Je start de game blut en met beperkte mogelijkheden. Je hebt enkel een rokende hoverbike en de optie om races te starten, je bike te repareren en te eten. Het idee is dat je via races geld verdient. Een deel van je verdiende geld geef je uit aan het fixen van je bike en het vullen van je maag. Vervolgens race je weer en herhaal je deze cyclus tot je genoeg hebt opgespaard voor je doel.
Vroem vroem
In elke race neem je het op tegen een ander personage op een hoverbike. Samen scheur je door verschillende landschappen terwijl je turrets en geldkoffers kapotschiet. Je hebt maar een beperkt aantal kogels, dus de trigger ingedrukt houden is niet mogelijk. Zodra je kogels op zijn, rijdt er een wagen langs waar je kunt herladen. Naast de munitie moet je ook je boost in de gaten houden. Deze kun je beperkt inzetten en is verbonden aan je hongergevoel.
Deze races zijn helaas niet zo intere ant. Zolang je niet teveel tegen obstakels op botst, is het lastig om te verliezen. Aanvankelijk is dat niet zo erg, omdat de afwi eling tu en racen en de rpg-elementen leuk is. Al snel ben je echter aan het grinden en dan zijn de races te oppervlakkig om lang boeiend te blijven.
Je racet, geeft een deel van je geld uit aan reparaties en voedsel en stapt weer op je hoverbike. Dat herhaalt zich tot je genoeg geld bij elkaar gesprokkeld hebt
Op Mars
Op Mars worden de mogelijkheden wel uitgebreid. Je krijgt daar een hele stad voorgeschoteld om te ontdekken. Daar kun je bijvoorbeeld extra mi ies aangaan. Denk aan het achter een dief aan rijden, pizza bezorgen of kangoeroes bij elkaar houden. Dat klinkt leuk, maar in de praktijk zijn deze mi ies niets meer dan een lichte variant op het racen.
Daarnaast komen er op Mars ook upgrades voor je bike om de hoek kijken. Deze leveren je een klein voordeel op tijdens de races. Deze upgrades zijn vrij duur, maar je krijgt ook de mogelijkheid om ze te stelen. Dan is er wel de kans dat de politie achter je aan komt en je jouw zuurverdiende geld weer kwijtraakt.
Houdt de aandacht niet vast
In de praktijk valt de game ook op Mars in dezelfde cyclus. Je racet, geeft een deel van je geld uit aan reparaties en voedsel en stapt weer op je hoverbike. Dat herhaalt zich tot je genoeg geld bij elkaar gesprokkeld hebt. Verlies je toch een race, dan verdien je geen geld en moet je toch reparaties en voedsel betalen. De game heeft heel veel moeite om met deze cyclus de aandacht vast te houden.
In de wereld is afgezien van wat verschillende soorten winkeltjes ook weinig boeiends te doen of zien. Er zijn wel illegale straatraces te vinden. Ook kun je van een shady guy in een nachtclub wat opdrachten aannemen, zoals een race op het laatste moment opzettelijk verliezen voor wat extra cash. Maar het is niet genoeg.
Wel ziet de game er tof uit. Maker Oscar Brittain houdt van een ouderwets ogende pixelstijl en dat zorgt voor een aantrekkelijke game met een goede sfeer. De funky hip-hop beats dragen daar aan bij. Had de rest van de game maar diezelfde kwaliteit.
Desert Child is verkrijgbaar voor Nintendo Switch, PlayStation 4, Xbox One en pc. Deze review is gebaseerd op de pc-versie die via de gamestreamdienst Utomik gespeeld is.
Laatste reviews op Gamer.nl: