Demetrios: The BIG Cynical Adventure

Demetrios is het geesteskindje van de Fransman Fabrice Breton, die als het éénmansbedrijfje Cowcat games maakt. Demetrios is zijn eerste titel en het is daarom misschien wat sneu het zo negatief te moeten beoordelen. Hoewel het werk dat hij in zijn eentje verzet en de passie waarmee hij dat doet absoluut geprezen mogen worden, is Demetrios gewoon geen leuke game. 

Hoofdpersoon Bjorn Thonen is een antiquair in Parijs die overvallen wordt. Een dief steelt een waardevol onderdeel van een raar standbeeld, hetgeen leidt tot een klopjacht op de dader en een reeks ontcijferingen van raadsels om achter de geschiedenis van het standbeeld te komen en de schat waartoe het de sleutel is. In Parijs en in het fictieve Nogo kom je een keur aan egoïstische en oliedomme personages tegen, die allemaal op hun eigen, persoonlijke manier op je zenuwen werken. In feite komt hier het cynisme in terug: een wantrouwen in de motieven van andere personen, een verslagenheid over de huidige situatie en een geloof in de betekenisloosheid van de mens en de wereld. Maar dat cynisme uit zich hier eigenlijk alleen in onhumoristische, zichzelf herhalende en bovenal niet-echt-cynische obscene grappen, woordspelingen en insinuaties.

Het betekent allemaal niets. We hebben absurde personages in absurde situaties die elkaar met gewaagde dialoog en ondefinieerbare humor bejegenen. Als je het zo leest, zou je denken dat Demetrios hier stappen in de avant-garde zet, maar de werkelijkheid pakt anders uit. De absurde personages zijn stuk voor stuk onbegrijpelijk, onaardig en irritant (cynisch? Nee) en de dialogen doen er niet toe. Ze zijn slecht geschreven en zitten vol met poep- en plasverwijzingen, scheet- en kotsgeluiden en lage steken onder de gordel naar mensen met verstandelijke beperkingen. Begrijp het niet verkeerd: slechte humor kan ook leuk zijn, als het goed is uitgevoerd. Dat is het hier gewoon niet.  

De game bestaat uit statische scènes in Bjorns appartement of winkel, op straat of in een museum en nog meer locaties. Deze zijn met de hand getekend en vaak erg aardig, kleurrijk en vol geinige details. In elk scherm zijn er allerhande zaken waarbij interactie mogelijk is. Bjorn geeft dan (verwaand of dom) commentaar of raapt een voorwerp op om er later iets mee te doen. Zo krijg je een inventaris van heel uiteenlopende, alledaagse objecten, die je later voor puzzels kunt gebruiken. Of niet. Ook kun je in elk scherm koekjes vinden. Die dienen geen ander doel dan – en daar moet je maar toevallig achter komen – te eten en zo tot inzichten te komen. Handig, als je even niet weet hoe je verder moet.

Wants soms zijn de puzzels best lastig. De puzzels zijn grotendeels onder te delen in ofwel iets voor iemand oppikken en dat afleveren, ofwel een reeks ingrediënten of objecten bijeenzamelen voor een groter doel. Over het algemeen is het spel eenvoudig te doen, maar enkele puzzels vergen wat meer werk. Zo moet je terugkeren naar locaties waar je al alles uitgepluisd hebt en waar je totaal niet aan zit te denken, moet je een onduidelijk aantal keren op een voorwerp klikken voor je er iets mee kunt, moet je objecten in je inventaris op onmogelijke manieren combineren, of moet je in een dialoog meerdere malen hetzelfde gespreksonderwerp aansnijden om de benodigde informatie te krijgen. 

Omdat de game baadt in het absurde, probeer je op een gegeven moment alles wel en dan lukt het meestal ook. Echte eureka’s heb je daarom niet in Demetrios, want je denkt over de oplossingen meestal niet echt na. Jammer, voor een puzzelgame. Bovendien kun je het spel volledig uitspelen op de adviezen die je krijgt door koekjes te eten. Ironisch genoeg zit de grootste uitdaging dan nog wel in het vinden van de koekjes, die vaak goed verstopt zijn op de meest onmogelijke plekken. Omdat Bjorn op alles dat je aanklikt reageert, levert dat soms, heel soms, een venijnig maar grinnikwaardig commentaar op. Ook absurd zijn de bizarre manieren waarop Bjorn dood kan gaan – regelmatig kan hij door zijn eigen stommiteit het leven laten, in zo’n mate dat de game er zelfs een achievement van heeft gemaakt. Het verzamelen van de sterfscenario’s is dan ook geinig, al is het alleen al vanwege een halve wrok jegens hoofdpersoon Bjorn. 

Ironisch genoeg zijn de minigames wel leuk. Bjorn doet een kermis aan, waar je kleine spelletjes kunt spelen, en een begraafplaats met een flipperkast (ja, echt). Die hielden, simpel als ze zijn, de aandacht best lang vast, ook al zijn ze van geen enkele waarde voor het plot. Het plot zelf is overigens erg voorspelbaar. Het komt langzaam op gang en eindigt in een anticlimax en een plottwist die je vanaf je eerste minuten in de game al ziet aankomen. 

De game zelf is ook mini. Na vijf uur kun je het spel uitgespeeld hebben (in tegenstelling tot de beloofde acht tot twaalf uur), ook al heb je dan niet alle koekjes verzameld. Gelukkig eindigt dan het verhaal van Bjorn, de antiquair die vanaf de eerste minuut al weet te ergeren. De held rijdt de zonsondergang tegemoet in een busje met kenteken 57UP1D 3ND1N6. Van zelfkennis getuigt het spel dus wel, maar aan cynisme is er weinig te bekennen. Al vraag je je, na Demetrios uitgespeeld te hebben, wel af of de hele game niet gewoon één grote, cynische grap was.

Demetrios is te spelen op pc, Mac en Linux en te verkrijgen via Steam voor €9,99.