Het ontwikkelen van een spel is een creatief proces. In tegenstelling tot filmmakers moet je namelijk van nul af aan beginnen; je kunt je zelfs niet beroepen op menselijke acteurs. Juist daarom is het zo gek dat er zoveel spellen zijn met een suffe naam. Vaak gaat dit op voor vervolgen, met Driv3r als absolute dieptepunt. Maar ook 'CreaVures' is geen titel om over naar huis te schrijven. Waarom die hoofdletter in het midden? En waarom zo'n flauwe verbastering van 'creatures'? Kon ontwikkelaar Muse Games nu echt niets beters verzinnen?
Natuurlijk steekt er een idee achter. De Avatar-achtige wezens die je bestuurt heten namelijk CreaVures. Dat maakt het uiteindelijk niet minder suf, maar het vormt wel een mooi bruggetje naar het spel zelf. Deze wezens zijn namelijk het speerpunt van de game. Je neemt ze gedurende het platformavontuur allemaal onder handen. Dit moet ook wel, want elke variant heeft zo z'n eigen specialiteiten. De een kan vijanden wegblazen, de ander kan een paar meter in de lucht zweven.
Vruchten
De levels zijn uiteraard zo opgebouwd dat je regelmatig moet wi elen tu en de verschillende CreaVures. Qua opzet doet het spel daarom wel iets denken aan Lost Vikings. Een voorbeeld. Op een gegeven moment stuit je op een klif, waarboven een soort vrucht hangt. De CreaVure Bitey (ook al zo origineel) kan zich met zijn tandjes overal in vastbijten. Hij knabbelt zichzelf vast aan de vrucht en kan vandaar naar de overkant springen. Daar wacht een gespierde vijand 'm op die Bitey niet aankan. Het is de bedoeling om terug te gaan en je weer in de vrucht vast te bijten. Vervolgens neem je een vechtersbaas onder de knoppen en spring je in de richting van Bitey. Hij heeft namelijk een staart, waaraan je je kunt vastgrijpen. Op die manier kan ook een sterke, logge CreaVure over de klif geraken en de tegenstander verslaan.
Het is een concept dat al in talloze platform- en avonturenspellen verwerkt is. Naast Lost Vikings stak ook indiegame Trine zo in elkaar. Wat dat betreft kan CreaVures eigenlijk niet de mist ingaan. Dat doet het ook niet. Het gaat 'm uiteindelijk om de invulling van de puzzels. Zie het als cola: elk willekeurig merk brengt een zwart goedje op de markt, maar juist de precieze combinatie van ingrediënten zorgt voor de lekkerste smaak. Zo bekeken is CreaVures een prima huismerk. De puzzels zijn gevarieerd en vereisen ook dat je regelmatig tu en de wezens switcht. Echt uitdagend of intelligent zijn ze echter nooit. De oplo ing ligt voor de hand en als je er even niet uitkomt, dan glimt er wel iets in de omgeving.
Is dat erg? Op zichzelf genomen niet. In het geval van CreaVures is er wel nog een zure bijkomstigheid: er zijn maar een stuk of vijftien levels. Aangezien je daar met gemak doorheen racet, heb je het spel binnen een paar uur uitgespeeld. En dan is het wel jammer dat de puzzels niet net een tikkeltje pittiger zijn. CreaVures is namelijk al klaar met je op het moment dat je zelf het gevoel hebt dat je net opgewarmd bent en de vaardigheden van de wezens onder de knie hebt. Er zijn weliswaar meerdere moeilijkheidsgraden, maar eigenlijk resulteert dat alleen in iets sterkere vijanden. De puzzels en platformactie, die de hoofdmoot vormen, blijven redelijk eenvoudig.
Graadmeter
Door deze kanttekening blijf je aan het einde van het avontuur een beetje teleurgesteld achter, maar dan heb je wel een paar uur aan sterke platformactie achter de rug. Voor de rest ontstijgt CreaVures namelijk alle verwachtingen. De wi elwerking tu en de wezens is tof en ondanks dat het een 'simpele' indiegame is, steekt het technisch ontzettend knap in elkaar. De physics en animaties komen erg natuurlijk over en de interactie met de omgevingen is bijna van een Nintendo-esque niveau. Vooral dat laatste is van meerwaarde. Het zorgt er namelijk voor dat het voldoet aan de gebruikelijke graadmeter voor platformgames: het maken van fouten ligt niet aan het spel, maar aan jezelf.
Tenslotte verdient de vormgeving een pluim. Zoals aangegeven hebben de CreaVures wel iets weg van de wezens uit Avatar, maar eigenlijk gaat die vergelijking op voor de hele game. De duistere, vegetatierijke omgevingen zitten vol met paarse- en groene neonlichten en zorgen voor een mystieke sfeer. Alhoewel het spel er niet expliciet om draait, lijkt de eenwording met de natuur het centrale thema. Jammer is wel dat de achtergrondmuziek zo beperkt is. De deuntjes die er zijn, sluiten precies aan bij de stijl en sfeer, maar het zijn er maar een handjevol. Na een uurtje of wat heb je alles voorbij horen komen en wordt het vervelend. Mi chien is het daarom wel goed dat het spel relatief snel te doorlopen is.