Het woord 'dodelijk' is de laatste jaren een beetje de weg kwijt. Waar men vroeger een dodelijk voorwerp meed omdat het toen enkel de dood leverde, daar staan jongeren er nu letterlijk voor in de rij. Want als iets tegenwoordig 'dodelijk' is, dan staat dat synoniem voor cool. Toch had ontwikkelaar Rainbow Studios deze vreemde taalconstructie waarschijnlijk niet in het achterhoofd toen ze Deadly Creatures bedachten. Nee, Deadly Creatures gaat gewoon over beestjes die je dood kunnen maken en dat is maar goed ook.
Als er één veelgehoorde klacht is over de Wii, dan is dat toch wel het gebrek aan goede games voor de 'hardcore' gamer. Third-party ontwikkelaars lijken er zelden in geïntere eerd om deze doelgroep aan te spreken en komen liever met minigames verzamelingen. Ook Nintendo wordt steeds vaker verweten de trouwe achterban in de steek te hebben gelaten. Dat er ook nog ontwikkelaars zijn die wel geïntere eerd zijn in het maken van goede en originele games op de Wii, bewijst Deadly Creatures. Alle gamers die de bovenstaande klacht dus wel eens hebben geuit mogen nu dan ook hun oren spitsen.
Deadly Creatures valt alleen vanuit het uitgangspunt al enorm op. Je neemt in de game namelijk de rol op je van een tarantula en een schorpioen. Midden in de woestijn zijn de twee stille ooggetuigen van de activiteiten van twee schatgravers, overigens ijzersterk ingesproken door Billy Bob Thornton en Dennis Hopper. Als spinachtigen krijg je in de game continue te maken met de acties van de twee mensen, zonder dat je hier zelf een actieve rol in speelt.
Niet alleen zie je wat er gebeurt, geregeld zul je de mensen boven je horen lopen en kom je op plekken waar de twee naar opzoek zijn of zijn geweest. En juist dat je geen actieve rol in het verhaal aanneemt maakt dit zo uniek. Geen film zou een simpel schatgravers verhaal zo spannend kunnen vertellen, simpelweg vanwege het feit dat het perspectief dat Deadly Creatures gebruikt enkel in een game mogelijk is. Daarmee brengt Deadly Creatures niet alleen een unieke twist in het verhalen vertellen, het toont ook dat games als verhaalvertellers enorm veel potentie hebben.
De game bestaat uit tien hoofdstukken die de speler om-en-om de controle over de tarantula en de schorpioen geven. Door het volgen van een relatief lineair pad moeten de beestjes zich een weg langs allerlei klein gespuis weten te banen. Toch stoort het niet dat de game lineair is. Deze opzet wordt immers voornamelijk gebruikt om het verhaal vooruit te helpen en niet om de speler te blokkeren. Hoewel er altijd maar één pad is om van het begin van een level naar het einde van het level te komen kan er binnen de levels redelijk verkend worden. Door enkele goede gameplay keuzes wordt de speler echter altijd gemotiveerd om op zoek te gaan naar het juiste pad door het level.
Het toneel van Deadly Creatures is een prairie. Vanuit het perspectief van de kleine beestjes is alles snel erg groot en over de vloer van de woestijn lopen is dan ook een hele nieuwe ervaring. Zo kom je langs een skelet, een kolo ale pick-up truck en zelfs een smerig benzinestation. Dit alles geeft je echt het gevoel een klein beestje te zijn in een veel grotere wereld. Voeg daarbij de voor de Wii prachtige graphics en de ervaring wordt visueel noemenswaardig. En ook al verandert de omgeving door je kleine formaat nooit enorm veel, de game weet je altijd te intere eren in wat volgt.
Het echte plezier aan de omgeving beleef je echter pas spelende als een van de twee hoofdrolspelers. Zowel de tarantula als de schorpioen hebben ieder namelijk hun eigen vaardigheden die hen helpen zich over de woestijngrond te verplaatsen. Zo kan de snelle en bewegelijke spin springen, van web naar web springen en zelfs ondersteboven hangen, terwijl de schorpioen liever graaft en dichte begroeiing weg kan hakken. Niet alle vaardigheden kunnen vanaf het begin gebruikt worden, zodat de game continu nieuwe mogelijkheden op de speler afvuurt. Beiden spelen echt totaal anders, maar zijn toch even plezierig om mee te spelen. Nooit zul je balen dat je een stuk met het ene beestje moet spelen en als je weer mag wi elen ben je net zo enthousiast, of er nu een tarantula- of schorpioenen-stuk aankomt. Hiermee onderscheidt Deadly Creatures zich op positieve wijze van een hoop games die gebruik maken van meerdere personages.
