Door Stephan Duquesnoy
Spring op een draak en vernietig legers met zwaard zwaaiende slechteriken, de kinderdroom van menig jongeman. Square-Enix dacht dat er wel mensen zouden zijn die dit virtueel ook na zouden willen spelen en besloten een game gebaseerd op het thema draken te maken: Drakengard. Heeft dit spel de potentie om onze dromen van vroeger waar te maken, of is het maar beter om weer je bed in te kruipen?Zodra het spel start worden we direct in het verhaal gegooid. Je bent een krijger, Caim, in het leger van de Union, dat vecht tegen het leger van de Empire. De Empire vindt dat de wereld niet heel erg goed in elkaar zit en is van mening dat het aan hen de taak is de wereld te reinigen. Dit willen ze bereiken door de Seals te vernietigen. Laat nou net één van de Seals belichaamd zijn in de vorm van een Godde , en uiteraard is deze godde weer de zus van de held. De Empire valt het kasteel van de Godde aan en natuurlijk laat je dat als grote broer niet zomaar gebeuren. Na een flinke strijd komt Caim zwaar gewond terecht in het kasteel, maar heeft helaas zijn moed en kracht niet geholpen en zit de Empire ondertu en al in het hele kasteel op zoek naar de Godde . Op de binnenplaats komt Caim iets onverwachts tegen, namelijk een zwaar gewonde draak. Caim is in het begin overtuigd om de draak te doden, een draak heeft zijn ouders opgegeten en dat bezorgt je heel wat jeugdtrauma. Maar Caim voelt de kracht uit zijn lichaam wegvloeien en besluit om een pact te sluiten met de draak, omdat het de enige manier is om zijn zusje te redden. De prijs voor dit pact is dat Caim nooit meer kan praten. Niet dat Caim ermee zit, want enkele momenten erna bevecht je met hernieuwde kracht hoog in de lucht de legers van de Empire. Vanaf hier gaat het verhaal verder met een paar heel leuke wendingen.
Hoe verder je komt in het verhaal, des te meer veldslagen loop je af, en hier komen we eigenlijk direct bij één van de grote problemen van het spel. De mi ies bestaan uit niks meer dan dat je alle leiders moet afmaken, of alle soldaten. Op zich niet zo'n probleem, maar als je nagaat dat er een paar honderd man op een veld staan, en er niet bepaald weinig levels zijn, kun je je mi chien voorstellen dat het vechten saai begint te worden.
Naast het vechten zelf zijn ook de levels vrij saai. Alles is groot, wijd en leeg. Wel logisch, waar laat je anders al die legers? Maar toch zou een bos, wat dorpen en meer standaard landschapvulling geen onaangenaam iets zijn. Het tweede punt is dat je nooit veel vijanden op je beeld krijgt. Stel je een groot slagveld voor met een gigantisch zicht over het veld, maar er zijn geen vijanden. Je doet een stap naar voren en opeens verschijnen er een kleine 30 man. Je verslaat ze en weer is het hele veld leeg. Weer een paar stappen, en hop de volgende serie vijanden. Alsof ze magisch uit de lucht vallen. Het haalt toch een beetje het gevoel weg van een grote veldslag. Nog iets wat daar aan mee helpt is het gemis van je eigen leger. Het hele spel heb je het idee door cut-scenes en kleine ingame filmpjes dat de Union beschikt over een heel leger aan moedige mannen. Maar op het slagveld is er niks van te zien. Toch wel jammer, wat kan er nou toffer zijn dan met 500 wapenbroeders het leger van je vijanden te bestormen.
Helaas helpt ook de soundtrack niet echt het vechten intere anter te maken. De soundtrack bestaat voor het grootste gedeelte uit stukjes van 15 seconden die constant herhaald worden. Op zich geen ramp als je een level kort speelt, maar bij sommige grote levels een ware marteling.