Lovecraftiaanse horror, dat is duidelijk waar Darkest Dungeon op mikt. Cthulhu is H.P. Lovecrafts bekendste creatie, maar waar de horrorschrijver eigenlijk carrière mee maakte was het psychologisch kwellen van zijn hoofdpersonen, die vaak een geïsoleerd bestaan leiden, en hun leven wijden aan het proberen te bevatten van het onbevatbare. Deze ambities leiden keer op keer tot wanhoop en waanzin.
De verteller in Darkest Dungeon doet eer aan de inspiratiebron. Met een antieke schat aan woorden, in de stijl van het grote voorbeeld, vertelt hij zijn verhaal. Ooit was hij het hoofd van een lange, adellijke lijn, maar hij liet zich verzwelgen door sinistere studies en stortte zo de familie de afgrond in – in meer dan één betekenis van het woord. In zijn zoektocht naar duistere machten stuitte hij op een onnoembaar kwaad in de diepten onder het kasteel. Zijn corrumperende queeste eindigt in zelfmoord, maar dat is niet het einde van het verhaal. Avonturiers beantwoorden de lokroep van de duisterste kerker; van rijkdom en roem. En dit is waar het verhaal een on-Lovecraftiaanse wending neemt: het kwaad kan wel degelijk worden geveld.
Dodelijke gangenstelsels
Als speler van deze roguelike neem je de taak van heldenmanager op je. Je vult je barakken met helden die per postkoets arriveren, en stuurt wekelijks een groep van vier het verraderlijke duister in, zodat ze deze gang voor gang en kamer voor kamer kunnen verkennen. Elke schatkist kan een valstrik zijn, en in de handen van halfvergane lijken kunnen waardevolle objecten worden gevonden. Laat je fakkel fel branden en de kans is kleiner dat vijanden je verra en, maar echt veilig ben je nooit. De kerkers zijn gemaakt om je helden te doden.
Hulpeloos ben je natuurlijk niet. Je verbetert je overlevingskansen al met de juiste teamsamenstelling en formatie. Elk type held heeft zijn eigen specialiteiten. Zo is een Arbalest achteraan op haar best, omdat ze vanaf daar haar kruisboog kan vuren of de wonden van teamgenoten kan verbinden. Hellions nemen dan weer graag de leiding, om als eerste het offensief te openen. Sommige vijanden trachten de formatie uiteen te gooien, dus het kan geen kwaad als helden een beetje flexibel zijn. Uiteraard kun je dezelfde tactieken op vijanden loslaten, want ook zij staan braaf vier op een rij.
Andere elementen om tijdens gevechten rekening mee te houden zijn zaken als bloedende wonden (deze kosten elke beurt HP, en ja, de schade kan stapelen) en tijdelijke verlamming (kost een beurt). De algemene regel is: als het werkt op de helden, werkt het ook op de vijand. Er zijn echter twee obstakels waar alleen helden mee kampen. Verslagen vijanden laten lijken achter die de weg versperren. Met speciale technieken of brute kracht baan je je een weg naar de tegenstanders achter de vleesmuur. De tweede is stre . Kritieke klappen, bloedstollende kreten en nog veel meer kunnen stre veroorzaken bij je helden. Loopt de stre meter vol, dan is de kans groot dat ze zich de rest van de mi ie als een moreelverwoestende azijnpi er, masochist of hypochonder gedragen. Stapelt de stre nog verder op, dan kan de getroffen held bezwijken aan een hartaanval.
In de kerker lopen de helden met regelmaat eigenaardigheden op, zoals een angst voor beesten (begrijpelijk, als je de beesten in Darkest Dungeon ziet) of de drang om te stelen. Negatieve eigenaardigheden kun je verwijderen in het dorp, maar gratis is dit natuurlijk niet. Je kunt het sanatorium, en andere faciliteiten in het dorp, wel upgraden door erfstukken te verzamelen, zodat de kosten van de draaideurpatiënten niet té ver oplopen.
De duisterste boekhouding
Darkest Dungeon zou een moeilijke game moeten zijn, maar wie slim en voorzichtig speelt, zal relatief weinig echte uitdagingen tegenkomen – hooguit een sadistische aanval van de willekeurigenummersgod. Als je op tijd vlucht – en dat kan in de meest gevallen – hoeft niemand te sterven. Tenzij het om vers geworven kanonnenvoer gaat, wil je ook absoluut niet dat je helden hun graf in duiken. Tegen de tijd dat ze een level of drie zijn en bijpa ende uitrusting hebben, heb je zoveel in ze geïnvesteerd, dat een verlies vaak veel groter is dan de potentiële winst. Het kan uren kosten om een vervanger naar niveau te brengen. Op een gegeven moment wordt de boekhouding enger dan de bazen.
De bazen kunnen wel behoorlijk intimiderend zijn. Vooral wanneer je ze voor het eerst tegen het lijf loopt en niet weet wat je kan verwachten, kan het slagveld snel in een abattoir veranderen. Deze pis-in-je-broek-momenten worden echter gauw zeldzaam. De meeste bazen worden namelijk al vroeg in het spel geïntroduceerd. De rest van de tijd ben je vooral bezig met het bevechten van iets sterkere varianten, waar je geen nieuwe strategieën voor hoeft te ontwikkelen.
Aftakeling
Darkest Dungeon is vervloekt met aftakeling. De game begint fantastisch met een panische introductie en je voelt de dreiging opborrelen uit de kerkers. Tegelijkertijd is er dat euforische gevoel wanneer je een effectieve tactiek ontdekt of een nachtelijke verra ingsaanval zonder kleerscheuren overleeft. Echter, zodra de eerste lading bazen is geveld, gaat het bergafwaarts. Het middenstuk van een campagne is weinig anders dan een lange voorbereiding op de finale: de échte Darkest Dungeon-mi ies. Je komt nog weleens een nieuw type vijand of zelfs een minibaas tegen, maar veel spannender dan dat wordt het lange tijd niet. Zelfs de sfeer begint haar zonderlinge glans te verliezen, omdat de aandacht meer en meer gaat naar het optimaliseren van runs en kweken van de beste helden. Echt vervelend wordt het ook weer niet – het voelt meer als een rustgevende monotonie. Dat is geen doodzonde, maar het is niet wat je verwacht van een zenuwslopende kerkerkruiper met Lovecraftiaanse invloeden.
Darkest Dungeon is nu verkrijgbaar voor pc en Mac via Steam. In het tweede kwartaal van dit jaar komt de game naar PlayStation 4 en Vita.