Devil May Cry 4 isvoor mij de eerste kennismaking met deze gamereeks die is ontsproten aan devorige generatie consoles. Normaal gesproken zou ik een spel als deze nietreviewen, maar het overlaten aan een van mijn waarde collega's die zich weldoor de voorgaande delen in de reeks geploeterd hebben, ware het niet dat ik deenige ben die in het bezit is van een debugXbox 360 en er geen winkelversie van het spel op de redactie is binnengekomen. Opzich hoeft dit echter geen probleem te zijn, want de echte Devil May Cry-fanshebben dit vierde deel allang in en vinden het, terecht, een topgame. Maar is DevilMay Cry 4 ook zo'n topper voor de mensen die nog nooit een Devil May Cry-gamegespeeld hebben?Om het simpel te zeggen: Devil May Cry 4 is eenhack-and-slashgame vergelijkbaar met God of War, maar heeft een beter vechtsysteemterwijl de andere aspecten van het spel slechter zijn uitgewerkt. En daar komtDevil May Cry goed weg, want het vechtsysteem is wel het belangrijksteonderdeel van deze games. In voorgaande Devil May Cry-delen was de hoofdrolweggelegd voor Dante, een witharige cynische lange man met een rode cape, eenstel guns en een gigantisch zwaard. In Devil May Cry 4 speel je het overgrotedeel van de tijd met een ander personage genaamd Nero. Kopieer de beschrijvingvan Dante en vervang 'cynisch' door 'naïef', en je hebt een beetje een idee hoeNero eruit ziet. Vrijwel identiek dus. Waarom nog een ander personage introduceren als hij er tochhetzelfde uitziet, zou je denken? Wel, omdat Nero beschikt over totaal anderemogelijkheden dan Dante. Zo heeft Nero beschikking over de Devil Bringer, eensoort magische grijparm waarmee hij tegenstanders naar zich toe kan trekken, opkan pakken en weg kan slingeren. Vooral het naar je toe halen van tegenstandersblijkt enorm handig, omdat je zo razendsnel na het verslaan van de enetegenstander, een nieuwe voor je neus hebt staan. Ook kun je tegenstanders terwijlje midden in de lucht hangt naar je toe trekken en ze, terwijl je dezwaartekracht trotseert, met je mes bewerken en ze vervolgens op de grond tepletter te gooien. Nero beschikt ook over een vuurwapen, maar die is nietzozeer bedoeld om tegenstanders om zeep te helpen, als wel om ze op afstand tehouden of inkomende projectielen af te weren. Het maken van combo's is zeer belangrijk in Devil May Cry.Je stylish ranking bepaalt hoestijlvol je gevecht was en wordt hoger naarmate je meer verschillende aanvallenen ingewikkeldere combo's uitvoert. Wordt je geraakt door een tegenstander ofeen projectiel, dan is je stylish rankingterug bij af of in ieder geval flink gekelderd. Gewoon je tegenstandersverslaan is in de 'normale' gevechten vaak nog niet zo'n heel probleem, alwordt Devil May Cry zeker op de hoge moeilijkheidsgraden erg pittig, maar erook nog eens een goede stylish rankingbij krijgen is een echte opgave. En dat is zeker van belang, want met een goedewaardering krijg je meer punten om later je personage mee uit te bouwen. Jewordt dus echt gemotiveerd om alles uit het spel te halen, maar er is ooksprake een soort vicieuze cirkel. Behaal je immers niet genoeg punten, dan kunje jezelf ook minder upgraden waardoor je feitelijk nog verder achter de feitenaanloopt dan dat je al deed. Het spelen met Dante, die ergens halverwege het spel vooreen aantal mi ies de hoofdrol op zich neemt, is een heel ander paar mouwen.Hij beschikt namelijk niet over de Devil Bringer, wat een behoorlijkeoverschakeling zal zijn omdat de Devil Bringer bij Nero een zeer prominenteplaats inneemt en zeer effectief is gebleken. Dante heeft in plaats daarvanvier verschillende vechtstijlen, die je via het D-pad kunt wi elen. De enevechtstijl geeft Dante een zwaard waarmee hij tegenstanders eenvoudig de luchtin slingert, bij een andere vechtstijl beschikt Dante over een diverswapenarsenaal. Het wi elen tu en vechtstijlen kan op elk moment, maar isdankzij het heerlijk onnauwkeurige D-pad van de Xbox 360 nog lastiger uit tevoeren dan je zou denken. Je hebt al snel een andere vechtstijl te pakken danje eigenlijk zou willen en wanneer Dante vervolgens iets compleet anders doetdan je in gedachten had, dan is de kans groot dat de tegenstander zijn kan choon ziet om je een lesje te leren. Maargoed, dit is eerder een euvel van deXbox 360 dan van het spel en voor Playstation 3 bezitters gaat dit minpunt nietop; die mogen in plaats daarvan het spel installeren voor ze het kunnen spelen.De gevechten in Devil May Cry 4 vormen een uitstekende basisen bieden enorm veel diepgang wat ervoor zorgt dat je jezelf steeds verder kunten moet verbeteren. Bovenstaande uitleg schets maar een klein deel van de velemogelijkheden die beide personages te bieden hebben. Vooral de eindbazen zijncreatief ontworpen en vereisen van je dat je inzicht krijgt in hunaanvalsroutines en daartegen de juiste remedie verzint. Maar met zo'n stevig fundamentals dit vechtsysteem is het eigenlijk jammer dat Devil May Cry 4 op anderepunten zo veel laat liggen.

