Wie Fable 2 opstart in de hoop iets compleet anders te krijgen dan het eerste deel, komt bedrogen uit. In de aanloop naar de release werden vooral de verschillen tu en beide titels benadrukt, maar eenmaal je aan het spelen bent, valt juist op hoeveel overeenkomsten er nog zijn. De omgevingen zijn weliswaar weidser, alles ziet er nog sfeervoller uit en er loopt een hondje achter je aan, maar aan de kern van het spel is bijzonder weinig veranderd. Daardoor zijn veel kritiekpunten van het eerste deel ook weer op dit vervolg van toepa ing. Maar net als bij het eerste deel wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de charme van het totaalproduct.
Fable 2 steunt op twee pijlers. Enerzijds heb je de verhaallijn, een strikt lineaire afwi eling van mi ies die na een tiental uren tot een conclusie komt. Anderzijds is er Albion, de spelwereld waarin normale burgers hun dagelijkse beslommeringen uitvoeren: burgers die tegen je op kijken of bang voor je zijn, burgers waarmee je kunt trouwen en kinderen krijgen. Maar de twee pijlers willen niet echt samenvloeien, een probleem waar ook het eerste Fable mee te kampen had. Alsof ze privé en zakelijk strikt gescheiden willen houden. Van 9 tot 5 ben ik avonturier en red ik de wereld, in de avonduren laat ik net zolang scheten tot mijn vrouw mee naar bed wil.
Het is verleidelijk om je teveel op de hoofdmi ies te storten in Fable 2, maar dan speel je Fable 2 niet zoals de bedoeling is. Het is net alsof je de samenvatting van een boek leest. Je krijgt de hoofdlijnen mee, maar echt episch is het allemaal niet. Iedereen op straat roemt je om je geweldige avonturen, maar je hebt pas een paar simpele mi ies achter de kiezen. En wanneer het einde van het spel nadert, heb je mi chien nog niet eens een spreuk van het hoogste niveau beschikbaar. Je zult jezelf moeten verplichten om Albion te verkennen, met de bewoners om te gaan en een aantal optionele mi ies te volbrengen, voordat je weer een volgende mi ie in het verhaal doet. Dan voel je je veel meer thuis in de wereld en krijg je het gevoel dat je veel meer bereikt hebt dan werkelijk het geval is.
Het probleem is dat het spel je niet genoeg weet te motiveren om je ook op de randzaken te focu en. Voor het behalen van ervaringspunten hoef je het bijvoorbeeld al niet te doen, want Fable 2 is doodeenvoudig en op sterven staat nauwelijks een straf. Leg je het loodje dan verlies je een triviale hoeveelheid ervaringspunten en sta je weer rechtovereind. Ook het aangaan en onderhouden van een relatie levert te weinig op voor de investering. Je krijgt zo nu en dan een presentje van je echtgenoot of echtgenote, maar je snakt zelden naar betere spullen. En een relatie vergt best wat onderhoud. Je hoeft maar een paar virtuele dagen ergens anders mee bezig te zijn en je treft een leeg huis aan bij terugkomst.
Lukt het je wel om jezelf te motiveren voor de randzaken buiten de verhaallijn om, dan is Fable 2 een heerlijk onderhoudende spelervaring die dankzij de luchtige humor, prachtige decors, levendige spelwereld met talloze activiteiten en enkele epische en emotionele momenten, zeker de moeite waard is. Je moet het dan wel spelen als een ervaring waarin je jezelf wilt onderdompelen, en niet als een RPG- of actiegame. Het eigenlijke gameaspect is namelijk wat summier. Het vechtsysteem bestaat uit één knop voor slaan, één voor schieten en één voor magie. Zodra je tegenstanders dicht in de buurt zijn, verliezen die laatste twee hun nut, waardoor je eigenlijk alleen maar op de mepknop drukt tot alle tegenstanders dood zijn. Het is allemaal bijzonder simpel en doordat je niet echt dood kunt, neem je een eventuele tegenslag op de koop toe. Je wilt hooguit beter worden zodat de vrij repetitieve gevechten wat minder lang duren. Heel storend is het niet, zeker niet als je tu en de mi ies door met andere dingen bezig bent. Doe je dat niet, dan lijkt het spel zoals gezegd veel beperkter dan het in werkelijkheid is.
Speel je het als een ervaring, dan zul je genieten. Genieten van de groene weides waarin het hoge gras rustig heen en weer wuift. Van het fonkelende water met wonderschone watervallen. Van de zachte zonnestralen van de ondergaande zon die tu en de blaadjes van de bomen priemen. Minder idyllisch, maar minstens zo mooi zijn de donkere spelonken die je verkent, verlaten mijnschachten met kapotte karretjes en grote kastelen bevolkt door het kwaad. Maar je geniet ook van de mensen op straat, die lachen om je dansjes, scheten en patserigheid, en die angstig wegrennen wanneer je hun voordeur inslaat. En van je hondje, je trouwe viervoeter die je overal volgt en je attendeert als er een schat, verborgen sleutel of een begraven voorwerp in de buurt is.
