Dead Space is een masterclass in remakes en horrorgames

Wie Dead Space ergens in de afgelopen vijftien jaar heeft gespeeld is bekend met de situering. De USG Ishimura, een gigantisch ruimteschip ontworpen om complete planeten te ‘kraken’ en om te zetten in ruwe grondstoffen, is na een noodsignaal volledig op zwart gegaan. Een klein groepje technici, waaronder ingenieur Isaac Clarke, benadert het schip om reparatiewerkzaamheden te verrichten. Het gezelschap strandt echter en ontdekt al snel wat er écht aan de hand is: de bemanning is dood en het schip is overgenomen door gemuteerde wezens genaamd Necromorphs, die je alleen kapot krijgt door hun ledematen er af te schieten. Wat volgt is een tien tot vijftien uur durend avontuur dat nieuwkomers én fans verrast.

In grote lijnen is Dead Space weliswaar trouw aan zijn vijftien jaar oude naamgenoot, maar de lijst met aanpassingen is haast te lang om op te sommen. Zo is daar de overduidelijke grafische update, zijn er nieuwe puzzels en zijmissies en kan hoofdpersoon Isaac Clarke ditmaal praten. Subtieler zijn de veranderingen in de schaal van locaties en hoe bepaalde accenten binnen het verhaal zijn verlegd. Op sommige vlakken trekt ontwikkelaar EA Motive het spel gelijk met het vervolg uit 2011, bijvoorbeeld als het gaat om hoe je je wapens upgradet of door gebieden zonder zwaartekracht manoeuvreert. Maar op één vlak overstijgt Dead Space het origineel, de vervolgen én genregenoten: de pure spanning die voelbaar is. Bepaald niet onbelangrijk bij een horrorgame.

De uitmuntende spanning is meer dan de som der delen. Natuurlijk draagt de grafische pracht eraan bij. Damp, rook en onbetrouwbare lichtbronnen schilderen een beklemmende sfeer, waardoor je de roest en olie op het schip bijna kan ruiken. Audio speelt zo mogelijk een nog grotere rol. Dat gaat verder dan onheilspellend gekraak en gepiep. Geschreeuw of gebonk in de verte is soms dof en vervormd, alsof het geluid via een ventilatieschacht al een heel eind heeft afgelegd. Op andere momenten klinkt het angstwekkend dichtbij. Soms overstemmen luide machines al het andere geluid en soms is het zo stil, dat je alleen Isaacs hart tekeer hoort gaan. Dead Space is een gruwelijk feestje voor audiofielen.

De absolute ster van Dead Space is echter de USG Ishimura, dat vol verrassingen zit. In het origineel bestond het schip uit verschillende secties. Reizen tussen deze secties ging via een laadscherm vermomd als tram. In de remake is de Ishimura één geheel. Via nieuwe gangen kun je je te voet van het ene naar het andere gebied verplaatsen. De tram is er nog steeds, maar doet nu meer dienst als fast travel-systeem en rijdt fysiek door het schip. Daarmee laat ontwikkelaar EA Motive niet alleen technische spierballen zien, het houdt je als speler ook vastgekluisterd aan de game. Elke missie loopt naadloos over in de volgende, zonder dat je zenuwen echt tot rust kunnen komen.

Zelfs wanneer je op een bepaalde plek al meerdere keren bent geweest en je de weg inmiddels blindelings kent, weet de game je de stuipen op het lijf te jagen. De Ishimura voelt al snel bekend, maar nooit vertrouwd. De ene keer tref je ergens vijanden aan, de volgende keer barst er nét op het juiste moment met veel heisa een waterleiding of begeeft een ventilator het. Of gebeurt er juist helemaal niks, wat óók onheilspellend is. Het knappe is dat veel schrikeffecten zorgvuldig gescript lijken, totdat je doodgaat en een stukje opnieuw speelt. Dan pas kom je er achter dat deze gebeurtenissen veelal willekeurig zijn. Zó vloeiend gaat alles in elkaar over.

Toch is niet alles in Dead Space vrij van frictie. Het wapensysteem is gek genoeg nog behoorlijk archaïsch. Slechts vier wapens kun je tegelijkertijd onder de vierpuntsdruktoets programmeren. De rest zit in je inventaris, waar je alleen bij kunt door in het menu te duiken. Ook dan ben je echter niet veilig, want het spel gaat verder terwijl je in dit menu zit. Zeker bij baasgevechten, waar bepaalde wapens volstrekt nutteloos zijn, kan dat problematisch zijn. Het is immers vrijwel onmogelijk om dan in het heetst van de strijd een ander wapen uit je inventaris te toveren.

Doodgaan, je beter voorbereiden en opnieuw proberen is natuurlijk een logische oplossing, maar het past niet bij deze remake die verder zo hamert op een naadloze ervaring. Bovendien spoort het spel je aan veelvuldig af te wisselen tussen wapens door willekeurig munitie te droppen. Een modern wapenwiel die toegang tot al die verschillende wapens had gegeven, had in deze remake dan ook niet misstaan.

Wellicht leggen we zout op slakken. Zie het als een ultiem compliment aan de fenomenale sfeer van Dead Space, die je eigenlijk onder geen beding wilt onderbreken. Het laadtijdvrije ontwerp van de Ishimura, het brede arsenaal aan verrassingen dat het spel voor je in petto heeft en de ijzingwekkend goede audio creëren op vernuftige wijze een constante, bloedstollende spanning die je van begin tot eind in zijn greep houdt. Als je eenmaal aan Dead Space bent begonnen, wil je ‘m het liefst in één ruk uitspelen. Als je durft tenminste.

Dead Space is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.