Want eigenlijk inalles voelt Devil May Cry 4 als een spel van de vorige generatie. De locatieszijn afgezonderde ruimtes die van elkaar worden gescheiden met laadschermen enlelijke, paarse overgangseffecten. Wanneer er vijanden verschijnen wordendoorgangen naar andere kamers, soms zelfs binnen dezelfde locatie, gesealdzodat het spel je forceert om je eerst op dat gevecht te focu en. Ook dehouterige animaties van Dante en Nero zijn niet meer van deze tijd. De springentwee meter omhoog en vijftig centimeter opzij, wat vooral bij deplatformgedeeltes in het spel ronduit frustrerend werkt. Je zult ook flink wat moeten backtracken in Devil May Cry 4, al is lang niet altijd duidelijk waarheen. Van recycling van locaties zijn de makers ook niet vies, sommige mi ies bestaan louter uit het teruglopen over al verkend terrein.

En dan is er nog decamera, die soms van de ene kant naar de andere zwiept. Bij een wi eling vancamerastandpunt loop je daarbij ook ineens een andere kant uit, wat vooralirritant is wanneer de camera net voor een belangrijke sprong van standpuntwi elt. En dat doet hij nog wel eens. Soms werken camerawi elingen ronduit desoriënterendof staat de camera zo, dat je het zicht op het gevecht kwijtraakt en jeprachtige combo teniet gedaan wordt. Ook heel erg vorige generatie is het feitdat je handmatig moet saven, dat er geen doorzichtig checkpointsysteem is endat er geen gebruik wordt gemaakt van de profielen van je Xbox 360. Om maar niette spreken van de lelijke lettertypes en rommelige menu's. Wat aankleding enafwerking betreft had Devil May Cry stukken beter gekund. Waarin het spel wel duidelijk 'next-gen' is, zijn degraphics. Sommige locaties zijn werkelijk prachtig, met mooie vergezichten,veel detail in de omgeving en een uitstekende sfeer. Vooral in het begin vanhet spel kijk je je ogen uit, helaas worden later de locaties toch iets minderaantrekkelijk. Zo zijn de schaduwen in het bos wel erg hoekig en zijn de kerkersen kastelen vrij eentonig vormgegeven. De energie die is gegaan in hetontwerpen van de omgevingen, is duidelijk niet evenredig gespreid. Ook hetgeluid zit goed in elkaar, met prima stemmen en mooie muziek tijdens de tu enfilmpjes.De muziek die je tijdens de gevechten hoort is echter compleet misplaatste,Rammstein-achtige herrie die de sfeer van het spel grondig onderuit weet tehalen. Een vreemde keuze die eerder op de lachspieren werkt, dan dat het degevechten kracht bij zet.Ook vervelend zijn de puzzels die op een zeer geforceerdemanier in het spel verwerkt zijn. Een aantal puzzels past nog enigszins in despelomgeving, maar wanneer je op een gegeven moment een bordspel metdobbelsteen aantreft op de vloer in een kasteel, dan krab je je toch evenachter de oren. Het spel heeft nog met meeste weg van ganzenbord, waarbijverschillende vakjes bepalen welke plaag er vervolgens op je los wordt gelaten.Devil May Gooseboard! Yay! Ook niet heel plezierig, maar dat had ik al gezegdgeloof ik, zijn de stukjes waarin je over obstakels of ravijnen heen moetspringen. De makers hebben duidelijk gezocht naar een intermezzo tu en de velegevechten door, maar doen dat veel te geforceerd. Bij God of War had je hetgevoel dat de puzzels echt op hun plaats waren. Ze waren vaak ook groter, echt geïntegreerdin de spelomgeving en in het verhaal. Dit is in Devil May Cry 4 helaas niet hetgeval. Wat wel weer voor een positieve noot weet te zorgen zijn detu enfilmpjes. Vooral de gevechten hierin zijn vaak prachtig geregi eerd ensommige moves zijn echt enorm cool. Toch komt het ook wel iets te geforceerdover. Bij de introductie van elke eindbaas worden weer een blik actiefilmcliché'sopengetrokken zodat Nero of Dante kunnen laten zien hoe ze de tegenstander opspectaculaire wijze te slim af te zijn. Het contrast met de eigenlijkegevechten, waarin je soms louter op ze staat in te hakken, wordt daardooralleen maar groter. De filmpjes zijn daarnaast doorspekt met one-liners die coolbedoeld zijn, maar vaak net iets te laconiek zijn voor de situatie. VooralDante geeft je de indruk dat het hem allemaal niets kan schelen en hoewel deze houdingbeter bij het spel past dan het naïeve 'ik krijg jou wel' wat Nero uitkraamt, ishet soms toch iets te veel van het goede.