20.000 uren onder zee
Diluvion lijkt op een 3D-rendering van Sunle Sea: grote, onverkende gebieden met kleine haventjes om aan te leggen, waar je vreemde types ontmoet met sterke verhalen die een gedetailleerde diepgang verlenen aan deze koele meren des doods. Meer dan een kompas en een kaart heb je niet en dat maakt het verkennen best intere ant. Je ontdekt een nieuwe beschaving die zich onderwater heeft kunnen ontwikkelen, met zijn eigen koninkrijken, religies en culturen. Het bezoeken van stadjes of barretjes in hun onderwatercabines beweegt je vlekkeloos van 3D naar 2D, wat een koddig kijkdooseffect oplevert.
Je krijgt de keuze uit een keur aan onderzeeërtjes die je vervolgens naar hartenlust kunt upgraden. Je kunt je eigen bemanning samenstellen en daarmee je voorkeur uitspreken om de dieptes op een bepaalde manier te verkennen: stilletjes langs gevaarlijke obstakels manoeuvreren of guns blazing ternauwernood aan de dood ontsnappen. Het is aan jou om je bemanning hierop toe te spitsen, de ideale torpedo’s aan te schaffen en je niet door vis, vriend, of vijand tegen te laten houden. Door met je bemanning te spreken, kun je intere ante achtergronden over de wereld krijgen, opdrachten of aanwijzingen hoe je die het beste kunt oplo en.
Het leven onderwater is gevaarlijk: je boot heeft een bemanning nodig, je bemanning heeft voedsel en zuurstof nodig. Dat eerste moet je kopen, dat tweede krijg je automatisch als je ergens aanlegt. Het is daarom een constant oogje in het zeil houden op je voorraden. Bemanningsleden moet je huren, maar iedereen heeft zijn eigen sterkste kanten en vraagt daarom zijn eigen prijs. Onderweg kom je piraten tegen, zeemonsters, mijnen en andere gevaren waar je voor moet uitkijken. Je schip kan ze afweren en uitgeschakelde onderzeeërs kunnen geënterd, gekaapt of volledig leeggeroofd worden voor buit, die je later voor broodnodig geld verkopen kunt.
Een aquatisch leven
Diluvion is geen game voor de thala ofoben onder ons: hoewel de wereld van Diluvion er prachtig uit ziet – geabstraheerd, cartoony en kleurrijk als ie is –, kun je maar zover kijken als je neus lang is (bij wijze van). En overal buiten je gezichtsveld bevindt zich het onbekende, bevolkt door Joost weet wat. Desondanks blijven de felle kleuren van de vi en en de planten fraai om doorheen te dobberen en doet het zien van een lichtpuntje in de verte je hart even opspringen, zij het van vertwijfeling of
van vreugde – want het kan natuurlijk net zo goed een verraderlijk zeemonster als een veilige aanleghaven zijn.
De art en stijl ontlenen veel elementen aan een kruising van steampunk en Wes Andersons films (en dan heb ik het nog niet eens meteen over The Life Aquatic with Steve Zi ou). De geschreven inhoud van Diluvion is duidelijk geïnspireerd door de sciencefiction van Jules Verne aan de ene kant en de spitsvondigheid en kinderlijke avontuurlijkheid van de boekenreeksen van een Lemony Snicket. Daarnaast zitten er overduidelijk veel Noorse invloeden in de game, daar plaatsnamen en -uitstralingen, alsook van de personages, sterk aan de volksvertellingen en -figuren van het fjordenland doen denken.
Pompen en verzuipen
Het spel wordt gespeeld vanuit het perspectief van de onderzeeër, die je bestuurt door bewust een vaste snelheid te kiezen (voor- of achteruit), het schip te wenden, of te laten zinken of rijzen. Samen met een functie om de boot te balanceren, de omgeving met een ping kort op te lichten, het anker uit te gooien en aan een pier vast te leggen en om het vaartuig in en uit te kunnen, zorgt voor een groot aantal verschillende knoppen die je hanteren moet om je duikbootje met de kundigheid van een Kapitein Nemo te kunnen besturen. Dat lijkt lastig en dat is het ook. In het begin, tenminste. Maar zelfs als je de duikbootbesturing, die in feite prachtig ontworpen is, onder de knie hebt, ga je nog vaak genoeg de fout in.
Dat heeft ook te maken met de camerabewegingen. Die zijn vaak meer tot last dan tot lust. Hoewel je onderzeeër de meest prachtige, vloeiende bewegingen kan maken door het water en de camera je ook braaf volgt, komt deze in de problemen als je bijvoorbeeld een fjord in stroomt en de muren letterlijk op je afkomen. Geregeld gebeurt het dat de camera dan door de grond zakt of in allerhande irrationele hoeken van het ene naar het andere punt springt, wat de besturing van de onderzeeër nog moeilijker maakt. Ook als je een kijkje in je eigen schip wilt nemen om met de bemanning te spreken (een must als je quests wilt krijgen), kun je niet meer zien wat er om je heen gebeurt. Niet zo handig als je op dat moment getorpedeerd wordt.
Naast de technische hobbels wordt Diluvion op den duur erg herhalend. Ja, je komt telkens nieuwe verhalen en mensen tegen, maar omdat je maar beperkt zicht om je heen hebt, lijkt alles sterk op elkaar en omdat je enkel ronddobbert op zoek naar het een of het ander is de spanningsboog van de game niet hoog. Onregelmatig door piraten of monsters lastig gevallen worden doet daar weinig aan. Uiteindelijk is Diluvion wel een fraai ogende onderwater-verkenningsgame die de diepe wateren mysterieuzer maakt dan ooit. Grafisch, narratief en muzikaal zit de game goed in elkaar en zelfs de minpuntjes mogen de pret niet drukken, al is het geen game die je keer op keer urenlang spelen zult.