Damnation begon ooit als mod voor Unreal Tournament 2004 en werd tweede in de 'Make Something Unreal'-competitie van ontwikkelaar Epic. Nu, een paar jaar later, is er een volwaardige game uit deze mod ontstaan die onlangs werd uitgebracht voor de Xbox 360, PlayStation 3 en PC. Tijd om te kijken of dit 'amateurproject' mee kan met de profe ionals.

Damnation speelt zich af tijdens een alternatief einde van de Amerikaanse burgeroorlog. De wereld is een puinhoop en een rijke aspirant-dictator bedreigt de vrijheid. Het is aan Hamilton Rourke en zijn twee kameraden om korte metten te maken met deze revolutie. Dit doel bereik je met behulp van weinig verra end wapentuig als shotguns en snipergeweren, maar ook klimmen en klauteren naar hoger gelegen gebieden is vereist.

Deze vorm van verticaliteit is een belangrijk speerpunt van Damnation. Zowel in puzzels als vuurgevechten worden de hoogteverschillen meerdere malen benadrukt. Dit klinkt vrij innovatief, maar in werkelijkheid is het verschil in hoogtes niet meer dan een extraatje. Hoewel er af en toe flink geklommen moet worden, leunt het spel grotendeels op simpele en weinig verra ende vuurgevechten. Overigens neem je af en toe ook plaats op een (soort van) 'auto' of motor, maar deze races stellen niet zoveel voor en dienen vooral ter afwi eling.

Damnation kent een steampunk-achtige stijl waarin ouderwets wapentuig en Terminator-achtige robots gecombineerd worden met westernelementen. Helaas komt de stijl door de grafische kwaliteit niet echt goed uit de verf. Details in de omgevingen worden veelvuldig hergebruikt en het landschap is weinig afwi elend. Je krijgt het gevoel de hele tijd door dezelfde hal, grot of stad te lopen, met als enige afwi eling her en der een tonnetje. Het steampunk stijltje wordt hierdoor niet ten volle benut, terwijl het spel veel had kunnen winnen met deze originele setting.

Los van de oneffenheden in het design laat de game ook op technisch gebied een slechte indruk achter. De slordige animaties bijvoorbeeld. Wanneer je op een vijand schiet, leunt hij naar achteren door de impact van de kogels. Zodra hij weer begint met schieten, 'plopt' hij ineens weer terug in de schietanimatie. Of de vijanden op afstand: zij lijken wel van zilver of doorzichtig. Pas wanneer ze dichterbij komen krijgen ze daadwerkelijk vorm en worden ze ingekleurd. Door tal van dit soort slordigheidjes voelt het spel zeer onafgewerkt.

Qua audio laat de game al helemaal te wensen over. Op een gegeven moment neem je plaats achter een stationair geweer, waarbij constant hetzelfde tien seconde durende liedje wordt herhaald. En alsof dat nog niet irritant genoeg is, loopt het riedeltje af en toe ook nog eens vast. De dialogen zijn gedurende de gehele game tenenkrommend. Van intonatie is nauwelijks sprake en de dingen die gezegd worden zijn absoluut niet relevant. Vooral wanneer je een mi ie meerdere malen overnieuw moeten doen, gaat dit enorm irriteren.

Het constant moeten herhalen van mi ies is overigens onontkoombaar aangezien de game zeer onvergeeflijk is. Dit komt niet door de hoge moeilijkheidsgraad, maar door slechte keuzes in het levelontwerp en een halfbakken kunstmatige intelligentie. Zo schieten de vijanden je soms vanuit onmogelijke hoeken neer en zijn de savepoints op de meeste belachelijke plekken geplaatst. Het spel schreeuwt daardoor om een dekking ysteem, maar deze is afwezig omdat het volgens de makers de snelheid van de gameplay zou verlagen. Het zou echter een enorme verbetering zijn geweest wanneer zo'n systeem wel geïmplementeerd was, aangezien je nu te vaak doodgaat door 'onmogelijke' schoten van de vijand.

Maar al zou dit coversysteem er zijn, dan is het nog maar de vraag of Blue Omega het ook daadwerkelijk goed had kunnen uitwerken. Damnation heeft namelijk te lijden onder een vreselijke besturing. Op de een of andere manier voelt het alsof je nooit echt de controle over je personage hebt. Rourke glijdt over het landschap als een plakje boter in een warme pan. Wanneer je iemand probeert te schieten, lukt dat soms niet om de meest onbegrijpelijke redenen. Ook de eentonigheid van het spel hangt je al vrij gauw de strot uit. De game wordt nooit intere ant, weet nooit te prikkelen. In plaats daarvan volgt de ene na de andere frustratie, waardoor Damnation al vrij gauw in een donker, stoffig hoekje ergens achter in je kamer beland.