In Dragon Blade: Wrath of Fire kruip je in de huid van Dal, een boerenjongen die tegen zijn wil in geconfronteerd wordt met de wereldlijke en politieke problemen. Vormanax, de broer van de machtige, maar desondanks goedaardige draak Valthorian, is jaloers op zijn broers macht. Om deze gegronde reden heeft hij zes machtige koningen gehersenspoeld opdat ook zij zich wenden tegen de heersende vuurspuwer. Na een hevig gevecht wordt Valthorian verslagen en wordt de macht opgeëist door zijn kwaadwillende familielid. De geest en kracht van de vermoorde draak blijft echter voortbestaan, in de vorm van een zwaard, welke bij hoofdpersoon Dal terechtkomt tijdens een moordpartij van Vormanax' mannen op het plebs. Dankzij deze gruweldaden komt ook zijn geliefde om, waarna hij niet langer aarzelt en wraak wil nemen op de veroorzaker van al dit kwaad.
Ondanks dat het verhaal redelijk in elkaar zit, zorgt de presentatie en de uitwerking ervoor dat het geheel ontzettend matig en geforceerd overkomt. Zo zijn er geen voice-overs en wordt er over zowel de hoofdpersonages als de spelwereld nauwelijks iets van achtergrondinformatie gegeven. Hierdoor word je tijdens het spelen nauwelijks opgezogen in de mystieke wereld die Dragon Blade had kunnen zijn, maar blijven het louter naamloze landbouw- en berggebieden waar je doorheen wandelt. Hier had veel meer in gezeten, kijkende naar bijvoorbeeld In de Ban van de Ring, het fenomeen op het gebied van fantasie, waar het spel overduidelijk zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. In deze serie worden vrijwel alle personages, objecten en gebieden uitvoerig besproken waardoor het geheel als zeer geloofwaardig en compleet wordt beschouwd.
Ontwikkelaar Land Ho! heeft de nadruk vooral gelegd op de besturing van de game. Alle slag- en stootbewegingen worden gemaakt met de Wii-Mote. Geslaagd zijn ze echter slechts deels. Het eerste half uur werkt het verra end leuk, maar naarmate je verder komt in het spel, en de tegenstanders sterker worden, komen de negatieve aspecten boven water drijven en wordt het snel duidelijk dat de besturing bij lange na niet nauwkeurig en uitgebreid genoeg is. Zo doe je er vaak een keer of drie over voordat je de gewenste beweging maakt en zijn er slechts een handjevol combinatie's mogelijk, die het gros van de tijd ook nog eens mislukken. Dit zorgt ervoor dat je veelal hersenloos en zonder enige bedachtzaamheid of strategie met je Wii-Mote zit te zwiepen en te zwappen.
In combinatie met de relatief matige camera, die zich vaak op zeer ongelukkige en onoverzichtelijke wijze achter Dal bevindt, zorgt dit voor de nodige frustrerende momenten, die het plezier absoluut verminderen. Mocht je toch onverhoopt in de problemen komen, dan kun je nog altijd gebruik maken van de speciale krachten van het verkregen zwaard, zoals een enorme vuist of zweep van vuur om je belagers eens lekker te laten zweten. Deze vaardigheden zijn, in tegenstelling tot het algemene vechtsysteem, vrij leuk om te gebruiken en geven Dragon Blade zelfs een eigen smoel.
In het hack and slash-genre is de kunstmatige intelligentie en de geloofwaardigheid van de opponenten een zeer belangrijk onderdeel. Helaas valt Dragon Blade ook hier door de mand. Vrijwel alle tegenstanders kennen slechts één aanval en blijven deze beweging uitvoeren totdat ze een kopje kleiner gemaakt worden. Daarnaast zullen ze met z'n allen, nadat ze uit een grote paarse prut zijn verschenen, als een razende op je af komen rennen, alsof ze Rambo vertegenwoordigen. Dit gegeven zorgt er in combinatie met de ongeïnspireerde en levenloze achtergronden voor dat je nooit het gevoel hebt deel te nemen aan een episch gevecht. Gelukkig bieden de eindbazen, waarin zichtbaar de meeste tijd is gestoken, redelijk wat vermaak door de omvang en de complexiteit van de reusachtige wezens.
Technisch gezien is het spel zeer wi elvallig. De eindbazen, de speciale moves en de achtergrondmuziek steken vrij goed in elkaar, maar de omgevingen, de onbeduidende geluidseffecten en de karaktermodellen zijn van een belabberd niveau. Daarnaast is Dragon Blade ontzettend kort. In amper zeven uur kun je de laatste eindbaas verslagen hebben. Het spel nodigt, ondanks een klein aantal aan vrij te spelen attributen en de mogelijkheid je prestatie's in de op zichzelf staande levels te verbeteren, totaal niet uit om nog eens opgepakt te worden. Dit ook omdat er geen mogelijkheid is de moeilijkheidsgraad te verzetten, de kunstmatige intelligentie belabberd is en het simpelweg te weinig plezier biedt.