Een vette nostalgietrip, zo kun je Command & Conquer 3: Tiberium Wars het beste omschrijven. Want in zowat alles herken je de charme van wijlen Westwood terug: full motion filmpjes, heerlijk 'campy' en een dikke dosis aan overacting. “Braverikken” GDI en de gluiperige NOD zijn weer voor de derde maal klaar voor de strijd. En die gameplay, die is als vanouds. Just like the old days, dus?

Over die tu enfilmpjes voor en na elke overwonnen strijd ga ik natuurlijk niet klagen. Okay, ze zijn vaak overdone, de achtergronden vallen haast van ellende uitelkaar en op het merkplaatje van die vette monitoren heeft men doodleuk een zwarte sticker getaped (ik zou toch zweren dat het een Samsung was…). Maar goed, wat doet dat er ook toe? Hoe vet is het namelijk om acteurs als Michael “How many B-movies did I play in again” Ironside, Billy Dee “Overacting is my middle name” Williams, Josh “Met dit haar had ik ook best in Battle for Middle Earth II kunnen zitten” Holloway en natuurlijk het heerschap Joseph D. Kucan als de immer sinistere Kane te zien in cinematics voor een Command & Conquer-game?

Kane heeft trouwens tu en nu en de tweede Tiberium oorlog (die van Tiberian Sun dus) kennelijk aan acteerle en gedaan; zijn regels komen er een stuk minder krampachtig uit, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Ironside of een Williams. De dames van GDI en NOD weten overigens vaak ook amper waar ze het over hebben, maar who cares? Al met al blijft het B-acteerwerk met quasi A-acteurs er nog steeds in, echt een probleem is dat echter niet. Dat is nou eenmaal een onderdeel van de traditie en het zou een ramp zijn als ze er niet in gezeten zouden hebben, toch?

Diezelfde traditie wordt ook in ere gehouden aan de zijdes van de GDI en de NOD. Hoewel er al weer wat jaren tu en zitten, voelen de units haast exact hetzelfde aan als in de eerste Command & Conquer. Hier en daar zijn er nog wel wat naweeën van Tiberian Sun als het gaat om units (mechs bijvoorbeeld, die had je in deel één nog niet), maar over de gehele linie genomen is Tiberium Wars een heerlijke - geweldadige - trip down memory lane. De uitstekende graphics en het lekkere geluid tellen hier natuurlijk ook flink aan mee. Daar heb ik dan ook niets op aan te merken. Jammer alleen van de muziek tijdens de game; die toffe tunes van vroeger mochten helaas niet mee de derde oorlog in. In plaats daarvan wordt je opgescheept met minder hippe electronische riedeltjes. Niets aan te doen. Afijn, terug naar de units, want daar weet C&C nog steeds wel raad mee.

Mammoth tanks, Raider buggies, Orca's, Scorpion tanks, APC's, Stealth tanks, allen zijn ze namelijk weer vertegenwoordigd en hebben ze een mooi plaatsje gekregen in de strijd om het kostbare Tiberium. Daar blijft het gelukkig niet bij, want er zijn ook hoop nieuwe units bijgekomen. Wat dacht je van de Fanatics, zelfmoordsoldaten die in naam van Kane zichzelf graag opblazen (behalve in Duitsland dan, daar loopt ie vrolijk weg als ie z'n bom heeft laten ontploffen)? Of neem de Avatar eens, een gigantische robot aan de kant van NOD die bepaalde eigenschappen van eenheden over kan nemen om zo zich als een schier-onoverwinnelijke oorlogsmachine te ontwikkelen.

Maar de fantasie van de mensen bij EA LA ging verder. Zij bedachten eennieuw ras. Een ras dat er eigenlijk volgens de achtergrondverhalenaltijd al een beetje bijhing, maar vanaf dit deel écht met de grotejongens mee mag doen: de Scrin. Ik ga niet verklappen hoe zij in hetverhaal terecht komen (mag je mooi zelf ontdekken), maar ik kan julliealvast wel zeggen dat ik met dit ras al een paar weken mocht stoeien.Daaruit concluderende, kwam ik maar op één ding uit: de Scrin is eencombinatie van de Proto en Zerg uit good ol' Starcraft, gemixt met watelementen uit Starship Troopers (daar is een link met mr. Ironside!) enTripods die zo uit de War of the Worlds komen wandelen. En dan hebbenwe het nog niet eens gehad over het ultieme wapen van deze factie, een absurdgroot ruimtevoertuig wat uit Independence Day is komen overwaaien. Een smeltkroes van elk walletje dus. Origineel? Ach welnee.Leuk? Mwha, best wel. Heel erg leuk zelfs!

