Dead Island: Riptide begint vrij veelbelovend. Tijdens de ontsnapping van een schip, ingeleid door een woeste storm, sla je in een korte tijd zombies van je af, zoek je wat voorwerpen en kom je uiteindelijk terecht in een leuke shootout. Het Call of Duty-achtige tempo zorgt ervoor dat nieuwe elementen net op tijd geïntroduceerd worden, voordat het saai begint te worden. Vele uren verder in de game kom je erachter dat dit stuk van pak ‘m beet een kwartier mi chien wel het hoogtepunt van de game was.
Vanaf het moment dat je op het nieuwe eiland Palanai terechtkomt, begint het hele debacle van de eerste Dead Island namelijk opnieuw. Alweer moet je samen met een aantal overlevenden, waaronder de vier oude helden en een nieuw speelbaar personage genaamd John, ontsnappen van het eiland. Het is de aanzet voor een avontuur waarin je net als in de vorige game veel te veel hetzelfde doet. Dat gaat, in tegenstelling tot de intro, in een veel te laag tempo. Zowel de omgevingen, de mi ies en de gevechten zijn daarnaast inhoudelijk te eentonig, waardoor de game al snel verveeld.
Het meest schrijnende is echter dat er vrijwel niks is gedaan aan de technische mankementen uit de eerste game. Nog steeds kampt de game met een haperende framerate, textures die te laat worden ingeladen en objecten waarop je de pixels kunt tellen. Het zegt veel over deze game dat ontwikkelaar Techland hier vrijwel geen moeite in heeft gestoken, maar zich slechts gericht heeft op wat kleine vernieuwingen. De nieuwe moerasachtige omgevingen en een paar nieuwe gameplay-onderdelen dragen echter nauwelijks bij aan een verbeterede ervaring.
Boodschappenjongen in de jungle
Het verhaal zet daarbij al gelijk de toon voor de rest van de game. Dat is namelijk van een lachwekkend niveau. Het komt erop neer dat er een groep overlevenden is op het zombie-eiland waarvan de ene helft immuun is voor het virus en de andere helft niet. De game probeert daarbij een emotioneel geladen verhaal op te zetten met interne spanningen tu en deze twee groepen. Door de tergend simpele dialogen en karakters kun je dit eigenlijk op voorhand al niet serieus nemen. Het ergste is dat de game het verhaal wel probeert te doen met uitgebreide sterfscènes, plottwisten en gezeur over of het allemaal nog wel zin heeft. Dat de domme rapper, de stoere soldaat en de andere irritante personages überhaupt discu iëren over hun situatie voelt echter vooral als een belediging, omdat ze nooit meegaan tijdens de mi ies en jou al het werk laten doen.
Je voelt je dan ook snel een veredelde boodschappenjongen, die constant op precies dezelfde mi ies wordt gestuurd. Je doet weinig anders dan van het ene naar het andere punt lopen om voorwerpen te zoeken voor andere mensen. Vaak liggen die voorwerpen dan ook nog eens aan de andere kant van het eiland. Het haalt niet alleen continu het tempo uit de game, maar is ook volstrekt onlogisch. Wat hebben mensen bijvoorbeeld in hemelsnaam aan geld op een door zombies overspoeld eiland?
Vechten als een handyman
De combat staat centraal in Dead Island: Riptide, maar heeft een te eentonig karakter om te intrigeren. Je kunt elke confrontatie systematisch benaderen en de hele tijd hetzelfde uitvoeren om de zombies te verslaan. Kort aanvallen afwi elen met snel weglopen werkt al-tijd. Ook het vechtsysteem zelf biedt weinig variatie. Je kan slaan met je wapens of een schop uitdelen, en dat is het eigenlijk wel. Daar komen later wel vuurwapens bij of een extra harde schop, maar het verandert het karakter van de gevechten nauwelijks.
Daarnaast duurt het een tijdje voordat de balans tu en jouw kracht en die van de zombies in orde is. Dat komt doordat je in het begin van de game alleen me en, bijlen en hamers vindt die te weinig schade aandoen. Daardoor duurt een confrontatie met een zombie altijd lang genoeg voor omringende zombies om bij te sluiten. Gelukkig vind je gestaag steeds krachtigere wapens die je tevens kunt upgraden met handige tools, zoals prikkeldraad, gif of een elektriciteit toot. Het tempo van gevechten komt daardoor gelukkig steeds hoger te liggen.
Overigens bevat Riptide nieuwe verdediging equenties om het eentonige ritme enigszins te onderbreken. Dat gaat op een manier zoals je ook gewend bent uit de zombiemodus van Black Ops. Je zet eerst de toegangspunten af met gaas en slacht vervolgens iedereen af die een toegangspunt probeert te doorbreken. Het is een simpele, doch doeltreffende opzet om met meerdere personen een gezamenlijk gevoel van overleving op te wekken. Ook al ziet de ma ale actie, met kluitjes overlevenden en zombies op elkaar, er ongelooflijk knullig uit.
Potentie gemist
Pas na zes à zeven uur, als de personages bij de stad Henderson zijn, vaart de game weer in de richting van het niveau van de opening cène. Dan wordt het tempo namelijk flink opgeschroefd, hetgeen de saaiheid van de mi ies en het vechtsysteem ietwat verbloemd. Al blijft Dead Island: Riptide er in de kern teveel last van hebben. Ook aanmoedigende basiselementen, zoals het looten naar upgrades en de coöperatieve modus, kunnen niet verdoezelen dat Riptide één grote herhalingsoefening is.
In Dead Island schuilt desondanks zeker een zombie-equivalent van Borderlands. Die potentie wordt echter nergens ingewilligd omdat ontwikkelaar Techland zich nauwelijks heeft gefocust op het verbeteren van de basi tructuur. Net als het eerste deel is Riptide dan ook vooral een gemiste kans.
Deze game is getest op de Playstation 3