De mensen van Lionhead hebben een werkelijk prachtige spelwereld geschapen. Toch is Albion ook in Fable 2 nog steeds niet één wereld. De locaties zijn weliswaar aanzienlijk groter en minder lineair dan in de eerste Fable, ze zijn nog steeds met enkele pa ages en redelijk lange laadschermen aan elkaar verbonden. In beeld verschijnt de denkbeeldige tijd die je erover doet, maar dit geeft totaal geen gevoel van schaal. Er is ook geen overzichtskaart van het hele Albion, waardoor je wereldbeeld beperkt blijft tot het handjevol locaties waar het spel zich afspeelt. Door de kleine opzet is er wel enorm veel detail in elke locatie gestopt en is er in vrijwel elk nisje wel een schatkist te vinden, waardoor verkenning loont. Maar het epische gevoel dat Fable 2 toch pretendeert te hebben, getuige de geweldige epische muziek, verliest iets aan kracht.
De karakterontwikkeling is in Fable 2 wederom een ijzersterk punt. Je personage past zich aan naargelang je speelstijl. Doe je goede dingen, dan ziet je personage er goedaardig uit. Steel je vaak en vermoord je onschuldige burgers, dan krijg je een gemeen uiterlijk. Wil je een van die uitersten bereiken, dan zul je jezelf daar van het begin af aan naar moeten gedragen. Let ook op met wat je eet, want je wordt snel dik in Fable en die kilootjes raak je lastig weer kwijt. Ikzelf lette even niet op en zat vervolgens de rest van het spel opgeschept met een dikke aristocraat. Gelukkig lag ik nog steeds goed in de markt bij de vrouwtjes en een deel van de mannen, zodat ik de droom van de biseksuele bigamist nog gewoon kon verwezenlijken.
Bij de uitgestuurde reviewexemplaren van Fable 2 zat een brief van niemand minder dan Peter Monyneux zelf, de ambitieuze en vaak iets te enthousiaste ontwerper van het spel. Nou ja, brief, smeekbede is een beter woord. Molyneux verzoekt de reviewer in zijn schrijven om het spel alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft ook door iemand te laten spelen die normaliter niet of nauwelijks gamet. En dan toekijken, om te zien hoe anders ze het spel wel niet benaderen. Fable 2 is immers niet alleen voor de doorgewinterde gamers en bevat veel spelelementen die vooral de casual gamers aan zullen spreken. Waar wij onze neus voor ophalen, daar zou de casual gamer wel eens helemaal mee weg kunnen lopen. Het aangaan van relaties is daar een voorbeeld van, maar ook het spelen met je hondje of de baantjes die je kunt aannemen. Om de beginnende gamer tegemoet te komen, bevat Fable 2 behoorlijk wat tekst en uitleg over verschillende spelelementen en geeft een gele lijn op de grond altijd aan waar je naartoe moet. Gewoon vanaf het begin de lijn volgen, en je speelt het spel vanzelf wel uit. Uiteraard heb ik een niet-gamer opgetrommeld om hem Fable 2 te laten spelen, maar helaas voor Molyneux is Fable 2 toch vooral een gamers-game die niet zomaar elke casual hartje zal veroveren. Maar een steekproef van één persoon is uiteraard niet representatief en het spel heeft op zich de juiste ingrediënten in huis om een brede doelgroep aan te spreken. Maar het is in dat opzicht zeker geen revolutie zoals de brief van Molyneux suggereerde.
Ideaal om nieuwe mensen met het spel kennis te laten maken is de coöperatieve modus. Op elk gewenst moment kan een andere speler de controller pakken en meespelen. Je speelt samen in hetzelfde scherm, wat nogal eens voor wat cameraprobleempjes zorgt, maar over het algemeen is het prima te doen. Omdat het spel voor de singleplayer ontworpen is zijn er her en der wel wat rare work-arounds om het geheel speelbaar te maken in coöp. Zo is er een knop waarmee de ene speler zich kan teleporteren naar de andere, bijvoorbeeld als ergens een hek dichtgaat wanneer een speler dat gebied betreedt. Maar het mag de pret niet drukken. Online coöp hebben we overigens nog niet kunnen testen, wel zagen we al bolletjes rondzweven die andere singleplayer-spelers representeren. Erg grappig om te zien dat iemand anders op dezelfde plek als jij speelt. En helemaal leuk als ze je zomaar geld doneren.
Fable 2 kampt wel met enkele schoonheidsfoutjes. Zo voelt de besturing wat stroperig aan en kan de held nog niet over het kleinste steentje heenstappen. Ook springen behoort niet tot zijn arsenaal van mogelijkheden. Hierdoor is het navigeren buiten de gebaande paden soms wat lastig en kom je in gevechten nog wel eens vast te zitten tu en kleine objecten en je vijand. Het overmatig gebruik van het rampzalige D-Pad van de Xbox 360 werkt ook niet bevorderend voor de gebruiksvriendelijkheid. Je selecteert regelmatig de verkeerde actie of er gebeurt helemaal niets terwijl je toch drukt. Het spel geeft niet altijd echt feedback als een actie geactiveerd is. Ook het gebruiken van voorwerpen is soms lastig. Je moet je heel goed voor bijvoorbeeld een kast positioneren om er iets uit te kunnen pakken en zelfs als de knop erboven verschijnt zodat je hem kunt gebruiken, reageert het spel niet altijd.