaties ontstaan. Bovendien wordt alle voortgang die je in coöp maakt ook opgeslagen voor je offline avonturen. Dit geldt echter alleen voor de host, de ander houdt alleen ervaringspunten en geld over.
De olifant in de kamer
Far Cry 4 legt je eigenlijk zelden een strobreed in de weg. Die vrijheid is ontzettend fijn, maar loopt op één vlak wat uit de hand: bij de olifant. Zowel in singleplayer als multiplayer is dit beest veel te sterk. Wie op zo’n grote kolos zit, kan maar weinig gebeuren. Online wil je nog wel eens door middel van een headshot geraakt worden, maar vijanden die bestuurd worden door de computer halen maar weinig uit tegen jou en je olifant. Ergens is dat wel jammer, want het is een machtig gevoel als je op zo’n gevaarte door Kyrat loopt. Maar wie de game nog een beetje uitdagend wil houden, zal de olifant toch laten staan.
De rest van de multiplayer voelt, net als de olifant, een beetje ongebalanceerd. Ongeacht welke van de drie modi (varianten op Capture The Flag, Control Points en Defuse The Bomb) je speelt, lijken de Rakshasa (de traditionele vechters uit de Kyrat-streek) over veel krachtigere wapens te beschikken dan de Golden Path. De Rakshasa kunnen ongezien over de kaart bewegen, hebben als enige de veel te krachtige olifanten onder hun hoede, kunnen planten gebruiken voor extra superkrachten en hebben een soort instagib-handboog. De Golden Path stellen daar krachtige wapens tegenover, maar zijn vaak langzamer, eerder zichtbaar en moeten veel beter samenwerken om ook maar een klein kansje te maken tegen de Rakshasa. Hopelijk weet Ubisoft hier nog wat aan te veranderen, want dan zou het een stuk aantrekkelijker worden om deze modi te spelen.
Na het recente debacle omtrent A a in’s Creed: Unity blijft er dan nog één vraag over: hoe zit het met de graphics? Far Cry 4 levert op dat vlak wat het beloofd heeft. De beelden zijn haarscherp dankzij de 1080p-resolutie en de game kent verder zeer weinig framedrops of andere rare, grafische bijwerkingen. Het was wel grappig om te zien dat er ook in deze game zo heel af en toe een vijand uit de lucht valt, maar het gebeurt zo sporadisch dat we er eigenlijk alleen maar om konden lachen. Verder ziet alles er haarscherp uit, van de vachten van de dieren tot de realistische lichteffecten en de schitterende sneeuwflanken op de Himalaya’s.
Far Cry 4 is in bijna alles een stap voorwaarts in de reeks. De wereld is mooier, beter, realistischer en nog altijd goed gevuld. En dan ook met mi ies die niet alleen divers zijn, maar ook beter uitvoerbaar dankzij verbeterde spelmechanieken. Het is jammer dat Ajay Ghale en Pagan Min beide een beetje door de mand vallen, maar het maakt van Kyrat geen minder leuke wereld om in rond te dolen. Een wereld waarin je letterlijk van het ene avontuur in het andere avontuur rolt en dat ook nog eens kan delen met je vrienden.
Far Cry 4 is vanaf vandaag (18 november) beschikbaar voor pc, Xbox 360, Xbox One, PlayStation 3 en PlayStation 4. De recensie is gebaseerd op de PlayStation 4-versie van de game.