Deus Ex: The Fall

iOS is een serieus gameplatform geworden. Zo serieus dat het angstzweet tegenwoordig niet meer direct uitbreekt bij gamers als ze horen dat een triple A-titel de overstap naar iDevices maakt. Zo zou Deus Ex The Fall een jaar geleden waarschijnlijk een on-rails-shooter zijn geworden waarbij je blij was geweest als er überhaupt een verhaallijn in had gezeten. Nu is het een game die nog aardig in de buurt komt van zijn indrukwekkende voorganger.

Met aardig bedoelen we ook niet meer dan aardig. Want hoe hard Square Enix ook zijn best heeft gedaan, kunnen we niet anders dan concluderen dat Deus Ex The Fall bij lange na niet het kwaliteitsniveau van Human Revolution haalt. Dat niveau is enerzijds misschien ook wat te hoog gegrepen voor een iOS-game, gezien de beperkingen die nu eenmaal gelden op een tablet of een iPhone. Maar anderzijds zijn er gewoon onderdelen in de game die echt wel beter hadden gekund en ook beter hadden gemoeten.

De valkuilen van een Deus Ex-game

Deus Ex is een serie die het moet hebben van een degelijk verhaal, maar nog meer van ijzersterke kunstmatige intelligentie, goed uitgewerkt leveldesign en de mogelijkheid om jouw personage helemaal naar eigen smaak te voorzien van bepaalde upgrades (augmentations). Deze drie ingrediënten zijn nodig voor een game die wil excelleren in vrijheid voor de speler in het zoeken naar een oplossing om bepaalde opdrachten te voltooien. Iets wat Human Revolution tot in perfectie beheerste. Zoiets verwacht je dan ook in The Fall.

Helaas gaat het bij twee van de drie mis. Het meest frustrerende is toch wel de belachelijk slechte kunstmatige intelligentie en de bijbehorende bugs. Nog maar zelden zien we tegenstanders met zo’n bedenkelijk niveau als in The Fall. Er is geen pijl te trekken op wat hun reactie zal zijn wanneer je ze tegenkomt, waardoor het uitdenken van een tactiek tamelijk zinloos wordt. Combineer dat met een lading bugs, zoals een robotturret die letterlijk door ons heen liep, en The Fall maakt plotseling een flinke duik in kwaliteit.

Bovendien leunt de game op een combinatie van stealth én gevechten. Een aanpak die valt of staat met een goede controle van je personage. De basis is nog best goed te noemen. Je personage is vrij intuïtief naar een bepaalde plek te sturen, simpelweg door het scherm aan te raken. Richten en dekking zoeken is mogelijk nog eenvoudiger en kan ook met één druk op je scherm. Het gaat mis wanneer The Fall verwacht dat je al deze acties snel combineert zonder daarbij in te leveren op precisie. En dat laatste is niet te doen als je gewone besturing te traag reageert en al helemaal niet precies is.

Wel typisch Deus Ex

The Fall hierom volledig afschrijven zou niet terecht zijn. Het spel laat zien dat de makers echt wel hebben nagedacht over hoe ze de wereld van Deus Ex naar iOS moesten brengen. De wereld van Panama City (de plek waar The Fall zich afspeelt) ziet er indrukwekkend uit met bijpassende neonlichten, genoeg plekken om te ontdekken en die duidelijke, grauwe Deus Ex-sfeer.

Het verhaal, een vervolg op het Deus Ex-boek Icarus Effect, plaatst je in de schoenen van Ben Saxon. Saxon is op zoek naar de drugs Neuropozine, die nodig is om personen met augmentations functionerend én in leven te houden. Maar al snel blijkt dat het tekort aan deze drugs niet zonder reden is. Reken in ieder geval op duistere groeperingen, intriges en plotwendingen. Overigens is The Fall wel een episodische reeks, dus schrik niet wanneer je na een flinke cliffhanger de woorden “to be continued” op je scherm ziet. Maar zelfs met de kennis dat het einde waarschijnlijk sneller komt dan je verwacht, trekt het verhaal je zonder problemen mee in de wereld van Deus Ex.