Portalen, slijmerige beesten, mengelmoesje van alles?

Echter, na behoorlijk wat potjes gespeeld te hebben als de Scrin (skirmish énmultiplayer) viel het me op dat deze buitenaardse krengen eigenlijkniet kapot te krijgen zijn. Ken je die grote Carriers van de Proto nog? Zulke vergelijkbare schepen zitten ookgewoon in Command & Conquer 3! Nota bene inclusief het bijbehorendeforce shield. Weliswaar als upgrade, maar toch. In ieder geval, heb jedaar een stuk of tien van (wat je zo binnen kunt hebben, want het bouwengaat HARD), dan wals je met gemak over iedereen heen. Geen hond die jewat kan maken, zelfs geen anti-air of vliegtuigen. Overpowered? Wiezal het zeggen. De balancing is, zoals ik eigenlijk al wel hadvoorspeld, absoluut nog niet orde. Iets wat we wel vaker in games van EA hebben gezien helaas.

O yes, there will be Tiberium...

Ook jammer is dat de verschillende factiesallemaal hetzelfde zijn. Natuurlijk zien ze er allemaal anders uit enheeft elk ras wat aparte, unieke units, maar in wezen doen ze allemaalhetzelfde. Het model uit het al eerder aangehaalde Starcraft, waarin iedereeenheid écht anders was en elke aanval een compleet verschillendetegenaanval als antwoord had, valt hier in geen velden of wegen tebekennen. In het originele Command & Conquer was het al zo datdegene won die de meeste legertjes had (okay, je moest ze wel tactischhet slagveld doorsturen, dat dan weer wel); prima, kan ik mee leven.Het vervolg had dit ook, kan ik ook mee leven. Maar dit is 2007 forcrying out loud! Waarom is het nog steeds zo dat mijn manschappen dóórhet Tiberium-veld heen lopen terwijl ze al 2 oorlogen eerder haddengehoord dat het niet zo bevordelijk is voor je toch al dubieuzegezondheid als soldaat! Jammer, want voor de rest is de A.I. (die van jouw troepen én die van de vijanden) best aardig te noemen.

Ja soldaatjes, dit is dodelijk voor jullie!.

Over naar tankjes dan maar, en hoe. De vijand wacht geen seconde langernamelijk. Voor je het weet heeft hij al een enorm leger op de been. Pompen die eenheden dus, wil je uiteindelijk als winnaar uitde bus komen. Wat dat betreft borduurt C&C3 zeer goed verder op denostalgie en de traditie van vroeger, maar wij hadden graag ietsvernuftigere gameplay gezien. Zo overdreven strategisch als een SupremeCommander hoeft het natuurlijk niet te worden (zijn de maps om tebeginnen ook veel te klein voor), maar een klein beetje meer taktiek (en niet dat gerush) was tochniet teveel gevraagd?

Begrijp me niet verkeerd, ik vind Command &Conquer een hartstikke toffe game, de units oneindig maal leuker dan derobotjes uit Supreme Commander (en ik ben echt niet de enige daarin hebik gemerkt!), dat hele verhaal over het Tiberium en alles trekt me welet cetera et cetera. Absoluut. Maar teveel leunen op de gameplay van vroeger‘zodat het weer een écht deel uit de C&C-reeks is’ had in dit gevalniet gehoeven.Voordat je mijn review leest moet je enkele dingen van mij weten. Ik hou in eerste instantie niet van breinloze dingen. Mijn shooters moeten over het algemeen minimaal iets van een tactisch element bevatten en mijn strategiegames moeten goede tactieken belonen. Ik wil een solide verdediging kunnen opzetten zodat ik een basis heb om van daaruit mijn aanvallen te plannen en uit te voeren. Zo ben ik absoluut geen fan van Warcraft 3, waar het naar mijn bescheiden mening te vaak terugvalt op het aantal units dat je per minuut weet uit te pompen.

