Maar als ruimtepuin alle satellieten uitschakelt en andere terroristen van de gelegenheid gebruikmaken om voor chaos te zorgen, richt de Amerikaanse inlichtingendienst zich toch tot Ivan om de boel op orde te brengen. Het is een tikkeltje vreemd dat de Amerikaanse regering vertrouwt op een voor terrorisme veroordeelde Rus, maar wacht maar tot je Ivan de Verschrikkelijke in actie ziet.
Zonder enige rustpauze schiet hij magazijn na magazijn leeg op soldaten, ninja’s, onzichtbare vrouwen en de overblijfselen van uit de hand gelopen biologische experimenten. Of hij hakt ze in stukken, want de grote vriendelijke r(e)us kan ook prima overweg met sloophamers, kapme en en katana’s. Zodra je zowel het schieten als het om je heen slaan onder de knie hebt, ontpopt Devil’s Third zich tot een mix van Ninja Gaiden, Metal Gear Rising en Gears of War. Soepeltjes springt Ivan uit zijn dekking, mikt terwijl hij over de grond glijdt een RPG in iemands gezicht en nog voordat de hompen vlees de grond raken, steekt zijn ninjazwaard al uit de borst van de onfortuinlijke persoon die net door de deur kwam lopen.
Om het af te maken kan Ivan na genoeg met zijn katana in het rond te hebben geslagen zijn ‘enbaku’ (wat zoveel betekent als vlammende ziel) loslaten. Tijdelijk onsterfelijk kun je nog geruster rondhakken, terwijl Ivans tatoeages spectaculair oplichten. ‘Omdat ze magnetisch zijn’, vertelt één van de laadschermen ons. Zonder pauze krijg je dit soort actie voor acht uur lang voorgeschoteld – een recept voor een geniaal en gestoord spel.
Technisch wrak
De Wii U kan alle explosies en rondvliegende ledematen duidelijk niet aan, want menig actiescène speelt als een soort slideshow. Dat valt eens te meer op omdat de omgevingen weinig divers en vooral heel kaal zijn, waardoor het interieur van een modern kantoorpand (klinisch wit) nauwelijks verschilt van een geheime militaire bunker (klinisch grijs). De enige uitspatting in de omgevingen is de vulkaan waar blauwe lava uit stroomt, al mogen we dat fascinerende aanzicht nooit echt van dichtbij aanschouwen. Meestal speelt de game zich namelijk af in krappe binnenomgevingen, waar het helaas vaak oncomfortabel manoeuvreren is, omdat de camera loodrecht achter en vrij ver van Ivan staat.
Voornamelijk bij de baasgevechten is dit hinderlijk, omdat deze scènes in tegenstelling tot de rest van de game nog wel enige tactiek vergen. Daardoor wordt ook het vechten met slag- en steekwapens ontmaskerd. Combo’s zijn afwezig en blokken, opzij stappen én wegrollen doe je allemaal met één knop. Baasgevechten zijn hierdoor echt een crime. Wie deze gevechten nauwlettend analyseert, ziet ingewikkelde gevechten waarin timing en licht voetenwerk e entieel zijn. De praktijk is echter dat de besturing en de mogelijkheden tekort schieten, waardoor ieder gevecht weer resulteert in een beetje lukraak op X rammen in de hoop dat de vijand eerder op de grond ligt dan jij. Groot is de kans helaas niet, aangezien iedere eindbaas over aanvallen beschikt die jou met één klap uitschakelen. Bovendien zijn de laadtijden ook nog eens te lang, waardoor ieder baasgevecht vooral frustreert en op een verkeerde manier uitdaagt.
Devil’s Third stelt teleur. Technisch rammelt het aan alle kanten, maar ook de gameplaymechanieken zijn niet om over naar huis te schrijven. Doodzonde eigenlijk, want de game zoekt op moment de grens tu en geniaal en gek op. Maar dat geniale komt er nauwelijks uit.
Devil's Third is nu verkrijgbaar voor Wii U.