Lampen uit, verwarming omlaag. Ik zit weggekropen onder een deken, met de controller in mijn knuisten en het volume op oneindig. Het weer buiten is guur, de regen tikt ongetwijfeld loeihard op mijn zolderraam. Maar ik hoor het niet. Ik ben in opperste concentratie, sluip stap voor stap door de nauwe, ranzige gangen. Ik voel de koude luchtstroom van de subwoofer tegen mijn been die iets onder de deken vandaan steekt. Er is niemand thuis, en dat is maar goed ook. Want wanneer ik het uitschreeuw, badend in het zweet, mag niemand mij horen en niemand mij helpen. Ik ben alleen, aan mijn lot overgelaten. Alleen in die setting is Condemned 2: Bloodshot op zijn best.

Door Erwin Bergervoet en Philip Cremers

Horrorspelletjes zijn zo eng als je ze zelf maakt en ook bij Condemned 2 is dat zeker het geval. Wanneer je een poging waagt het spel overdag te spelen, dan doet dat afbreuk aan de spelervaring, niet in de laatste plaats omdat je de helderheid en het contrast flink op mag schroeven wil je überhaupt nog iets kunnen zien op je scherm. Maar 's nachts, o 's nachts, dan is het een weergaloze game die je meezuigt en niet meer loslaat tot je eigenlijk niet meer verder durft.

Het eerste Condemned was al eng, maar Bloodshot doet daar nog een schepje bovenop. Het spel wi elt op een briljante manier rustige, subtiele momenten af met brute, zeer bloederige en voor een horrorspel opvallend actierijke gevechten. Het zijn juist de momenten waarin je even wat ademruimte krijgt, die het engst zijn. Je voelt aan alles dat het gevaar om elke hoek loert, maar je weet nooit precies waar. Een hels gekrijs klinkt uit je achterste boxen, gevolgd door twee doffe dreunen. Voor je weer bij je positieven bent, heeft de onverwachts verschenen vijand je gezondheid gehalveerd. Je draait vlug om je heen, maar ziet nog niets. De schamele lichtbundel uit je zaklamp raakt alleen een deur en een tafel in de verte. Opnieuw een dreun. Nog een kwartslag en je staat ook in oog met een uitgemergeld monster. Je geeft hem een linkse en pareert zijn volgende klap. Na nog een linkse gevolgd door een rechtse valt hij op de grond. Smekend om genade pak je hem om zijn nek en ram je zijn hoofd tegen een pilaar. De schedel kraakt en met een plof valt het stoffelijk overschot op de grond. Hij is dood en jij moet nog even.

Een spel als Condemned 2: Bloodshot zou je kunnen ontleden tot de lo e onderdelen die samen 'de gameplay' vormen, maar een sfeerimpre ie als hierboven geeft eigenlijk weer waar het in dit spel om draait. Toch moet gezegd worden dat Bloodshot gameplaytechnisch enkele briljante vernieuwingen op tafel legt. Zo is het nieuwe vechtsysteem niet alleen een aanwinst voor de Condemned-reeks, maar voor het first-person shooter-genre in het algemeen. Je kunt afzonderlijk met je linker- en rechtervuist slaan, vijandige aanvallen pareren, een hoek geven en trappen. Door aanvallen af te wi elen maak je combo's die meer impact hebben dan normale aanvallen. Het vechtsysteem is zelfs zo sterk, dat de stukjes waarin schietwapens voorkomen, tot de zwakkere onderdelen van Condemned 2 behoren.

Net als in het originele Condemned speel je (voormalig) FBI-agent Ethan Thomas, en een speurneus dat ben je. Moest je in het originele spel bij de detectivegedeeltes nog nauwgezet je opdrachten volgen, nu wordt er veel meer van je gevraagd. Je moet naar eigen inzicht op zoek naar clues bij een moordtafereel en je dient deze bewij tukken ook nog eens goed te interpreteren. Is de schotwond een ingaande of uitgaande wond? Komt het bloed op de muur van een pistoolschot, of is er iemand tegenaan gevallen? Maar ook minder forensische zaken zul je onderzoeken, zoals het soort bom waarmee een deur beveiligd is of het type loods waarin je je bevindt. Je raakt door deze onderdelen echt betrokken bij je omgeving en bij het verhaal, omdat je zelf actief mee moet denken. Een briljante vondst en daarbij een fantastische afwi eling tu en het angstaanjagende sluip- en vechtwerk. Alleen hier kun je echt even op adem komen.

Het grootste euvel van Condemned 2 is de wi elende kwaliteit van de mi ies. Vooral de openingslevels zijn briljant, maar ook later in het spel kom je enkele pareltjes van mi ies tegen met een sfeer waar je U tegen zegt. De leukste mi ies zijn vaak het meest down to earth, in geloofwaardige omgevingen waarin je het liefst een of twee vermoorde mensen aantreft. De mindere mi ies spelen zich af in een verlaten speelgoedfabriek, waar je te maken krijgt met saaie schakelaarpuzzels, een verlaten landhuis, waarin je met trial and error en nog eens error aan een beer mag ontsnappen, en het grauwgrijze van een boot, waarin je error and error dunnetjes over mag doen met de achterneef van Big Daddy.

Maar wanneer Condemned 2 schittert, dan schittert het prachtig. Het verhaal wordt mooi verteld en weet de aandacht vast te houden, ondanks dat het soms wat clichématig en voorspelbaar dreigt te worden. De bizarre personages en de nieuwsgierigheid naar hoe de vork nu echt in de steel zit, houden je echter meer dan geboeid. De tu enfilmpjes zijn daarbij prachtig geregi eerd en vlot qua vertelstijl; geen ellenlange dialogen maar filmachtige sequenties die snel naar de kern van de zaak gaan zonder dat ze afgeraffeld overkomen.

Wat van ons niet had gehoeven, is de toevoeging van een multiplayermode. Ontwikkelaar Monolith wilde ongetwijfeld het vechtsysteem eens online uittesten, maar de verhaallijn vormt overduidelijk de hoofdmoot van deze game. Online zijn er vier spelmodi te vinden, waarvan er eigenlijk slechts eentje de moeite is, namelijk Crime Scene. Hierin nemen spelers de rol aan van een SCU-agent, of van een verslaafde. Het uiteindelijke doel bestaat eruit dat de agenten een kistje vinden met daarin bewijsmateriaal, terwijl de drugsgebruikers dit natuurlijk moeten zien te voorkomen door het ding binnen het speelveld te verstoppen. Het is een simpel idee, maar binnen de Condemned-setting werkt dit dynamische kat-en-muis-spelletje opvallend leuk. Baanbrekend is het echter niet, eerder een leuk tu endoortje om even wat tijd te verdrijven.

De andere drie varianten (Deathmatch, Team Deathmatch en Bum Rush) blijven hooguit leuk voor tien minuutjes. Deze online bezigheden zijn, zeker binnen het plaatje van Condemned, redelijk overbodig omdat ze op geen enkel moment de grauwe, beklemmende sfeer die kenmerkend is voor Condemned 2 weten over te brengen. Verder zijn er nog een aantal arena's waarin je naar keuze een bepaald soort vijanden kunt bevechten met diverse wapens, of waarin je enkele vooraf bepaalde uitdagingen mag doorlopen. Een leuk extraatje, maar hier eveneens: zonder hadden we Condemned 2 niet beter of slechter gevonden.