Door Thierry Erkens

Command and Conquer 3: Tiberium Wars is na Supreme Commander een tactische tegenvaller. Units uitpompen en snelle rushes zorgen bijna altijd voor een overwinning. Maar wacht! Voordat jullie allemaal met hooivorken en toortsen naar het Gamer.nl kantoor trekken, moet ik zeggen dat ik erg van Command and Conquer 3: Tiberium Wars heb genoten. Maar waarom...?

De look and feel

Ik had mezelf voor het maken van deze review nog zo beloofd om niet de vergelijking met Supreme Commander te trekken. Maar ik ontkom er gewoon niet aan. Vergeleken met Supcom, heeft Command & Conquer 3 een hogere funfactor. De manier waarop units je aanspreken wanneer je ze aanklikt, het geschreeuw en kabaal wanneer twee groepen infanterie elkaar onder vuur nemen, het is allemaal veel vermakelijker dan het anonieme robotgezoem in Supcom. Dit alles aangevuld met grafische details zoals een bestuurder die de lucht in geslingerd wordt wanneer zijn voertuig wordt opgeblazen, geeft je het gevoel alsof je soms naar een mini-speelfilm zit te kijken.

Het verhaal

Dit gevoel van een mini speelfilm wordt versterkt door het verhaal. Ik ben namelijk echt een sukkeltje met betrekking tot verhalen. Ik koop iedere Half-Life 2 episode, het maakt niet uit wat ik ervoor moet doen. Ik wil namelijk weten hoe het verhaal verder gaat. Zo zit het ook met Command and Conquer 3. Ik zal en moet die volgende cut-scene bereiken! Command & Conquer is eigenlijk gewoon een B-film. Maar wel een leuke B-film! De cutscenes zitten redelijk goed in elkaar, en in een wereld van voorgerenderde filmpjes is live-action een verfri ende manier om een verhaal te vertellen. Het acteerwerk is een beetje over the top, maar dat hoort er eigenlijk wel bij.

De gameplay

De eigenlijke gameplay is hetzelfde gebleven als in de andere C&C's. Dit is een voordeel, maar ook een nadeel. Bouw snel je basis, en aanvallen maar. De drempel is laag en na een paar potjes heb je de besturing al onder de knie. De eenheden reageren goed op je bevelen en ik heb niets gemerkt van units die irritant lang ergens achter blijven hangen. Veel tactiek komt er niet bij kijken, zolang je genoeg units en geld hebt, komt het wel goed.

Kleine minpuntjes

Maar waarom dan een zeven? Nou, soms kreeg ik het gevoel alsof ik de units geen drie minuten alleen kon laten. Wanneer ik met een aanval bezig ben, dan wordt mijn basis plat gebombardeerd; wanneer ik met de verdediging bezig ben, dan wordt mijn aanvalsmacht unit voor unit gedecimeerd. De basisverdediging kan namelijk makkelijk omzeilt worden omdat de turrets heel gemakkelijk te vernielen zijn. Het is ook allemaal niet erg vernieuwend. Het valt terug op de oude vertrouwde Command & Conquer gameplay, met het uitgangspunt: als je het probleem niet met geweld kunt oplo en, dan gebruik je gewoon nog niet genoeg geweld. Als 5 tanks je probleem niet oplo en, stuur je er 15. Hoewel Stalin er anders over dacht, is dit geen tactiek, maar gewoon units pompen. Formaties, flankeren of andere echte tactieken zijn er niet echt bij.

Iets meer Mammoth tanks en je bent er wel door...

De conclusie

Waar Supreme Commander gaat voor langzame gameplay en de mogelijkheid biedt voor uitgebreide tactieken, gaat Command & Conquer 3 voor de quick fix. Snelle gameplay en flitsende actie staan hier centraal. Command & Conquer 3 stopt een oud vertrouwd concept in een nieuw jasje. Vermakelijk, maar niet vernieuwend!