Vraag: wat hebben games en musicals met elkaar gemeen? Antwoord: Dominique Pamplemou e. De bijzondere productie fuseert twee op het oog onverenigbare vormen van vermaak, met een nogal vreemd resultaat.
Moedige poging
Nog voordat iemand zijn bek opentrekt zit je al met opgetrokken wenkbrauw naar het scherm te staren. Dat scherm dient als soortement van kijkdoos, waarin een unieke retrowereld van karton en klei is opgetrokken. Het beeld wordt begeleid door korrelig vinylgekraak en cabareteske muziek. Je ziet twee kleien poppetjes; de één gekleed in een detectivejas, de ander kijkt vooral boos. En dan gebeurt het: de poppetjes beginnen hun dialoog te zingen over het begeleidende deuntje.
Prima, Dominique Pamplemou e in It’s All Over Once The Fat Lady Sings!, zoals de game volledig heet, is een musical. Geen Joop van den Ende-productie, maar zo eentje die in een zoldertheater met ruimte voor acht toeschouwers en een huiskat wordt opgevoerd. Acteurs zingen vals, weten geen maat te houden en komen telkens nét niet uit met hun woorden. Soms rijmen twee zinnen, vaker ook niet. Het is amateurtheater, maar wel extreem zelfbewust amateurtheater, getuige de ge-autotunede popster die later in de game het toneel betreedt.
Dat de stijl van Dominique Pamplemou e niet iedereen zal aanspreken, lijkt een gegeven, maar het is op zijn minst een moedige poging van gamemaakster Deirdra Kiai om iets nieuws te proberen. De aanpak wordt van begin tot einde consistent en vol overtuiging doorgezet, waardoor de game lijkt te zeggen: dit is mijn keuze, deal with it.
Dominique Ha
In die kijkdoos vertelt Dominique Pamplemou e het verhaal over een gelijknamige hoofdpersoon die zo uit Frances Ha, Girls of Bored to Death zou kunnen zijn weggelopen. Na een carrière in de wetenschap te hebben vergooid is Dominique nu een privédetective voor wie op een houtje bijten een luxe maaltijd zou zijn. Dominique heeft gefaald in het leven, wordt geteisterd door studieschuld, heeft geen klanten, zit vol zelfspot, maar houdt er tegelijkertijd een nogal pretentieuze houding op na. Niemand lijkt te weten of Dominique nu een jongen of meisje is; zelf vindt hij/zij zijn/haar genderneutrale verschijning vooral onbelangrijk.
Nadat de huisbaas een ultimatum stelt – je betaalt eindelijk je rekening of je wordt op straat gezet – krijgt Dominique een klant die zomaar eens een flinke som geld zou kunnen opleveren. Dominique raakt al snel verstrikt in een web van intriges, dat zich binnen ongeveer een uur laat ontknopen. Terugkerend thema is het feit dat eerste indrukken weinig waard zijn: iedereen in Dominique Pamplemou e blijkt iemand anders dan je in eerste instantie denkt.
De game is in feite niets meer dan een uitgeklede point-and-click adventure. Uitgekleed, want waar de adventures van weleer vol zaten met puzzels, dien je in Domnique Pamplemou e hooguit wat rond te klikken, rond te lullen en driemaal een mini-puzzeltje op te lo en. Gameplaytechnisch is de game dus weinig intere ant, waardoor Dominique Pamplemou e vooral leunt op stijl en verhaal. In beide is de game minimalistisch. Het verhaal introduceert niets meer dan nodig en ruimt zo amper tijd in voor het opbouwen van sfeer. Dat laat het over aan het al even minimalistische geknutselde uiterlijk.
Dat Dominique Pamplemou e in It’s All Over Once The Fat Lady Sings! een coherent geheel is, is uiteindelijk zijn grootste kracht. Veel heeft de game niet om het lijf, waardoor het spelen uiteindelijk vooral een kwestie van nieuwsgierigheid betreft. Want zijn game en musical te rijmen met elkaar? Het is een intere ante vraag, maar Dominique Pamplemou e geeft geen antwoord. Wel een eigen visie.