In 2004 was het spel Soldiers: Heroes of World War II een verrassend goede strategiegame. Het spel was uitdagend, grafisch zeer indrukwekkend en bracht vernieuwing in het genre door middel van het zogenaamde Direct Control. Nu ligt het vervolg in de winkels, dat de titel Faces of War draagt. Is dit spel een waardig vervolg, of hebben we hier helaas toch weer te maken met een dertien in een dozijn strategiegame? Het verpest de rest van de review misschien een beetje, maar het antwoord is een volmondig 'JA!'. Na zoveel matige voorgangers, weet de ontwikkelaar van Faces of War het nog niet goed te doen. Leren van voorgaande missers is blijkbaar toch net iets te moeilijk. Waarom dit zo is, zal dan ook nu uitgelegd worden. Faces of War is een strategiegame, gesitueerd in de Tweede Wereldoorlog. Het spel kent vier verschillende kampen. De Russische comrades, de Engelse blokes, de Amerikaanse yanks en natürlich onze Deutsche Freunde zijn allemaal van de partij. Base-builden is iets wat het spel niet kent, wat inhoudt dat je het moet doen met de troepen die je in het begin van de missie krijgt. Geen versterkingen die even bij Adolf H., Jozef S. of Franklin R. besteld kunnen worden, maar roeien met de riemen die je hebt. Helaas is dit bij je tegenstander niet het geval. Ze zullen in behoorlijk groten getale ten strijde trekken tegen jouw soldaatjes. Als het goed is, zal de begraafplaats van de tegenstander na een missie net zo rijk gevuld zijn met lijken als de openingen van een doorsnee pornoster met lichaamssappen na een dag hard werken (waar haal jij deze kennis vandaan Yarno? – eindredactie). Er zijn een aantal manieren om te zorgen dat de begrafenisondernemers van je tegenstanders constant bezig blijven. Dit kan door middel van gewone soldaten, maar ook met behulp van een behoorlijk aantal voertuigen. Het handige aan je soldaten is dat ze niet gebonden zijn aan een bepaalde klasse, maar uitgerust kunnen worden met werkelijk alles. Zo kan een soldaat dus zonder problemen het ene moment een sluipschutter zijn, en het andere moment een tank repareren als engineer. Zoals elke game, zegt ook Faces of War dat zijn kunstmatige intelligentie van uiterst hoog niveau is. Helaas is dit een claim die waarschijnlijk gemaakt is door mensen met het IQ van een cactus. De soldaten die onder je hoede staan hebben vaak een te grote eigen wil, waardoor het lijkt alsof je een stel opstandige relnichten onder je hoede hebt. Gelukkig kan dit soms ook in je voordeel werken, want zodra je in een groot vuurgevecht komt en je even niet oplet, zullen je soldaatjes bliksemsnel dekking zoeken. De missies in het spel zijn zoals je die verwacht van een Tweede Wereldoorlog game. Vernietig een radartje hier, red een gevangene daar en blaas de brug op bij plaats x. Zou Faces of War één van de eerste WOII RTS games zijn, dan zouden we hier geen problemen mee hebben. We hebben het ondertussen echter al zo vaak gezien dat het gewoon niet meer leuk is. Faces of War lijkt een veertiende in een dozijn van dertien games. Een ander punt van kritiek is de verschrikkelijk lineaire opbouw van het spel. Je moet precies op het goede moment op het goede punt zijn om de missie te kunnen volbrengen. Een tweede manier om bepaalde missies te volbrengen is er simpelweg niet. Het kan wel geprobeerd worden, maar dit lijdt zonder uitzondering tot totale vernietiging van je squad. Faces of War ziet er niet slecht uit, wanneer het op de graphics aankomt. Het bevat sfeervolle steden, kapotte omgevingen en mooie voertuigen. Dit is eigenlijk één van de meest positieve punten aan de game. Helaas wordt dit weer een beetje tenietgedaan door de mindere vertaling in het Engels. Het spel kent hier en daar nogal slechte omzettingen naar het Engels, die vaak voor grappige situaties zorgen. Leuk is dat het spel wel een coöperatieve mode bevat, waarbij je de missies met een vriend of vriendin tot een goed einde kan brengen. Dit is een leuke feature die in andere games veel te weinig aanwezig is. Concluderend kunnen we zeggen dat Faces of War eigenlijk nogal een teleurstelling is. Het spel is zo verschrikkelijk standaard dat het niet lang kan boeien. We hebben ondertussen toch echt wel de complete Tweede Wereldoorlog nagespeeld, wat blijkbaar niet tot de hoofden doordringt van de ontwikkelaars. Geheel slecht is het spel niet, en het krijgt dan ook geen diepe onvoldoende omdat het simpelweg doet wat het moet doen. Dat dit toch echt niet meer genoeg is tegenwoordig, moge blijken uit bovenstaande review. Het mag dan een vervolg zijn op het uitstekende Soldiers: Heroes of World War II, maar dat niveau haalt dit spel toch echt niet.