Wie bekend is met Deadpool zal zijn wenkbrauwen niet optrekken wanneer hij amper een minuut in de game rustig aan zijn klokkenspel krabt met een pistool. Wie op dat moment echter voor het eerst kennismaakt met Marvels iets minder correcte superheld, kan daar eigenlijk gelijk al beoordelen hoe leuk hij deze ervaring gaat vinden. Als er zich een glimlach op je mond aftekent, dan ga je de komende 8 à 9 uur nog veel lachen. En ja, als dit niet gebeurt dan wensen we je veel sterkte. Deadpool is Marvels antiheld. Grof, weinig subtiel en meta. Is hij zich in de comics zeer bewust van het feit dat hij een stripfiguur is, daar weet hij in de game precies dat hij een personage is in een industrie met zijn eigen clichés, mogelijkheden en tekortkomingen.
We pikken het verhaal (of wat daar voor door gaat) op wanneer Deadpool rustig aan het relaxen is in zijn appartement, een ruimte die voor kenners van de comics al gelijk vertrouwd aanvoelt. Er staan een aantal berichten op zijn antwoordapparaat van onder andere ontwikkelaar High Moon Studios, die een voorstel hebben gekregen van Deadpool voor een videogame. Na wat explosieve overredingskracht van Deadpools zijde, gaat High Moon overstag en besluiten ze een script voor hem te schrijven. Deadpool is er echter niet het persoon naar om een script te lezen of zich eraan te houden.
Hersenloos
In de praktijk betekent dit dat je constant met wapens in de aanslag om plotselinge redenen van het ene gevecht naar het andere gevecht rent. Aan het begin van het spel bestaan deze wapens uit een katana en een pistool. Of beter gezegd: twee katana’s en twee pistolen, gezien Deadpool graag van beide handen gebruik maakt. Dit zet zich voort in de aan te schaffen upgrades. Zo kun je na het behalen van DP Points (hoe beter de combo, hoe meer punten), onder andere een shotgun, machinegeweer en hamer vrijspelen. Daarnaast kun je ook nog projectielen aanschaffen zoals handgranaten.
Met al dit wapentuig is het niet heel moeilijk de hordes vijanden compleet af te slachten. Deadpool is in dat opzicht weinig subtiel en het bloed vloeit rijkelijk. Met twee knoppen om mêlee-aanvallen uit te voeren en een knop om te schieten is het spel niet enorm ingewikkeld. Dan is er ook nog een teleport-knop, die tevens functioneert als counter-knop. Het teleporteren kan over een kleine afstand en is handig voor het ontwijken van aanvallen of een tegenstander te verra en. In de praktijk werkt dit echter niet zo vloeiend als je zou hopen. Niet alleen heb je geen complete controle over waar je heen teleporteert, maar daarnaast zorgt het feit dat de teleporteerknop ook dienst doet als counter-knop, ervoor dat je soms aanvalt, wanneer je liever de rust op wilde zoeken.
Naast de constante stroom aan vrij kleurloze vijanden, is er ook wat ruimte weggelegd voor wat ren- en springwerk, avonturieren en zelfs enkele puzzelelementen. Dit blijft echter allemaal vrij banaal, waardoor het op z’n best een fijne afwi eling genoemd kan worden. In combinatie met de ietwat ongeïnspireerde locaties (o.a. kantoor, riool, jungle), is het soms even doorbijten.
Gelukkig komt het nooit echt tot opgeven. Met enkele rake opmerkingen, gestoorde situaties of compleet idiote cutscenes blijft Deadpool je vasthouden. Waar je in andere games het gevoel hebt dat je in de huid kruipt van de hoofdpersoon, voel je je in Deadpool vooral de onhandige cameraman die meegesleept wordt in de simpele wereld van een infantiele charmante gek.
Vergevingsgezind
Deadpool is geen moeilijk spel. Zo blinken de tegenstanders niet uit in intelligente acties en veroorzaken ze over het algemeen niet heel veel schade. En als het dan toch allemaal misgaat, start je zo weer bij het laatste checkpoint, dat nooit ver weg is. En hoewel er ook een nog hogere moeilijkheidsgraad is, blijft het spel vrij vergevingsgezind. Maar dat geldt niet alleen voor de game. Ook jijzelf wordt namelijk al snel vergevingsgezind. Kleine bugs als tegenstanders die zweven of compleet de verkeerde kant op staan te schieten, doe je al snel af met een slap excuus. Want ja, dit is Deadpools feestje en wat had je dan verwacht?
Het helpt ook niet dat het personage heel sterk neergezet wordt door stemacteur Nolan North, die een bijna Jim Carrey-esque performance weggeeft. High Moon Studios heeft overduidelijk zijn best gedaan om Deadpool goed tot leven te laten komen op het televisiescherm. Met cameo’s van collegasuperhelden als Wolverine en Cable is het een feest van herkenning voor de Marvel-fan. Daarnaast is er de mogelijkheid om bij de introductie van een nieuw personage in het verhaal, een korte toelichting in stripvorm te laten afspelen. Niet alleen behulpzaam op het geheugen weer op te fri en, maar ook erg vermakelijk.
Middelmatig met trots
Ja wat moet je hier nu mee. Terwijl Deadpool alles uit de kast haalt om zijn hoogsteigen spel beloond zien te worden met uitstekende cijfers en kritieken, is er op de keper beschouwd toch het een en ander niet helemaal jofel. High Moon Studios kan namelijk beter. In Transformers: Fall of Cybertron lieten ze zien dat ze prima uit de voeten kunnen met een bekende licentie. Dat bouwden ze echter op een geraamte dat solide in elkaar zat. Haal de Transformers uit de game en je hebt nog een redelijk gevarieerd actiespel. Haal Deadpool uit de game en je hebt niet heel veel meer over.
De keuze om de focus te leggen op het personage Deadpool, in plaats van de onderliggende gameplay, is niet eens zo’n slechte keuze. De actieheld kan op basis van zijn kwaliteit als hoofdpersoon met gemak van een onvoldoende een ruime voldoende maken. En dat doet Deadpool met verve. In de categorie middelmatige games steekt Deadpool er met kop en schouders boven uit.