Gebruikmakend van deze vaardigheden baan je jezelf een weg langs alle obstakels. Geregeld zullen de schorpioen en de tarantula zelfs langs hetzelfde stuk grond komen. Dit lijkt mi chien een goedkope manier van gebieden recyclen, maar doordat beiden zich op een compleet andere manier moeten verplaatsen moet je als speler iedere keer weer opzoek naar een totaal ander pad dat daarvoor nog niet bewandeld kon worden. Dit is ook een van de voornaamste redenen dat het totaal niet uitmaakt dat het pad dat je als speler moet bewandelen volledig lineair is. Vergelijk het eerder met een game als Prince of Persia, waar er ook maar één weg is, maar je deze als speler zijnde wel moet vinden. Ook Deadly Creatures levert een hoop plezier doordat je altijd opzoek bent naar de goede weg.Met alleen klauteren over al deze obstakels komen de hoofdrolspelende spinachtigen er echter niet. De woestijnvloer is immers bezaaid met agre ieve vijanden die vaak net zo dodelijk zijn. Zo neem je het in je avontuur niet alleen op tegen soortgenoten, maar ook tegen ratten, hagedi en, bidsprinkhanen en zwarte weduwen. Ieder van hen heeft hun speciale vaardigheden. De schorpioen is sterker maar langzamer en kan een zwaar verwonde vijand door middel van een quick-time event op indrukwekkende manier afmaken, terwijl de tarantula zijn vijanden van grote afstand kan bespringen.
De gevechten komen dankzij sterk gebruik van de Wiimote erg goed tot hun recht. De A-knop dient als voornaamste aanvalsbediening en door de Wiimote hierbij te bewegen kunnen verschillende combinaties gemaakt worden. Het verslaan van vijanden levert punten op, waarmee vervolgens weer nieuwe aanvallen vrijgespeeld worden. De sterke besturing en de nieuwe aanvallen weten de gevechten dan ook gedurende het hele spel intere ant te houden. In combinatie met het verkennen van de omgeving en de intrigerende sfeer maakt dit de gameplay van Deadly Creatures dan ook ijzersterk.
Een eervolle vermelding verdienen verder nog de verschillende eindbazen in het spel. Hierin neem je het op tegen grote roofdieren, zoals bijvoorbeeld een ratelslang. De twist zit hem in het feit dat je in plaats van de eindbazen te verslaan, moet zien te ontsnappen. De gevechten tegen de eindbazen zijn het hoogtepunt van de game en blijven ook na het uitspelen memorabel. Het is dan ook jammer dat de game maar vier verschillende eindbaas gevechten op je afgooit. Meer van dit soort bazen hadden absoluut niet mi taan.
Helaas laat de game ook enkele steekjes vallen. Deadly Creatures toont weliswaar alles prachtig op het scherm, maar lijkt daardoor soms iets te zwaar voor de grafisch niet zo sterke Wii. De laadtijden tu en levels door kunnen soms wat lang duren en komen ook terug als je het loodje hebt gelegd. Tevens moet het spel geregeld laden binnen een level. De reden hiervoor lijkt echter meer te maken te hebben met de kracht van de Wii en het wordt de game dan ook makkelijk vergeven. Ook de camera weet sporadisch de verkeerde kant op te staan, wat een erg gedesoriënteerd gevoel kan geven. Zeker als je ook nog eens tegen de zijkant van een muur zit geplakt. Gelukkig is dit meer uitzondering dan regel en kun je over het algemeen gewoon vrolijk doorspelen.
Het grootste minpunt van Deadly Creatures is eigenlijk gewoon de duur van het spel. In ongeveer tien uur is de game uit te spelen en daarna blijft er niet veel meer te doen dan het spel op een hogere moeilijkheidsgraad doorlopen of alle in de levels verborgen insecten te vinden. Toch verdient de game een enorme pluim om de speler tien uur lang op het puntje van zijn stoel te houden. Er zijn immers maar zat games die na de helft van die tijd al hun trucjes al hebben getoond. Het siert Deadly Creatures dan ook dat het niet alleen tien erg noemenswaardige uurtjes te bieden heeft, maar ook dat je na die tien uur honger hebt naar meer. Zelden komt het voor dat wij na het uitspelen van een game al meteen uitkijken naar een sequel, maar Deadly Creatures slaagt daar met vlag en wimpel in.
Het komt er uiteindelijk op neer dat Wii-bezitters die op zoek zijn naar een goede, originele actiegame Deadly Creatures niet mogen laten liggen. De game maakt mi chien wat foutjes, maar durft wel enorm veel risico te nemen en verdient het dan ook zeker om zich te kunnen ontwikkelen tot een vruchtbare franchise. Als Wii-bezitters deze titel ma aal laten liggen, dan mogen ze in ieder geval niet meer klagen dat er niets voor hardcore gamers op de Wii verschijnt.