Geen MMO roept zo veel discu ie op als EVE Online. Dat komt vooral door de filosofie van de game, want niet de ontwikkelaars maar de spelers zijn verantwoordelijk voor de ervaring. Dat maakt uitbreidingen van het spel dan ook een flinke uitdaging voor zowel de makers als de spelers. Want wat verandert een uitbreiding aan de manier waarop EVE speelt?
Ontwikkelaar CCP maakt nogal een punt van het feit dat deze ruimte-MMO een ‘sandbox’ is. Dat wil zeggen dat het een op zichzelf staand universum is waar de spelers in kunnen doen wat ze willen. CCP verstrekt enkel het universum en de middelen om met dat universum te interacteren. Dat zorgt ervoor dat het spel inmiddels genadeloos complex is. We kiezen het woord ‘genadeloos’ bewust, want overleven in de gevaarlijkste gebieden van het spel is een gigantische uitdaging. Dat komt omdat de tegenstanders er echte mensen zijn. Mensen in ruimteschepen, uiteraard, want in EVE is je schip jouw personage.
Ja, er zijn mi ies tegen computergestuurde schepen en er zijn computerpiraten die bepaalde delen van zonnestelsels gevaarlijk maken. Maar dat is eigenlijk niet meer dan bijzaak. De werkelijke game bestaat uit het verwerven van rijkdom en macht voor jou, je corporation (zeg maar, jouw gilde) en jouw alliance (een verbond van corporations). Dat gaat altijd ten koste van anderen, of dat nu in ruimtegevechten is of door met jouw producten anderen van de virtuele markt te drukken. Bijna alle ruimteschepen, wapens en benodigdheden in de game worden door de spelers gefabriceerd.
De rivier over
EVE bestaat inmiddels tien jaar. En in die tien jaar heeft ontwikkelaar CCP twintig uitbreidingen uitgebracht. Voor het ongetrainde oog zijn de meeste van die uitbreidingen niet als zodanig te herkennen. Want waar zijn de nieuwe quests? Nieuwe gebieden? Nieuwe raids? Tja, zo zit EVE niet in elkaar. Een goede EVE-uitbreiding (er zijn ook slechte, en nee, we gaan het niet hebben over Incarna) bevat namelijk vooral nieuwe manieren voor de spelers om elkaar te bestrijden of te helpen.
Vergelijk het met een spelontwerper die steeds nieuwe stukken toevoegt aan het kla ieke schaken, zodat het spel complexer wordt zonder de e entie en de visie uit het oog te verliezen. En die visie is: alle macht aan de spelers. Rubicon is de twintigste uitbreiding en draait volledig om die visie, maar is tegelijk een manier om een aantal ingesleten gewoonten van veteranen te doorbreken. Want als er één ding is wat het plezier in EVE echt kan verpesten, dan is het wel evenwicht.
Er zijn namelijk nogal wat spelers die hun routine hebben gevonden. Ze draaien samen met hun corporation een ruimtestation dat materialen uit manen zuigt om die op de markt te verkopen. Of ze bezitten grote gebieden van 0.0 (spreek uit ‘zero zero’, de te veroveren sterrenstelsels van EVE) om daarmee grondstofmonopolies op te bouwen. Ook is er een groep spelers die ten onrechte denkt dat ‘high sec’, het gebied waar de ruimtepolitie criminele acties bestraft, veilig is. Er is niet zoiets als veilig in EVE en iedere suggestie daarvan wil CCP wegnemen.
Rubicon
Dat brengt ons dan eindelijk naar Rubicon, de nieuwe uitbreiding waar deze recensie over gaat. De naam verwijst naar de rivier de Rubicon, die veldheer Julius Ceasar overstak tijdens zijn campagne om het Romeinse rijk over te nemen. De uitdrukking ‘de Rubicon oversteken’ betekent een weg inslaan waar geen weg van terug is. Wij Nederlanders gebruiken daarvoor de uitdrukking Alea Iacta Est. Oh, okee: lezers van Asterix gebruiken die uitdrukking. Anderen zeggen ‘de teerling is geworpen’, maar alleen als ze de veertig gepa eerd zijn. Hoe dan ook: Rubicon introduceert de eerste fase van een aantal radicale wijzigingen in het spel.
De meest zichtbare toevoegingen zijn de twee nieuwe ruimteschepen, de Astero en de Stratio. Deze peperdure verkenningsvaartuigen zien er niet alleen heel mooi uit, maar zijn ook nog eens behoorlijke krachtig. Beiden kunnen met een geavanceerd cloaking device worden uitgerust en daarmee relatief veilig de gevaarlijkste regio’s betreden. De schepen zijn gespecialiseerd in het opsporen van lucratieve relic en data sites, plekken waar spelers met een speciale decoder waardevolle spullen uit containers kunnen halen. Die schepen (vooral de Stratio) blijken aardig wat vuurkracht en een dikke huid te hebben.
