Dungeonland is een pretpark. Je kiest een themagebied (denk sprookjesbos, maar dan levensgevaarlijk), een held (mage, rogue of warrior), geeft hem een kek kleurtje en rent door de vrolijke wereld. Doel: zoveel mogelijk schatten verzamelen op weg naar de uitgang. Natuurlijk probeert de kwaadaardige Dungeon Master te voorkomen dat je die levend bereikt door hordes gekke monsters, vloeken en eindbazen op je af te sturen terwijl hij kakelend foute grappen maakt over de intercom.
Met genoeg goud zijn je helden te upgraden en zo is van je vuurmagiër bijvoorbeeld een ijsmagiër te maken; nieuwe equipement te kopen, zoals een schattig feeënpak voor je rogue; en zijn er zelfs perks te verkrijgen waarmee je bijvoorbeeld sneller kunt rennen. Ook kunnen helden samen combo's maken en zo extra schade aanrichten. Dusver een redelijk standaard hack-and-slash dungeon crawler met een komisch jasje.
Bespottelijk moeilijk
Elk themagebied bestaat uit twee levels en een arena met een grote eindbaas. Denk echter niet dat je ver komt in je eentje. Hoewel je altijd hulp krijgt van twee computergestuurde helden, ofwel 'bots', zul je sterven. Vaak. Op de laagste moeilijkheidsgraad ('hard' in singleplayermodus) is het vrijwel onmogelijk om überhaupt het tweede level te bereiken, laat staan dat je de bespottelijk moeilijke eindbaas verslaat. ‘Ga je te vaak dood? Dat komt omdat je voor Dungeonland vrienden nodig hebt’, legt het spel behulpzaam uit. Vergeet de singleplayer: Dungeonland moet je met anderen spelen.
Dat kan met een aantal controllers voor het zelfde scherm, of online. De servers van de online multiplayer (waarvoor veel spelers eerst een poort op hun router moeten openzetten) waren tijdens het schrijven van deze review niet stabiel, maar het is eenvoudig om in een match van anderen te springen. In de multiplayermodus is bovendien, godzijdank, de moeilijkheidsgraad lager te zetten. 'Easy' is een pittige uitdaging en met goed teamwork is winst ineens een reële optie. Het is zo voor een uurtje of twee best aardig om met vrienden door het pretpark te rennen, maar vertragende lag, instabiele online matches en de ongebalanceerde moeilijkheidsgraad, maken Dungeonland niet direct de aantrekkelijkste game.
Muhahaha!
Waarmee Dungeonland zich alsnog onderscheidt, is dat je ook als de Dungeon Master zelf kunt spelen. Als eigenaar van het pretpark is het je taak om dood en verderf te zaaien onder de bezoekende avonturiers. Daarmee wordt het spel voor de DM een strategiegame. Voor een match selecteer je met welke kaarten je speelt en die kaarten variëren van monsters die je kunt inzetten - zich voortplantende konijnen bijvoorbeeld, of agre ieve Donald Duck-lookalikes - tot variabele magische vloeken en hinderni en. Denk aan een als lekkere kalkoen vermomde bom, een alcohol spugende biertoren of een vloek waardoor het onfortuinlijke slachtoffer in een schaap verandert.
Het inzetten van kaarten kost mana, maar zodra de helden binnen een level een grens oversteken, worden de kaarten gereset en kun je ze dus opnieuw gebruiken. Een meter houdt bij hoe kwaadaardig je bent. Is de meter vol dan mag je een tu enbaas inzetten om het die vervelende aspirant-helden extra moeilijk te maken. Als zij ondanks alle tegenslag toch de arena bereiken, bestuur je zelf de eindbaas (naar keuze) en die heeft een aanzienlijk breder arsenaal aan speciale aanvallen dan die miezerige goedzakken. Een grote knop waarmee je een boosaardige ‘muhaha’ of ‘gnagnagna’-lach de wereld in slingert, maakt deze modus compleet.
Bespottelijk eenvoudig
Het is heerlijk om als DM te spelen, je tegenstanders het leven zuur te maken en aan het eind op het scorebord te zien wie je favoriete slachtoffer was en dat je 2,78 keer per minuut boosaardig hebt gelachen. Ook deze modus kent een singleplayer, maar waar die voor de eenzame held onmogelijk is, is het voor de DM juist bespottelijk eenvoudig. Nu kan de DM de moeilijkheidsgraad voor de computergestuurde helden in de singleplayer wel verlagen en ervoor zorgen dat zij aanzienlijk beter tegen geweld kunnen. Dan is 'very easy' voor de helden 'very hard' voor de DM? Nee dus.
Het lijkt in eerste instantie ietwat pittiger. Mi chien dat de helden zelfs een keer de eindbaas bereiken, waar ze dan alsnog worden afgeslacht. Maar zodra je als DM met je gewonnen goud nieuwe kaarten koopt, is het gedaan met de uitdaging. De vrij goedkope killer bee blijkt bijvoorbeeld bizar moeilijk te verslaan waardoor avonturiers na 100 meter al op apengapen liggen.
Eerlijk gevecht
Ondanks de grote charme van de DM-modus geldt ook hier: samenspelen is noodzakelijk om echt te kunnen genieten. De DM kan online of lokaal een eigen match starten waar drie anderen zich vervolgens als helden kunnen bijvoegen. Het doel van de DM mag dan winst zijn, het is ook zijn taak om ervoor te zorgen dat de strijd niet ongebalanceerd is en anderen dus ook een leuk en eerlijk gevecht krijgen. Dat is mi chien nog wel de grootste uitdaging: een match samenstellen waar iedereen wat aan heeft.
Aanvankelijk zal de DM zichzelf moeten inhouden: een lage moeilijkheidsgraad voor de helden, niet de beste kaarten selecteren en die kaarten vervolgens niet allemaal gebruiken tijdens de strijd. Met genoeg oefening en na het verzamelen van voldoende goud voor de beste wapens, worden helden steeds beter. Dan keert de balans terug.
Dat gezegd, een toegewijde vriendengroep zal zich ook voor dat punt is bereikt, al uitstekend vermaken. De komische aankleding, de gedeelde haat voor de zichzelf benattende DM en de zeldzame overwinningen door geslaagd teamwork maken veel goed. Dungeonland is imperfect, maar dankzij de spelers zelf toch vermakelijk.