Cyber Sentinel is net als The Matrix duidelijk geïnspireerd door het cyberpunk meesterwerk Neuromancer, van William Gibson. In de game speel je een hacker/dief die zichzelf met kabels in zijn achterhoofd uploadt in de cyberspace. Hij hackt digitale files door programma’s te ontwerpen die obstakels in de cyberspace omzeilen, om zo de wereld in de toekomst te redden van boosaardige, corrupte kapitalisten.
Het verhaal wordt verteld in de stijl van een graphic novel. De verschillende frames zijn fraai geïllustreerd, maar voorzien van enkele knuddige dialogen. Elk van de vijf hoofdstukken in de game wordt voorafgegaan door zo’n verhaalpa age, maar die beslaat per hoofdstuk niets meer dan een tiental frames. Dat laat weinig ruimte toe om een gedegen verhaal te vertellen en dat ontbreekt daarom ook. Samengevat vertelt Cyber Sentinel het cliché over de hacker die opgespoord wordt door de kwaadaardige organisatie die hij probeerde te infiltreren, voor hen moet gaan werken en tenslotte gered wordt door de activisten die zijn talenten ook hebben opgemerkt.
Prompt and circumstance
De cyberspace waarin je hackt, wordt voor je gevisualiseerd als een gang, kamer, labyrint – al naargelang de moeilijkheidsgraad van de puzzel. Je programma brengt een kubusje aan de ene kant van de visualisatie naar de andere, waar de file is, door zo min mogelijk prompts in sequenties te plaatsen. Dat is erg eenvoudig omdat er maar vijf prompts zijn: een voor elke windrichting en eentje om stil te blijven staan. Je hebt beschikking tot een ontwerptafel. Dat kun je over de visualisatie heen slepen. Het is doorzichtig, dus zodra je prompts van het keuzemenu links naar je ontwerptafel brengt, kun je eronder nog steeds de visualisatie zien en de situaties waardoor je kubus zich een weg moet banen.
De prompts verbindt je aan elkaar om te bepalen wanneer je kubus waarnaartoe rolt. Die verbindingen zijn er in verschillende kleuren, net zoals je elk willekeurig vakje in de visualisatie ook een kleurtje kunt geven. Zodra de kubus op een gekleurd vak komt en een opdracht krijgt die met een kleur aan de volgende prompt is gekoppeld, zal de kubus zijn vorige opdracht beëindigen en de volgende beginnen. Dat klinkt nogal abstract, maar het komt er in wezen op neer dat je je kubus op die manier bijvoorbeeld bochten kunt laten maken.
Gi en en mi en
Door een goedlopend programma te maken, kun je je kubus met zo weinig mogelijk prompts over het veld verplaatsen, ‘vijanden’ ontwijkend, lasers uitschakelend en van teleportatiekanalen gebruikmakend. Je test je programma door een simulatie te starten. Je merkt dan dat de game heel erg van trial and error afhangt: vaak werkt een programma toch net niet zo zoals jij het voor ogen hebt. Te achterhalen waar dit aan ligt, vergt nog de meeste tijd.
Het is erg vervelend dat de game je door zijn klungelige ontwerp zelf ook tegenwerkt: het ontwerpbord moet je terugschuiven voor je in de cyberspace zelf kunt werken en als je een simulatie hebt laten lopen die mislukte, moet je eerst de toch al mislukte simulatie stopzetten, je ontwerpbord herstarten en pas dan kun je weer verder werken aan het ontwerpen van je programma’s. Dat zijn extra denkstappen die je in je vlugheid erg afleiden. Het zal voorkomen dat het je verrast en tegenzit op zo’n manier dat je een verbetering, die je net vlug in je hoofd had, vergeet.
Er niet helemaal bij
De game leidt je op nog wel meer manieren af. Hoewel het ontwerp en de interface erg miniem en prettig overzichtelijk is, is de presentatie wat aan de saaie kant. Alles bestaat uit verschillende tinten grijs. De onregelmatige afwi eling met gekleurde vijandige obstakels of de kleurtjes die je zelf aan de vakjes geeft, doet weinig aan de heersende eentonigheid van de game. Ook de soundtrack is erg beperkt en herhaalt zichzelf voortdurend.
Door de muziek, de eentonige omgevingen, de beperkte gameplay, het klungelige ontwerp en de frustrerende moeilijkheid van de puzzels, slaat de ‘handen-in-de-lucht-‘ik-geef-het-op!’-mentaliteit’ gauw toe. Maar de ontwikkelaars van Cyber Sentinel zorgen ervoor dat een rage quit niet nodig is: ze geven je zelf al alle oplo ingen voor de puzzels. Of beter gezegd: andere spelers doen dat. Je kunt namelijk de beste oplo ingen laden van andere gamers. Spijtig.
Kracht putten uit frustratie
De bovengenoemde factoren kunnen voor voldoende frustratie zorgen om niet op eigen krachten verder te willen en de game met niets anders dan andermans oplo ingen uit te spelen. Als de ontwikkelaars ervoor hadden gekozen geen oplo ingen te geven, dan was de gefrustreerde gamer vanzelf teruggekomen. Want voor zichzelf gewonnen te geven aan zijn eigen frustratie, zal een gamer vaak proberen tóch een oplo ing te vinden. Het geven van de oplo ing maakt deze tandenknarsend moeilijke game onnodig doodsimpel.
Maar ook de goudeerlijke gamer die wel van een uitdaging houdt, vindt in deze game tekortkomingen. Er lijkt geen moeite besteed te zijn aan een verhaal, terwijl puzzelgames als Human Resource Machine bewijzen dat je met zelfs heel minieme middelen best een aardige boodschap kunt overbrengen. Samen met het saaie design, de nukken in het ontwerp van de interface en de soundtrack die meer voor afleiding zorgt dan wat anders, kunnen de elegant ontworpen, complexe puzzels deze kleine game niet helemaal redden.
Cyber Sentinel is te spelen op pc, Mac en Linux. Het is verkrijgbaar op Steam voor €9,99.