Poco loco
De schepen zijn leuk maar vormen niet de kern van Rubicon. Die draait namelijk om het bevorderen van conflict en het overdragen van macht aan de spelers. Daarvan is de eerste stap het veroverbaar maken van ‘douane stations’ in de zogenaamde veilige ruimte. De stations zorgen voor een verbinding tu en de ruimte en de vele planeten van het universum. Spelers kunnen namelijk fabrieken bouwen op planeten en daar grondstoffen winnen. Wie zijn planeetfabrieken wil bevoorraden, en dus materialen uit de ruimte naar die fabrieken wil sturen, moet dat doen via een Customs Office.
Voorheen waren die stations van computergestuurde corporations. Nu kan iedereen met genoeg vuurkracht een Customs Office opblazen en er een van zichzelf neerzetten, een zogenaamde Player Owned Customs Office, ook wel Poco genoemd. Beheerders kunnen kosten voor gebruik in rekening brengen, of zelfs hele volk tammen verbieden er gebruik van te maken. Dat zorgt ervoor dat gevechten in high sec veel frequenter worden, want wie wil er nu leven onder het belastingjuk van andere spelers? Poco’s waren al gemeengoed in sommige delen van het spel, maar maken nu ze hun introductie in het veilig gewaande ‘high sec’-gebied.
Mijn eigen station
Voor wie door het woord belasting nog niet in slaap is gevallen: we gaan nog even door. Want behalve speler-Poco’s zet Rubicon de eerste stap naar het kunnen veroveren van de ruimte als kleine corporation, of zelfs als solerende speler. De uitbreiding introduceert ‘deployables’, wat betekent dat iedereen nu ministations kan plaatsen op elke plek in de ruimte - ook onder de neus van de grote alliances, om zo zonder toestemming bijvoorbeeld expedities te bewerkstelligen naar waardevolle asteroïdengordels. Er zijn meerdere varianten van die ministations. Sommige zijn mobiele servicestations waar schepen zonder basis hun schip opnieuw kunnen bevoorraden. Dat is bijvoorbeeld handig voor wie langere tijd in vijandelijk gebied verblijft en er geen toegang heeft tot de ruimtestations van de alliances. Hierdoor wordt 0.0 voor kleine bendes en solospelers makkelijker toegankelijk.
Andere ministations zijn bedoeld voor pure diefstal, en dat is natuurlijk heel intere ant. De Mobile Syphoning Unit is een deployable die een speler stiekem in de buurt van een vijandelijk maanstation kan plaatsen. De unit zuigt vanaf dat moment een deel van de opbrengst van de maangrondstoffen op, zodat de dief die mee kan nemen. Natuurlijk is zo’n unit op te blazen, maar dan moet een speler hem wel zelf vinden. De automatische verdediging van de maanstations merkt ze niet zelf op. Het idee hierachter is dat spelers die maanbases bezitten, ze nu niet meer zomaar kunnen laten draaien zonder er regelmatig naar om te kijken. Pa iviteit wordt bestraft en de moed van de dief die zijn schip waagt in vijandelijk gebied wordt beloond.
Eerste stap
Of de veranderingen het spel ook op de lange termijn echt veranderen is nog niet duidelijk. Daarvoor is de game nog te veel in flux. Iedereen en zijn oma produceert inmiddels deployables om ze overal en nergens te plaatsen. En reken maar dat maanbasisbeheerders (mooi scrabbelwoord) nu dubbel opletten. Pas over een paar weken, als de waakzaamheid voor en de prijs van het nieuwe speelgoed zijn gedaald, zijn de effecten pas echt duidelijk.
Op de korte termijn heeft Rubicon het spel wel degelijk flink veranderd. De Astero blijkt een geweldig schip om mee op verkenning te gaan en onze kleine corporation is nu in staat om dankzij een Mobile Depot werkelijk langere tijd in 0.0 te zoeken naar data en relic sites. De grote boze ruimte is mi chien nog steeds groot en boos, maar wij kunnen er een relatief veilig tentje opzetten.
De stappen die CCP zet met Rubicon zijn zeker veelbelovend. EVE geeft al enorm veel vrijheid aan spelers die in grote groepen opereren. Rubicon geeft vooral extra vrijheid aan ‘de kleine man’, waarmee de game opeens een heel stuk leuker is voor wie zich om wat voor reden dan ook niet wil aansluiten bij magnaten als TEST of Goonswarm.
Rubicon is echter vooral een uitbreiding voor spelers die het spel al in hun hart hebben gesloten. Wie nog steeds onterecht denkt dat EVE een spreadsheet met ruimteschepen is, zal door Rubicon niet worden overtuigd. Rubicon is een uitbreiding voor de fans, en eentje waar wij erg van onder de indruk zijn.