Sportgames zijn er in alle soorten en maten. Je hebt voetbalgames, basketbalgames, honkbalgames, ijshockeygames en Formule 1-games. Maar ook minder voor de hand liggende sporten komen wel eens in aanmerking voor een ‘vergaming’. Het meest recente voorbeeld is wel Rockstar Games Presents: Table Tennis, een uitermate degelijke en verrassende game rond het aloude tafeltennis. Met iets minder budget draaide 10Tacle Studios Belgium de judogame David Douillet Judo in elkaar, met in de titel een Franse judoka die goed is voor twee maal Olympische goud in de zwaargewichtcategorie. Kan men de judosport die nog niet eerder als basis voor een game diende, net zo succesvol in gamevorm gieten als de mensen van Rockstar Games deden met tafeltennis? De meeste sportgames beginnen met een flitsende montage van beeldmateriaal van de mooiste, meest ontroerende en spectaculaire momenten van de sport die in de desbetreffende game aan bod komt. In het prachtig vormgegeven hoofdmenu tref je een weelde aan opties, op de achtergrond klinkt de uitgebreide soundtrack vol hits van bekende bandjes, DJ’s, zangers en zangeressen. Het spel zelf biedt eens spectaculaire 3D weergave, bekende commentaarstemmen, de échte namen en het échte uiterlijk van tientallen atleten. Van al dit moois hoef je in David Douillet Judo niets te verwachten. David Douillet Judo blinkt uit in soberheid. Na drie statische logo’s beland je in het hoofdmenu, waar je keuze hebt uit een viertal opties. Op de achtergrond klinkt opzwepende muziek die niet zou misstaan in een arcadehal uit de jaren 80 en hetzelfde geldt voor het geluid dat uit je speakers klinkt, wanneer je tussen de verschillende menuopties heen en weer schakelt. Je kunt kiezen voor een enkel potje, een kampioenschap, de carrièremode of een trainingssessie. Ook in het spel zelf is het soberheid troef. Je kunt kiezen uit acht bestaande judoka’s en daarnaast kun je later David Douillet zelf ook nog vrijspelen. Helaas zijn noch Dennis, noch Eelco van der Geest in het spel aanwezig, een unicum! Grafisch is het spel nog best aardig, waarbij het uiterlijk en de animaties van de judoka’s vooral erg verzorgd zijn. De omgevingen zijn misschien wat kaal en statisch, maar het is vooral het geluid dat de audiovisuele beleving de das om doet. Het publiek juicht continu dezelfde sample en reageert niet dynamisch op wat er op de mat gebeurt. Omdat David Douillet Judo voor de meeste mensen waarschijnlijk de eerste judogame zal zijn, is een trainingssessie zeker aan te raden voordat je aan het spel begint. Deze trainingsmode is behoorlijk uitgebreid en leidt je stap voor stap door de opties in het spel. De hele game is in het Nederlands, maar alle gesproken tekst is in het Frans met Nederlandse ondertitels. Waarom niet in het Engels zul je denken? Wel, het spel is nog nooit in Engeland op de markt gekomen, dus er is simpelweg geen Engelse lokalisatie. Daarbij komt ook dat David Douillet een Fransman is en dat hij degene is die je in de trainingsmode begeleidt. Het spelprincipe van David Douillet Judo is anders dan die van welke andere game dan ook, maar het spel leunt nog het dichtste aan bij een dansgame. Het spel verschilt in ieder geval ruimschoots van een normale beat ‘m up want zinloos op de knoppen rammen is er zeker niet bij. Onder in beeld verschijnen namelijk, afhankelijk van de situatie, een aantal knoppen waarmee je een bepaalde judoworp kunt starten. Wanneer je deze knop indrukt, schuift een knoppensequentie in beeld die je zo dicht mogelijk bij het ideale moment dient in te drukken. Bij je tegenstander verschijnen tegelijk knoppen voor tegenaanvallen. Wie zijn knoppen het beste indrukt, wint doorgaans de worp en wordt beloond met een waardering, van Koka tot Ippon. Bij een Ippon of twee Waza Ari is het gevecht voorbij. Toch is David Douillet Judo meer dan een dansgame op de judomat waarbij het erom gaat wie tijdig zijn knoppen indrukt. Er komt namelijk ook wat tactiek bij kijken. Zo heb je telkens keus uit drie verschillende knoppensequenties die tegelijk het beeld inschuiven. De ene biedt meer uitdaging dan de andere, en dus ook meer risico tot falen. Afhankelijk van hoe je ervoor staat en wat de fysieke conditie van je tegenstander is, is het verstandiger om een makkelijke of een moeilijke toetsencombinatie uit te voeren. Hoewel het aanvankelijk allemaal leuk klinkt, blijft de manier van spelen eigenlijk het gehele spel aanvoelen als een uit de hand gelopen minigame. Je hebt het allemaal vrij snel onder de knie en binnen de kortste keren win je moeiteloos je gevechten op de hoogste moeilijkheidsgraad. Maar dat is niet het ergste, het grootste probleem is dat je de grip verliest met wat er eigenlijk op het beeld gaande is. Men heeft weliswaar geprobeerd om bepaalde knoppen te koppelen aan een bepaald soort bewegingen (driehoekje zijn je armen, vierkantje je heupen en kruisje je benen), maar je hebt eigenlijk nergens het gevoel dat je echt dat personage bestuurt dat op het scherm beweegt. Als alternatief is het trouwens mogelijk om ook zonder de knoppen onder in beeld te spelen, maar het enige verschil is dat ze dan onzichtbaar zijn. Het spel is echter zo gemaakt op deze visuele hulp, dat het zonder haast niet speelbaar is of je moet heel veel hebben geoefend.