Sorry dat we enigszins blasé zijn, maar het eerste uur van Dragon Quest Heroes 2 buitelt over zichzelf heen van de clichés. Natuurlijk mag je een spel als dit niet kwalijk nemen dat het zijn tradities (en personages uit de serie) liefdevol koestert. Dit is immers een game voor Dragon Quest-fans. Maar man, man wat is dit een vreselijk slaapverwekkende bedoening. Alle, maar dan ook echt alle oude rpg-koeien worden uit de sloot getrokken.
Zou het dan nog meevallen met de gameplay? Och. Dragon Quest Heroes 2 is een combinatie van Dynasty Warriors en Dragon Quest. Met vooral heel veel Dynasty Warriors. Dat betekent dat jouw held zich een weg knokt door grote legers stupide monsters tot uiteindelijk een baasverslagen dient te worden. Bazen vragen godzijdank meer tactiek en aandacht, en de moeilijkste gevechten geven ook inderdaad voldoening.
Wham!
Maar de weg naar deze momenten van lol bestaat uit het reizen door allerlei ‘Wild Zones’, wat wil zeggen landschappen met honderden monsters en hier en daar een geheim. En hoewel het er allemaal kleurig uitziet en er best een boel te verzamelen valt op het gebied van wapens, uitrusting en bonuskostuums, voelt deze reis behoorlijk leeg. Het is een kwestie van blik op oneindig en hakken maar. Dat zou je kunnen zien als een ouderwetse power fantasy.
En ja, het is ook best ontspannend hoor, om je een weg te maaien door alle geanimeerde ongein. Vooral als je je voorstelt dat die zeeën van lachende monsters de problemen zijn waar je in het echte leven mee zit: WHAM, weg blauwe enveloppen. BOEM! Opgedonderd met die te laat betalende klanten. En het is ook niet onwaarschijnlijk dat spellen als Dynasty Warriors (en verwanten zoals Hyrule Warriors en deze Dragon Quest Heroes 2) vooral ontworpen zijn voor het eenvoudig afreageren van mentale agre ie. Het is alleen jammer dat het allemaal zo eentonig is en zoveel in herhaling valt dat je op een gegeven moment merkt dat je mentaal je boodschappenlijstje aan het maken bent terwijl je door de zoveelste honderd Slimes hakt.
En dat terwijl er toch zoveel zorg aan het spel besteed is. Niet in de laatste plaats is de Westerse versie uitmuntend vertaald. De Engelse (als in Britse) acteurs doen fantastisch werk en zorgen er voor dat de diverse personages heel plezierig in de oren klinken. Het script zit ook vol met milde humor, die hoewel uiteraard af en toe heel Japans, toch prima overeind blijft dankzij een zorgvuldige vertaling en (opnieuw) goed stemmenwerk.
Kleiner
Het is ook te merken dat de makers inzien dat alleen hakken geen spel overeind houdt. En het is daarom bewonderenswaardig hoeveel tijd en moeite er is gestoken in alle customization options.
Het feit dat je regelmatig terugkeert naar een stad die als soort hub aanvoelt, waar al je belangrijke winkels en je quest-gever zich bevindt, is niet zo erg, al voelt de wereld daardoor wel een stuk kleiner. Het is immers vreemd dat je steeds terug moet naar dezelfde stad in een op papier zo groot koninkrijk. Gelukkig zijn er snelreisopties, in de vorm van speciale magische stenen die na activatie dienst doen als een teleporteernetwerk. Dit helpt opnieuw om de ervaring te stroomlijnen maar maakt (ook opnieuw) de wereld nog kleiner.
Niet dat een grotere wereld in dit geval het spel beter zou maken. In tegendeel zelfs. Dragon Quest Heroes 2 voelt aan alle kanten opgerekt, alsof er ooit een heel goede Dragon Quest Heroes 2 bestond, maar dat iemand in het team de opdracht had om deze game langer te maken zonder dat hij leuker werd.
Creepy
En dan is er nog de grafische vormgeving. Technisch is het allemaal in orde, met een solide en soepel draaiende engine, die zonder een moment te haperen alle vijanden op het scherm projecteert. Nogmaals: oerdomme vijanden die minder intelligentie hebben dan een leger stonede kippen. Maar in elk geval kippen die met 60 fps heen en weer waggelen. Het grootste probleem op het grafische gebied is dat er is iets behoorlijk creepy is aan de character modellen in Dragon Quest Heroes 2. Hun lichamen bewegen volkomen realistisch (waarschijnlijk via motion capture) terwijl hun hoofden grote dode animekoppen blijven. De tekenstijl van Akira Toriyama werkt gewoon niet zo best in HD-polygonen. Maar dit is natuurlijk ook een kwestie van smaak. En het zou natuurlijk geen Dragonball zijn zonder Toriyama. Sorry, Dragon Quest. Geen Dragon Quest zonder Toriyama.
Wat overblijft is een spel van patronen: reis naar een koninkrijk. Vecht door de zones van dat koninkrijk. Bereik de heerser van het koninkrijk. Doe een paar dingen. Keer terug naar de hub-stad. Als dat iets is wat je ligt, dan doet Dragon Quest Heroes 2 dat uitmuntend. Maar het doet ook echt niet meer dan dat, en doet daarmee de naam Dragon Quest zeker geen eer aan. Want die naam stond voor diepe rpg-gevechten en intere ante verhaalmomenten. Niets van dit alles hier. Hakken, hakken, hakken. Wij hakken af.
Dragon Quest Heroes 2 is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en pc.