Als doorgewinterde gamerecensenten kunnen we best omgaan met teleurstelling en niet ingeloste verwachtingen. Maar waar we echt niet tegen kunnen is de manier waarop Deadfall Adventures schaamteloos onze gelauwerde helden kopieert en vervolgens een beetje belachelijk maakt. En niet eens opzettelijk. De game speelt leentjebuur bij Uncharted, The Lost World, Indiana Jones en uiteraard het Quartermain-universum (waar de game ook op gebaseerd is), maar held James Lee Quartermain weet nergens ook maar in de buurt te komen van Indy en Drake. Sterker nog, wie Deadfall Adventures speelt, kan zich maar moeilijk onttrekken aan de gedachte dat avonturier zijn eigenlijk helemaal geen bal voorstelt.
Het verhaal behelst naar goede gewoonte een zoektocht naar een verloren artefact, waarbij James bij aanvang liever zijn tijd anders spendeert. Dat Jennifer Goodwin, de CIA-agente, die James zover probeert te krijgen om de halve wereld over te steken, beschikt over een pittige voorgevel en goed gevormde derrière mag geen verra ing genoemd worden. Dat we het opnemen tegen nazi’s (die opvallend genoeg geen swastika maar een zwart kruis als symbool dragen) ergens in 1938 kan er dan ook wel bij. Uiteindelijk was dat dé periode voor avonturiers. Er was nog genoeg te ontdekken en ook de Nazi’s doen het altijd goed als slechterik.
Een Doo-hicky
Na de nogal voorspelbare intro, eentje waarin James nog even tegensputtert en vervolgens fijn wordt herinnerd aan zijn legendarische voorvader, begint de game dan toch echt. Maar eigenlijk gaat het dan pas echt bergafwaarts met het respect dat we voor avonturiers hadden. Dat James het oh zo belangrijke artefact steevast een ‘doo-hicky’ blijft noemen draagt daar zeker aan bij, maar het is vooral de manier waarop de game onze vaardigheden op de proef stelt. Of beter gezegd, niet op de proef stelt.
De game belooft een geweldige mix van actie en puzzels; een mix die je heel actievol vanuit eerstepersoonsperspectief mag beleven. En juist die belofte deed ons eigenlijk een beetje uitkijken naar deze titel. Maar na een uurtje of zes spelen (ongeveer de tijd die je nodig hebt om het verhaal tot een goed einde te brengen en ondertu en ook alle extra schatten te vinden) besef je dat er van actie weinig sprake is en de puzzels echt zelden jouw hersenen laten kraken.
De eerste mummie die jouw pad kruist, vormt nog heel even een klein obstakel, maar als je beseft dat een korte flits van je zaklamp iedere mummie tot een zielig hoop as reduceert, blijft er van het ontzag voor onze ingewikkelde vrienden weinig over. De Nazi’s zijn mogelijk nog eenvoudiger te verslaan doordat ze vaak apatisch achter een obstakel wachten tot je ze flankt of gewoon een headshot geeft. De enige uitdaging die we in het hele schietgedeelte terugvinden is het gebrek aan goede hitboxes, waardoor je soms wel een paar schoten nodig hebt voordat je daadwerkelijk raak schiet. Maar als dit slechte design voor een soort van moeilijkheidsniveau moet doorgaan, is dat toch best sneu te noemen.
De puzzels kennen enige vorm van uitdaging, maar wie bekend is met games als Uncharted zal ook hier weinig tot geen problemen kennen. Vaak behelzen ze niet meer dan schakelaars in de juiste volgorde zetten, schieten, rollen of enige andere vorm waarin je schakelaars kunt omzetten. Gelukkig komt er soms wat timing en speurwerk bij kijken, waardoor je, zij het slechts sporadisch, dat gevoel van een beetje gezonde uitdaging krijgt.
Hé schatje!
Om het geheel wat meer diepgang te geven, voorziet de game in alternatieve routes die je belonen met schatten. Deze schatten heb je nodig om bepaalde vaardigheden te verbeteren, zoals de duur dat je zaklamp op standje ‘mummieverbranden’ kan of de tijd die je nodig hebt om sprintjes te trekken. Op zich klinkt dit aardig, maar ook hier is ‘het zoeken’ vaak niet meer dan op een tweesprong kiezen voor links of rechts. De schatten zelf liggen soms achter gevaarlijke valstrikken of op het eerste oog onmogelijk bereikbare plekken, maar zelden zie je niet binnen een paar seconden wat de oplo ing is. Dat je vaardigheden nauwelijks zichtbaar verbeteren, zorgt er bovendien voor dat je na een tijdje eigenlijk geen behoefte meer hebt om op zoek te gaan naar die schatten. De beloning is er gewoon niet naar.
Het gevoel van avonturieren wordt verder ondermijnd wanneer je regelmatig ‘lastige’ stukken moeten overbruggen en je reisgenoten vervolgens doodleuk naast je tevoorschijn komen zonder enige vorm van hinder of besef van gevaar. Je vraagt je dan af waarom James toch al die moeite moet doen. Het narratief onderstreept dat enkel. De quasi-ongeïntere eerde houding van James zou hem ontzettend cool moeten maken, maar nergens wordt zijn personage echt goed uitgewerkt. James bromt een keertje wat, maakt een lichtelijk sexistische opmerking naar Jennifer, maar nergens krijgen de dialogen diepgang of wordt er vervolg gegeven aan een opmerking.
Grafisch kan Deadfall Adventures ook geen potten breken. Behalve de soms indrukwekkende buitenlocaties zien de meeste omgevingen er saai uit. Bovendien krijgen we te vaak te maken met onzichtbare muurtjes of kleine verhogingen die om de een of andere manier niet te beklimmen zijn. De animaties van de personages ogen houterig en zijn eigenlijk niet meer van deze tijd.
Al met al is Deadfall Adventures het gewoon niet. Alles voelt gedateerd aan en de clichés vliegen je letterlijk om de oren. Alles is gejat, al hoeft dat niet direct een minpunt te zijn. Maar de slechte uitwerking is dat wel. Het zorgt ervoor dat het online gedeelte, wat niet veel meer is dan een variate op Horde, waarin je met een paar maten op een oneindige stroom aan mummies/zombies mag schieten, er eigenlijk niet meer toe doet. Deadfall Adventures is een vergeefse poging om het Quartermain-universum een nieuw leven in te blazen.
Deze game is getest op PC.