De Dead to Rights games draaien om agent Jack Slate en zijn trouwe hond Shadow. Meer kom je niet te weten, want een verhaal ontbreekt volledig in Reckoning. Het enige wat de verschillende levels aan elkaar verbindt, is het feit dat Jack een gegijzelde zoekt. En hoe kom je beter bij een gegijzelde dan vele levels met zwaarbewapende vijanden te doorkruizen. Dat is dan ook het hele concept van Dead to Rights op de PSP. Ga een ruimte binnen, schiet alle zwaarbewapende, op elkaar lijkende mannen af en ga door naar de volgende ruimte om het weer te herhalen.

Dit klinkt wellicht wat negatiever als zou moeten, want zit nou niet menig shooter zo in elkaar? Ja, maar als je het op deze manier doet, moeten de andere aspecten van het spel ook goed uitgewerkt zijn en dat mist hier. Allereerst het personage. Deze wordt niet geïntroduceerd, het is volstrekt onduidelijk wie hij is en waarom hij dit allemaal doet. Daarnaast is hij zo knullig gemodelleerd dat het net een mislukte Sylvester Stalone lijkt.

Het volgende waar je last van krijgt is de besturing en de camera. Je bestuurt Jack via de analoge stick waarbij de camera wat hulpeloos om je heen slingert, of juist op de meest onhandige momenten blijft hangen. Je hebt verder geen controle over de camera waardoor je regelmatig niet eens kan zien op wie je schiet.

Dat schieten stelt overigens ook niet erg veel voor, want je hebt een knop om te richten en een knop om te schieten en dat is het wel. Wat dit nog leuk maakt is de behoorlijke variatie in wapens en je hond Shadow. Elke halve minuut kun je de hond een commando geven om een vijand aan te vallen, wat betekent dat Shadow de man in de nek vliegt en dood bijt. Altijd handig in een benarde situatie. Ook kan Jack, wanneer hij dichtbij staat, zijn vijanden ontwapenen. En ja, hij kan ook weer duiken in slowmotion wat een leuke gimmick blijft.

Maar als er dan beter wordt gekeken naar andere zaken, komt het spel weer behoorlijk tekort. Zo is de AI van de vijanden zwaar belabberd. Ze rennen wat heen en weer op twee punten en ze komen zo nu en dan tevoorschijn op de meest onlogische momenten. Soms staan ze zelfs vlak achter je zonder te schieten. Het duurt dan ook even totdat je ze ziet, omdat de camera even moet bijdraaien. De gevechten worden ook nog afgewi eld met eindbazen. Deze zijn een aantal keren best vermakelijk, maar vaak ook erg flauw. Ze zijn hetzelfde als alle andere vijanden, alleen gaan ze een stuk moeilijker dood.

Het leveldesign is wat flauw (vol met onlogische gangetjes en opvulmateriaal als kisten) en het is tevens erg donker en grauw. De modellen van de vijanden zien er ook niet al te overtuigend uit en de tu enfilmpjes die het ‘verhaal’ moeten ondersteunen stellen weinig voor. Ook is er totaal niets ingesproken in het spel en krijg je alleen dezelfde kreunen van stervende mannetjes te horen en de op de zenuwen werkende achtergrondmuziek. Vervolgens heeft Namco nog geprobeerd het ‘verhaal’ leuk te eindigen, maar het is werkelijk hilarisch hoe slecht deze game afloopt.

Dead to Rights: Reckoning geeft genoeg stof voor kritiek, dat mag duidelijk zijn. Wat ik nog niet genoemd heb is dat het spel vrij kort is, en dat het nog wel eens last heeft van vervelende bugs. Een hoop ellende dus. Maar eerlijk is eerlijk, het blijft een grappig actiespelletje. De vele wapens, de aloude bullet-time, de aanvallen van Shadow, het is op zijn tijd best vermakelijk. Toch is het verre van een goed spel geworden en hopelijk wordt een nieuwe versie op de consoles weer ouderwets goed.