Op de een of andere manier lukt het Dead or Alive maar niet om games als Street Fighter en Tekken definitief van de troon te schoppen. Mi chien komt dat omdat de serie net wat te laat op het toneel verscheen en eigenlijk pas met zijn vervolg echt wist te knallen. Maar dat was op de Dreamcast, pas in het jaar 2000 bereikte Dead or Alive op de PlayStation 2 het grote publiek. En als dat niet de reden was, dan is het wel de dubieuze besli ing geweest om voortaan enkel op de Xbox te verschijnen. Niet alleen een console die in Japan verkoopt als koude broodjes, het is ook nog eens een belabberde thuisbasis voor fighters, omdat het gros van de vechtliefhebbers nog altijd een voorkeur heeft voor (de controller van) de PlayStation. Kortom: het heeft Dead or Alive, dat absoluut de kwaliteit heeft voor de absolute top, niet bepaald meegezeten in het leven.
Nieuwe start
Het lijkt er een beetje op dat Dead or Alive Dimensions de doorstart moet worden na bijna vijf jaar afwezigheid. Daarom is waarschijnlijk ook de keuze gemaakt om je tijdens de Chronicle-modus, die fungeert als verhaalmodus, de afgelopen vier delen nog eens dunnetjes over te laten doen. Het resultaat is helaas het meest onsamenhangende, waardeloos in elkaar gezette verhaal sinds de geschiedenis van dit genre – en dat wil wat zeggen. Wie hiervoor nog iets begreep van de DOATEC, het toernooi en haar personages, is na het spelen van deze modus weer terug bij af. De ene keer zitten Hayate en Ayane op een cruiseschip, dan lopen ze ineens in Japan, vervolgens zit Hayate plotseling alleen op het cruiseschip en vecht Ayane een gevecht later zonder enkele aanwijsbare reden tegen Zack op het dek. Euh, juist.
En dan hebben we het nog niet over het random hergebruiken van cutscenes uit vorige delen,de nieuwe tu enfilmpjes die voornamelijk bestaan uit een serie foto’s waarbij je gesproken stemmen hoort terwijl iedereen zijn lippen stijf op elkaar houdt en de bespottelijke dialogen. Van de hak op de tak noemen ze dat, maar in zijn ergste vorm. En we kennen het allemaal al. Dat is het grootste probleem in het leeuwendeel van deze game. Voor de nieuwkomer is deze overkoepelende benadering absoluut welkom, maar de trouwe fan heeft het allemaal al gezien. Op de een of andere manier zijn fighters op de handheld nooit een volwaardig nieuw deel. Zonde, want je voelt het gemis van nieuwe personages, nieuwe omgevingen en een nieuwe verhaallijn om over te zeuren. Goed, de personages hebben wat aangepaste moves gekregen, een aardige Metroid-level maakt zijn opwachting en hoeveel van ons hebben wel eens met Raidou gespeeld uit het origineel? Maar het neemt niet weg dat alles offline een groot gevoel van déjà-vu met zich meebrengt.
Redding
Desondanks is er een belangrijke reden om blind voor Dead or Alive Dimensions te kiezen als je de volgende keer in de winkel staat. Dat is natuurlijk de feilloze, snelle en perfect te besturen gameplay in deze serie. Vergis je niet, ondanks dat de Street Fighters en Tekkens hun kroon nog stevig op hebben, is Dead or Alive zoals gezegd meer dan capabel genoeg om zich tu en deze koningen te nestelen. De driehoek van grijpen, counteren en aanvallen levert een ongekend spektakel op dat zelfs na al die jaren nog helemaal uniek aanvoelt. Geen enkel teken van veroudering is te herkennen en dat is knap.
Dankzij die gameplay is de online-functionaliteit van deze game ook zo fijn. Het is heerlijk om met een druk op de knop tegen een tegenstander ergens op de planeet te staan. Je moet er wel even op wachten, maar dan zie je ook direct hoeveel matches je aankomende vijand gespeeld en gewonnen heeft. Daar had wat ons betreft overigens ook nog wel de snelheid van het internetsignaal van je tegenstander bij gemogen. Geloof maar dat het frustrerend is als je een perfecte winratio om de zeep helpt omdat de ander zijn internet niet op orde heeft maar toch vrolijk online inlogt.
En dus…
Uiteindelijk zitten er nog een paar dingetjes in Dead or Alive Dimensions die niemand over de streep zullen trekken. Met je Streetpa aan kun je de AI van anderen bevechten, maar voor hetzelfde geld ga je ‘gewoon’ online. De 3D-functionaliteit draagt ook maar weinig bij. Het is niet van toegevoegde waarde en bovendien loopt de game soepeler als het uit staat. En dus blijft er een game over waarbij we op twee gedachten hinken. Enerzijds is en blijft de gameplay een fantastisch en onaangetast hoogtepunt in het complete genre - vergeet dat niet , mocht je nog twijfelen aan de kwaliteit van dit spel. Anderzijds is het ontzettend jammer dat de zoveelste ontwikkelaar het niet aangedurfd heeft om zijn kindje van een volledig nieuw deel te voorzien op een handheld. En dus krijgen we wéér een Greatest Hits-variant, dat als een mes aan twee kanten snijdt.