Gouden eieren
In een verre toekomst worden er de eieren van interdimensionale wezens ontdekt die deze elke zoveel-duizend jaar komen leggen. De eieren bevatten etherium, een goedje dat zo kostbaar is dat je hier best een intergalactische oorlog om mag voeren (al wordt nooit echt uitgelegd waar etherium toe dient, maar afijn). Drie facties proberen de zes planeten die op de baan van de eierleggers liggen te veroveren om zo een galactisch monopolie op etheriumerts te krijgen. Je voert die strijd namens de mensencorporatie Consortium, de buitenaardse beschaving van de Intari of het insectenrijk der Vectiden.
De slag wordt geleverd in de Conquest- en Skirmish-modus. Conquest laat je uit één van de drie facties kiezen met als doel de ruimte in handen te krijgen. Middels een zonnestelselkaart kun je planetaire invasies lanceren, vijandelijke ruimteschepen naar de filistijnen schieten of je rijk versterken door politieke intriges, spionage, en wetenschappelijke vooruitgang. Vanuit Conquest val je vanzelf in Skirmish, waar je het ‘gewoon’ in een enkel potje tegen de vijand opneemt.
Skirmish is even pittig als dat het meeslepend is. De map bestaat uit verschillende territoria met elk een onyxen monoliet (compleet met groen-oplichtend doolhofpatroontje) die je kunt claimen en waar je een nieuwe kolonie kunt opzetten. Sommige territoria hebben een etheriumbron, dus het is verstandig eerst die te veroveren omdat je etherium nodig hebt om nieuwe units of fortuitbreidingen te kopen. De vijand zal natuurlijk hetzelfde proberen, wat in een vaak frustrerend lastige barrage ontaardt waarbij je snel moet kunnen handelen – waarvoor je de spelmechaniekjes door en door moet kennen.
Haken en ogen
Daar begint het eerste probleem. Er is een tutorial voor beide modi, maar die zijn bijzonder karig. Een boel tekstjes leggen niet heel veel uit, maar bewolken wel je begrip van de game. Zo is het handig om te weten dat je vooral defensief moet spelen, maar daar wordt niets over gezegd. Zeker de eerste potjes die je speelt zijn daarom vallen en opstaan – of ja, eigenlijk meer vallen dan opstaan. De moeilijkheidsgraad ligt irritant hoog, al maakt dat Etherium wel een enerverende ervaring. Maar het spel vereist daarom wel een grondige inleiding, die het nu mist, en een hoop engelengeduld tot je weet waar je mee bezig bent.
Is het al zo laat?
Er zijn meer gebreken. Conquest werkt nogal onhandig met beurten (à la Civilization). Maar wat een beurt precies inhoudt wordt niet uitgelegd. Het is dus iedere keer weer lastig in te schatten wat je wel en niet moet doen. Bovendien kun je je spel enkel saven als jij aan de beurt bent. Gezien een beurt van de AI kan betekenen dat je tot twee keer toe wordt aangevallen op een Skirmish-map, dat zo’n Skirmish toch al gauw een halfuur duurt, en dat er twee AI zijn voor jij weer aan de beurt bent, kan er toch al gauw een kleine twee uur tu en je saves zitten. Dat is vervelend als je even genoeg hebt van het spel en wilt afsluiten, maar niet je vooruitgang wilt verliezen.
Skirmish is even pittig als dat het meeslepend is
Toch is Etherium best een solide RTS. De game maakt weinig gekke sprongen. Met zijn cartoony stijl en lekkere soundtrack mag Etherium ook zeker aantrekkelijk genoemd worden (werp in Skirmish-modus vooral eens een blik hemelwaarts). Toegegeven, de synthesizer muziek weet eerst behoorlijk op je zenuwen te werken, voordat je het niet meer opmerkt, al zal de dag erna blijken dat de deuntjes zich onherroepelijk in je geheugen hebben geboord. En de science fiction in het spel is vaak niet meer dan een handjevol goedkope gimmicks – denk aan bliepende radartjes en geweertjes die enthousiast pjoew! pjoew! pjoew! krakelen. Maar dat heeft ook zijn charme.
Er is in die zin genoeg dat beter had gekund. Maar eerlijk is eerlijk, de tijd vliegt als je Etherium speelt, al zal het even duren voordat je dat in de gaten krijgt.
Etherium is speelbaar op Windows en verkrijgbaar via Steam voor €29,99.
Door Remco Beckers