Detroit: Become Human

In de game bestuur je namelijk drie verschillende personages. Er is Kara, een androïde die haar programmering overstijgt omdat ze een meisje van haar gewelddadige vader wil beschermen. Markus, die menselijk wordt wanneer zijn liefdevolle vaderfiguur onrecht wordt aangedaan. En Connor, een politie-androïde wiens taak het is om 'deviants' op te sporen. Dat zijn androïden die gedrag vertonen buiten hun originele programmering om.

Vergeleken met Quantic Dreams eerdere game, Heavy Rain, heeft Detroit: Become Human een sterkere focus. Zowel in verhaal als in gameplay. Qua gameplay viel Heavy Rain op, omdat je dingen deed die je normaal nooit in games doet, zoals je tanden poetsen en scheren. Die momentjes zijn er nauwelijks in Detroit. De game draait meer om het beleven van het verhaal en de spannende scènes waarin je snel moet reageren via quick time events.

Het verhaal heeft deze keer nauwelijks mysterie, want het gaat puur om robots die bewust worden en vervolgens gerechtigheid zoeken. Heavy Rain kreeg veel kritiek, omdat het mysterieuze plot niet zou kloppen. Als je dan ook nog eens delen van het verhaal mist door je keuzes, wordt het er niet beter op. De plot van Detroit blijft relatief simpel. Door de keuzes die je maakt zie je voornamelijk verschillende versies van scènes en soms nieuwe stukjes die het verhaal en de personages uitdiepen.

Het is tof dat je later een hoofdstuk terug in kunt duiken om andere keuzes te maken. Elke keer als je een hoofdstuk uitspeelt krijg je namelijk een boom in beeld met de tak die jij door je keuzes hebt gevolgd. Je kunt vrij teruggaan naar checkpoints om die andere takken te zien. Het leukst is wel om eerst het verhaal in één keer door te spelen. Ga je later terug, dan kun je er voor kiezen om de nieuwe progressie op te slaan of om puur de verschillende resultaten te bekijken. Op deze manier kun je echt alles van de game zien, zonder dat het jouw versie van het verhaal hoeft te beïnvloeden.

De makers willen een flink verhaal vertellen. Vanaf het moment dat robots zelfbewust beginnen te worden, naar het moment dat ze de wereld vragen om gelijke rechten en de nasleep daarvan. Hierbij maken de schrijvers veel niet subtiele vergelijkingen met slavernij en segregatie uit het verleden. Van dat androïden achterin de bus moeten staan, naar vredige protestmarsen, liederen en de optie om "we have a dream" te gebruiken. Het had ons niet verbaasd om er een "android lives matter" tussen te zien, maar gelukkig heeft Quantic Dream zich ingehouden.

Dit verhaal is verder niets dat we niet eerder in populaire cultuur hebben gezien. Voor een game die compleet draait om het beleven van het verhaal, is dat gebrek aan originaliteit pijnlijk. Detroit: Become Human is het best op de momenten dat dit overkoepelende verhaal wordt losgelaten en het gaat om de personages in specifieke horrorsituaties. Van de begraafplaats waar kapotte robots op een hoop worden gegooid en jij letterlijk uit deze hel moet klauteren, tot het enge herenhuis vol monsters en het bouwval waar een enkele onvoorspelbare androïde je met een mes bedreigt.

Zodra Quantic Dream de game weer richting het overkoepelende verhaal stuurt, kakt het helaas in. Het helpt ook niet dat de scènes en locaties elkaar soms wat raar opvolgen. De makers willen heel duidelijk die specifieke horrorverhaaltjes vertellen, maar vergeten er soms een mooi doorlopend geheel van te maken. Mis je daarnaast door bepaalde keuzes stukjes van het verhaal, dan voelt het ook echt alsof er een hap mist. Hierdoor kan het voorkomen dat een personage iets weet wat diegene eigenlijk niet had kunnen weten, of mis je als speler essentiële informatie voor het maken van een levensbeslissende keuze. Tevens zie je de plotwendingen die schokkend moeten zijn al van mijlenver aankomen. Er gaat dus behoorlijk wat mis bij het schrijfwerk.

De verhaalvertelling wordt ook niet geholpen door de besturing. Zeker in krappe omgevingen is het een knullige bedoening. Ook tijdens de quick time events is het soms lastig om te bepalen of je nou het pookje of de hele controller moet bewegen. De motion controls voegen weinig toe en zorgen dus voornamelijk voor verwarring. Waar de game in ieder geval wel in straalt, zijn de productiewaarden. Detroit is een prachtige game, met realistische en goed geacteerde personages die echt aanvoelen.

Hoewel mooi en ook vaak meeslepend, valt Detroit: Become Human dus grotendeels in dezelfde valkuilen waar Heavy Rain ook last van had. Deze keer is de gameplay echter niet meer zo bijzonder en wordt er een verhaal verteld dat we al te vaak elders hebben gezien.

Detroit: Become Human is vanaf 25 mei verkrijgbaar voor PlayStation 4.