Twee jaar geleden sloten we Diablo 3 af met het vermoorden van de bad guy uit de titel. Hoewel hij de Prime Evil van het aller evilste evil was, geeft Reaper of Souls zeker niet het gevoel daarvan onder de indruk te zijn. De nieuwe slechterik Malthael is de voormalige Angel of Wisdom, en deze besluit in zijn wijsheid dat de gehele mensheid dood moet om de eeuwige oorlog met de demonen te beslechten. Hij verandert zichzelf in Death en gaat er met de Black Soulstone vandoor.
De keuze voor Malthael als mikpunt is een uitkomst geweest voor het hele designteam van Blizzard. De depre ieve engel biedt de gelegenheid om af te wijken van de eeuwige bloedrode demonen als vijand en lavaputten als behang. De nieuwe vijanden zijn verloren zielen die recht voor je neus worden getransformeerd. De omgevingen Westmarch (een Gotische stad) en Pandemonium (een gevallen engelenfort) zijn zeer stijlvol ontworpen, gekleurd en belicht en geven een compleet andere sfeer dan Diablo 3.
Het belang van een mooi behang
We zijn erg blij met de focus van Blizzard op deze omgevingen. Een belangrijk onderdeel van de Diablo-serie, willekeurigheid tijdens herspelen, was niet echt aanwezig in het origineel. Reaper of Souls maakt dit in één klap goed. Je merkt er niet zo veel van wanneer je Act 5 voor het eerst speelt, maar zeker wel wanneer je hierna de Adventure Mode in springt. Deze optie zet de volledige wereld open om opnieuw doorheen te rennen. Hier blijft het gelukkig niet bij, want Tyrael geeft je specifieke doelwitten om te vermoorden en mooie beloningen.
De omgevingen krijgen een nieuwe look doordat de belichting willekeurig wordt veranderd en vijanden van andere Acts het level in worden gestrooid. Ook al is de omgeving bekend, je krijgt wat minder het gevoel dat je hetzelfde stuk voor de twintigste keer herhaalt. Terwijl je een aantal doelwitten voor Tyrael afmaakt, verdien je Nephalem Rift punten. Deze geven je toegang tot dungeons die de willekeurigheid nog verder doorvoeren.
De Rifts zijn omgevingen die de echt alle beschikbare a ets door elkaar gooien en dus compleet nieuw zijn. Je moet door een sloot aan beesten heen rammen en dan verschijnt er een, in onze test tenminste, zeer zéér pijnlijke eindbaas. De Rifts trokken ons echter wat minder dan de Adventure Mode, aangezien deze echt puur en alleen op grinden door bergen monsters zijn gericht. Alleen geschikt voor de absolute end-game spelers die graag even loos willen rammen met vrienden dus.
To loot or not to loot
Reaper of Souls komt tegelijk uit met de belangrijke Loot 2.0 patch. Deze vervangt de Auction House met het ouderwetse systeem van serieus beloond worden tijdens het spelen. Het zat al in de consoleversies en werkt daar uitstekend. Dat doet het op de pc ook. Met een beetje geluk vind je ieder uurtje spelen een Legendary, en soms vaker. En hoewel dit zeer fijn is, kunnen we dit niet meerekenen met Reaper of Souls, want het is een gratis patch die je ook bij Diablo 3 zonder uitbreiding krijgt.
Wel nieuw in de uitbreiding is de Crusader-kla e. Deze dame of heer deed ons veel denken aan de Monk met een vleugje Barbarian. Het is een kla e die zich richt op aanvallen met schilden. Wees echter niet bang dat je nu geen 2-Handed Weapons kan dragen: offer een van je pa ives op en je kunt op die manier 2-Handed Weapons in één hand dragen en al je shield powers blijven gebruiken. Ook is het mogelijk een hamer Thor-stijl rond je te slingeren, maar deze kracht vonden we bijzonder ineffectief.
Leuker is het paard dat ze kan oproepen. Met een druk op de '2', vliegt de Crusader op een paard door het slagveld heen. Handig om even uit een omsingeling te komen of om door stukken van het level te sprinten. Overigens gaat het beest idioot snel, dus het kan er geflipt uitzien als een teammaat het paard niet goed onder controle heeft. Uiteindelijk is het wel een beetje conservatieve held, en voelt ze meer als een benodigde aanvulling van de selectie dan nieuwe gekkigheid.
Elk voordeel heb zijn nadeel
Sowieso blijft het bekende conservatisme van Blizzard behouden in Reaper of Souls. Zo zit er maar één setpiece in waarin ze echt even uit de band springen: een gevecht bovenop een actieve stormram. Dit is cool en memorabel en willen we eigenlijk meer zien. Wat ze dit keer wel veel beter doen zijn de Events. Achter ieder deurtje of keldertje zit nu een gebeurtenis met een verhaal. Natuurlijk ram je gewoon bo monster nummer 51231 in elkaar, maar nu voelt het tenminste alsof het een reden heeft en dat maakt het leuker. Zelfs de Followers doen nu meer dan kletsen en hebben ieder een Event bij hun achtergrondverhaal.
Het middenstuk van Act 5, de Blood Marsh-setting, was echter vrij slaapverwekkend van design en voelde echt als een rekmiddel voor de lengte. Alle saaist ontworpen monsters leken hier naartoe geloodst te zijn, terwijl de intelligentere vijanden onder Westmarch en Pandemonium werden verdeeld. Ook de soundtrack liet zich hier van zijn minste kant horen met een aantal tracks die flink in de oren piepen.
Opvallend was dat Reaper of Souls een aantal opzichtige hints open laat richting een volgende uitbreiding. Zowel de hoofdcampagne als de Follower Events eindigen met een cliffhanger, en opvallend genoeg heeft Blizzard nog niets gedaan met een bekende eis van de fans: Player versus Player. Reken er dus maar op dat we dit allemaal pas terug gaan zien in een nieuwe uitbreiding. Tot die tijd kunnen fans Diablo 3 dankzij Reaper of Souls nog een tijdje langer blijven herspelen.