Dead to Rights draait om Jack Slate, een stoere politieagent, en zijn hond Shadow. Het verhaal van de game speelt zich voor de eerste Dead to Rights af, waardoor we het spel officieel een prequel moeten noemen. Slate ontrafelt het mysterie achter de ontvoering van goede familievriend, een hooggeplaatste rechter in de fictieve stad Grant City. Dat je het verhaal na je eerste stap in de gamewereld gelijk kunt vergeten, wordt niet op de achterkant van het doosje weergegeven.
Dead to Rights II draait namelijk maar om één ding, en dat is schieten tot je erbij neervalt. Schieten tot je er van vermoeidheid bij neervalt. Schieten tot je ervan in slaap valt. Waar in veel shooters het schieten nog gecombineerd wordt met enigszins intere ante sequenties, is het hanteren van het pistool je enige bezigheid in de game. Je mikt daarbij niet eens zelf, maar maakt gebruik van een heerlijk simpele auto-aim optie. Je lockt een tegenstander met de rechter trigger, rost een paar keer op de A-knop om wat kogels af te vuren, lockt de volgende tegenstander, vuurt een paar kogels af, loopt een deur door, lockt de volgende tegenstander, enzovoorts. Herhaling is iets dat uit is gevonden voor Dead to Rights II.
Je kunt de gameplay voor jezelf nog wel iets intere anter maken door gebruik te maken van de 'speciale' eigenschappen van het spel. Zo is er net als in deel één een soort bullet-time van de partij, waarmee je al duikend flink wat baddies in één keer naar de filistijnen kunt knallen. Daarnaast kun je tegenstanders ook als menselijk schild gebruiken of ze in een coole move naar de poort van Petrus toesturen. Beide acties zijn niet ongelimiteerd en zijn gebonden aan een apart metertje. Dit metertje loopt tijdens het spelen vanzelf weer vol. Een ander te hanteren wapen is je hond, Shadow. Shadow heeft meer nut dan in het origineel, doordat hij dit maal ook zijn tanden kan gebruiken om schurken mee kapot te scheuren. Een leuke toevoeging, maar echter beter maakt het de gameplay niet.
Om de negatieve benadering van het spel niet uit het oog te verliezen, kijken we naar de intelligentie van je opponenten. De benaming “achtereind van een varken” is nog mild. Het liefst lopen de gezonnebrilde spierbundels namelijk door je heen, wat in een game als Serious Sam bij de gameplay hoort, maar met menselijke organismen zoals in Dead to Rights II onvergeeflijk is. Het levert je wel kopzorgen op, want wie moet je nou als eerste neerknallen als er drie gegadigden voor je schietijzer staan? Ook leuk is de manier waarop de vijanden je benaderen. Op de één of andere miraculeuze wijze weten de lomperts altijd uit deuren te komen die voor jouw gesloten zijn, of waar je net vandaan komt. De stroom vijanden die zich in één gebouw schuilhouden is tevens opmerkelijk.
De omgevingen waarin Dead to Rights II zich afspeelt vallen afwi elend in de smaak. Verwacht weinig pracht van de binnenlocaties, de meest voorkomende omgevingen in het spel. De grafische power van het spel wordt pas duidelijk tijdens de momenten dat je een luchtje mag scheppen. De belichting wordt in dit soort momenten zeer fraai en je hebt hier voor het eerst het gevoel een redelijke game te spelen. De buitenlucht schudt al het grauwe grijs dat de levels kenmerkt van zich af en komt hierdoor een stuk fri er over. Geluidstechnisch valt de game zowel positief als negatief op. Negatief doordat de voetstappen van Jack Slate één van de meest irritante ooit in een spel zijn, en positief door de lekker rauwe achtergrondmuziek. Ook de geweren, variërend van pistool tot uzi, komen aardig over, al hoef je geen hosanna geluid te verwachten.
Is het dan alleen maar negativiteit dat de klok slaat in Dead to Rights II? Ja, en nee. Heb je nog nooit eerder een game als dit gespeeld, dan zul je dit werelds vinden. Maar hé, we hebben allemaal al eens zo'n game gespeeld! Wat is vervolgens de meerwaarde van een zeer matig uitgewerkt en ook ongelooflijk ongeïnspireerd beest als Dead to Rights II? Weinig ja. Het is echter te kortaf om te zeggen dat Dead to Rights II het slechtste spel is dat dit jaar gemaakt is. Het doet enkel zeer aan het geweten om het spel als 'okay' te bestempelen, zonder dat het ook maar íets intere ants te bieden heeft.
Dead to Rights II is een zeer matig vervolg, dat de vervolg-formule “meer en beter” niet waar weet te maken. Het spel biedt meer, maar laat het beter achterwege. De gameplay is herhalend en ook van een bedroevend niveau. Zo grauw als de game eruit ziet, zo slecht speelt het ook. De graphics zijn vervolgens wel aardig en ook de achtergrondmuziek weet nog wel wat te redden. Punt blijft dat Dead to Rights II een vervolg is dat eigenlijk helemaal niet gemaakt had hoeven worden, gezien de inspiratie die de ontwikkelaar nog over had. Onvoldoende, punt uit.
Gameplay: 4,0Graphics: 6,0Geluid: 6,5Totaal: 4,9Dead to Rights II ligt vanaf 10 augustus in de winkel.