Deponia van het Duitse Daedalic Entertainment is een adventuregame in de cartoonstijl van Curse of Monkey Island. Je kunt een groot aantal andere overeenkomsten tu en beide vinden, maar er is ook een heel belangrijk verschil: Deponia’s held Rufus is géén Guybrush Threepwood. Beide zijn eigenwijze, arme klungels die voor een onbereikbare, dappere vrouw vallen. Beide hebben ze raar haar en zijn gek op flauwe opmerkingen maken. Maar in tegenstelling tot Guybrush is Rufus een lul.
Rufus probeert te ontsnappen van Deponia, een postapocalyptische vuilniswereld. Hij schiet zichzelf met een raket aan boord van een luchtschip dat richting het paradijselijke Elysium gaat. Aan boord krijgt hij het voor elkaar om de Elysische vrouw Goal van het schip te laten vallen, waarna hij er zelf ook afdondert. In de rest van het spel strijdt hij tegen zijn eigen dorpsgenoten en een groep mysterieuze achtervolgers om Goal. Niet als boetedoening. Nee, hij vindt haar gewoon lekker en ziet haar als een ticket richting Elysium.
Rufus’ arrogantie is daadwerkelijk een onderdeel van zijn persoonlijkheid. Iedereen merkt het ook op in het spel en een groot deel van de humor is er op gebaseerd. Er is echter een goede reden waarom schrijvers deze persoonlijkheid meestal vermijden in fictie: ze zijn niet leuk om te volgen. De enige reden waarom we Rufus konden uitstaan op zijn pad is omdat iedere andere kandidaat voor Goals hartje een nóg grotere zak was. Tegen de tijd dat Rufus ietsje sympathieker wordt, is het spel echter voorbij.
Zo doe je het niet
Dat einde is overigens niet het echte einde. Deponia is het eerste deel in een trilogie en zet het verhaal op. Dat verhaal heeft de potentie om bijzonder leuk uit te pakken, met avontuurlijke reizen en heroïsche acties. Maar daar hebben de spelers van deze eerste aflevering nogal weinig aan. Je zit de hele tijd te wachten tot het échte avontuur begint. De makers slepen je mee naar drie verschillende locaties, waardoor je dat reisgevoel van de LucasArts-kla iekers zou moeten krijgen.
Omdat je eigenlijk met steeds dezelfde mi ie bezig bent, voelen deze plekken eerder aan als kunstmatige vertragingen van het verhaal dan een volgende stap in het avontuur. Alsof je in de auto zit naar Disneyland en je twee keer panne krijgt. Dát wil je niet spelen. De sfeer wordt ook verpest door een aantal vervelende minigames. Deze draaipuzzels hebben meer weg van wiskundesommen dan de absurde logica waar je de spellen eigenlijk voor speelt. Laat ’t aan de Duitsers over om de lol ergens uit te halen…
Daar komt nog bij dat veel van de normale point-and-click puzzels lastig om op te lo en zijn, omdat je makkelijk over hotspots heenkijkt. Het artwork is naadloos, waardoor veel bruikbare plekken niet opvallen. Een beginnersfout in gamedesign. We hopen dat dit verbeterd gaat worden in de volgende afleveringen, want we kunnen niet genoeg benadrukken dat de serie een enorme potentie heeft. Het artwork ziet er bijvoorbeeld wel goed uit en de filmpjes zijn van een nette kwaliteit.
Hoge standaard
Eigenlijk zit de vergelijking met het briljante en charmante Curse of Monkey Island dit spel dwars. Aan die kla ieker tipt niemand, zeker niet de huidige adventuregames. Als je je over de irritatiepunten kunt heenzetten, is Deponia een titel vol originaliteit. Je krijgt bovendien net wat meer uurtjes speeltijd voor je geld dan in moderne adventures als Sam & Max. Deponia heeft een emotioneel sterk einde, we zien dat Rufus een sympathiek karakter kan worden en we willen echt weten hoe het verder gaat. Maar dit eerste deel is een zure appel om doorheen te bijten.