Wat betekent het eigenlijk om een mens te zijn? Waaraan ontlenen wij onze menselijkheid? Is het de manier waarop we onvoorwaardelijk van iemand kunnen houden? Is het de manier waarop we voor elkaar zorgen, zonder er iets voor terug te verwachten? Of zijn het juist de negatieve dingen die ons menselijk maken, zoals jaloezie, onzekerheid of pesterijen? Het is een vraag die voor ons al onmogelijk is te beantwoorden, laat staan voor een robot die ons ras van buitenaf bekijkt. Toch is het de mi ie die QT3 opgelegd krijgt in Doki-Doki Universe.
Een vrolijke robot
De mechanische held is achtergelaten op een asteroïde door zijn menselijke familie. Hij wacht tot ze eindelijk terugkomen, maar 33 jaar later staat hij daar nog steeds, alleen. Dan komt een groene alien hem ophalen. Het model van de robot is verouderd en wordt mogelijk geschrapt. De enige manier voor QT3 om de schroothoop te ontwijken is door te laten zien dat hij weet wat menselijkheid is en zijn meerwaarde voor de samenleving te bewijzen.
Dat doet hij door de vele planeten in zijn universum af te gaan en de bewoners ervan op te vrolijken. Iedereen heeft wel iets van hem nodig, dus komt zijn kracht om voorwerpen uit het niets tevoorschijn te toveren goed van pas. Een kind wil bijvoorbeeld graag een huisdier hebben, of een bruid is op zoek naar een bos bloemen. Het werkt een beetje zoals Scribblenauts: bepaalde situaties vragen om bepaalde voorwerpen, die je vervolgens moet maken.
De voorwerpen die QT3 kan toveren vind je in cadeautjes, die achter bosjes en gebouwen zijn verstopt. Ook krijg je presentjes van bewoners als je hen totaal tevreden hebt gesteld. Door met iedereen te praten ontdek je waar ze wel en niet van houden. De kameel is bijvoorbeeld bang voor roofdieren, maar houdt wel weer van een verfri end drankje. En de boom is begrijpelijkerwijs bang voor een vuurtje. Door ieders voorkeuren te leren kun je ze verder opvrolijken door de juiste voorwerpen uit je mechanische mouw te schudden.
Is het wel een spel?
Het grootste probleem is dat Doki-Doki Universe weinig uitdagend is. Als iemand je om een voertuig vraagt, is het enige dat je hoeft te doen je lijst met voorwerpen te openen en een auto te selecteren. Sommige planeten hebben wel iets diepere verhaallijnen, maar over het algemeen komt het altijd op hetzelfde trucje neer. Er zijn ook situaties waarbij je eerst naar een andere planeet moet vliegen om een benodigd voorwerp te zoeken. Die mi ies werken echter eerder op de zenuwen dan dat ze echt uitdaging bieden. De flow van de verhaallijn op die planeet wordt op deze momenten onderbroken, alleen maar om je naar een ander hemellichaam te sturen voor een simpel zoekopdrachtje.
Al met al is Doki-Doki Universe daardoor nauwelijks een spel te noemen. Gelukkig maken de charme en de verhaallijntjes een hoop goed. Elke planeet heeft zijn eigen thema en een les om te leren over menselijkheid. Die zijn soms ontroerend, maar bovenal vooral heel grappig. Als QT3 wordt gevraagd of hij weet wat liefde is, is zijn antwoord dat dat zoiets is als constipatie. Later leert hij dat het meer lijkt op diarree: je hebt het niet onder controle en het spuit er aan alle kanten uit. De gesprekken die de robot voert met mensen en andere wezens zitten vol met dit soort grappen, en weten bovendien ook te ontroeren. Verder is het vermakelijk om willekeurige dingen te toveren en te zien hoe personages daar op reageren. Ook je creaties kunnen trouwens praten, wat zorgt voor grappige situaties. Zo wil de kok graag een kip om te braden, maar wordt hij vervolgens in het rond gecommandeerd door zijn nieuwe gevleugelde vriend.
Absurd vreemd
De game kent nog een paar leuke toevoegingen, zoals een psychiater die je persoonlijkheid beoordeelt op hoe je het spel speelt. Ook zijn er persoonlijkheidsquizzen te vinden op asteroïdes, waarbij je grappige vragen krijgt voorgelegd. De resultaten zitten verra end vaak dicht bij de waarheid, zodat je het gevoel krijgt dat de game echt iets over jou leert. Verder is er een mail-systeem waarbij je je vrienden berichten kunt sturen, doorspekt met grappige animaties. Al deze toevoegingen staan echter totaal los van het hoofdspel – voor het gevoel hebben ze niet zoveel met elkaar te maken.
Doki-Doki Universe ondersteunt Cro -buy en Cro -save, dus als je hem één keer koopt heb je hem op al je Playstation-systemen en kun je je savegame overal mee naar toe nemen. De Vita-versie lijdt echter aan lange laadtijden en soms haperende animaties, opvallend voor zo'n simpel ogend spel. Toch komen de grove animaties juist op dat kleine scherm goed tot hun recht. De Playstation 4-versie crashte tijdens onze speeltijd twee keer naar het Home-scherm, maar de game slaat je voortgang regelmatig op, dus veel gaat er niet verloren.
We nemen het je niet kwalijk als je zelfs na het lezen van deze review niet weet wat je met Doki-Doki Universe aan moet. Het is een afwijkend spel, bedacht door de maker van het legendarisch vreemde Toejam & Earl, dat er maf uit ziet en je constant absurde dingen laat doen. Als je daar niet vies van bent, zal je je aan deze game geen buil vallen. Bovendien leer je mi chien nog iets over je menselijkheid.