Het zijn spannende tijden voor de strategiefans. De komende weken staan namelijk bol van de potentiële toppers zoals Dawn of War II, Empire: Total War, Halo Wars en World in Conflict: Soviet A ault. Er lijkt zelfs een heuse RTS-oorlog los te barsten. Het zal voor Atari en InnoGlow dan ook bijzonder lastig worden om hun Codename: Panzers Cold War niet te laten ondersneeuwen door de concurrentie. De reeks gaat echter al weer een paar jaartjes mee en zal zich niet zonder slag of stoot gewonnen geven.
Codename: Panzers Cold War introduceert een nieuw thema, namelijk de Koude Oorlog. Een gespannen periode uit de wereldgeschiedenis die in de game-industrie nog redelijk onontgonnen is. Het is echter niet zo dat we met een volledige nieuwe game te maken hebben, want Cold War begint ergens in 1949. Dat is ongeveer vier jaar na de gebeurteni en in Codename: Panzers Phase Two, waardoor de game nog aardig wat raakvlakken met zijn voorgangers heeft. Codename: Panzers kiest qua gameplay voor de gulden middenweg tu en realisme en snelle actie, waardoor je het spel snel oppikt. Voor je het weet stuur je tanks met hetzelfde gemak richting het IJzeren Gordijn als Stalin zijn vijanden naar de Goelag stuurde. Daar staat tegenover dat de game nergens echt in uitblinkt of het uiterste van je vraagt.
Zoals gezegd vinden veel kenmerken uit Phase Two hun weg terug naar Cold War. Je medics gooien nog steeds vanaf een redelijke afstand rode kruizen naar hun gewonde kameraden, ervaring wordt meegenomen naar het volgende level, mi ies zijn onderhevig aan wi elende weerseffecten en een dag- en nachtcyclus, en het is nog steeds de bedoeling om zoveel mogelijk eenheden te koesteren, omdat je ze niet aan de lopende band kan produceren. Hoewel je niet achter elkaar units kunt produceren, zijn dit keer wel controlepunten op de kaart aanwezig die je in staat stellen om extra tanks of manschappen te laten aanrukken. Cold War wijkt hier duidelijk af van eerdere versies, omdat er nu wel een soort van ontginning van grondstof plaatsvindt. Hoe meer punten je verovert van de vijand, hoe meer je kunt produceren. Bepaalde controlepunten leveren prestige points op, die je nog het beste kunt omschrijven als geld. Andere komen in de vorm van barakken, stations of vliegvelden en leveren eenheden.
De prestige points en extra troepen zijn er niet voor niks, want je vecht meestal tegen een overmacht aan vijanden. Aan het begin van een mi ie kun je slechts een beperkt aantal eenheden meenemen, waardoor je wordt gedwongen om op jacht te gaan naar die verschillende controlepunten. In eerdere delen ging je vaak met een sluipschutter op pad, met in zijn kielzog een paar allesvernietigende artillerietanks, om zo het einde van de mi ie te halen. In Cold War werkt die tactiek duidelijk niet. Elke kaart zul je stukje bij beetje moeten veroveren, terwijl je ondertu en ervoor moet waken dat de Ru en geen controlepunten van je afsnoepen. En dat afsnoepen doen ze, doordat ze met enige regelmaat eenheden achter je linies droppen met behulp van grote transporthelikopters. Je was toch niet vergeten dat we niet meer in '40-'45 zitten hé?
Het is zaak om niet al je punten op te maken aan het kopen van nieuwe tanks, maar ze ook te gebruiken om basiseenheden te verbeteren. Tanks en pantserwagens hebben verschillende upgrades die het voertuig zichtbaar beter maken. Zo kun je een zware tank uitrusten met een vlammenwerper of met een zwaarder kanon als je voor wat meer vuurkracht wilt gaan. APC's bouw je om tot rijdende reparatievoertuigen, maar kunnen ook dienst doen als amfibisch transport om zo je infanterie sneller naar de frontlinie te vervoeren. De nieuwe controlepunten en de upgrades zorgen in ieder geval voor een fri e wind in de serie. Een wind die hard nodig was. Phase Two zag er aardig uit, maar de herhalende gameplay begon wel wat eentonig te worden.
Het is daarom des te jammer dat Cold War wel wat steekjes laat vallen op andere gebieden. De nieuwe upgrades zijn erg goed bedacht, maar er is niet echt sprake van een goede balans. Je kunt een tank wel met een zwaarder kanon uitrusten, maar het is zeker niet zo dat hij dan binnen een oogwenk een andere tank uitschakelt. Datzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor luchtafweergeschut. Zelfs toen we drie tanks hadden uitgerust met luchtafweergeschut, bleven de Ru en doodleuk over ons heen vliegen. omdat het namelijk een behoorlijk lange tijd duurt voordat je een vijandelijke helikopter uit de lucht schiet. Door de kromme balans mondt een veldslag in Codename: Panzers Cold War vaak uit in een kwestie van zoveel mogelijk eenheden de juiste richting op sturen, in plaats van uitgekiende groepjes een tactische opdracht meegeven. Een gemiste kans, want met de nieuwe spelelementen had Codename: Panzers Cold War een game met behoorlijk wat diepgang kunnen worden.
Nog een ander puntje waar Cold War een beetje de fout in gaat is pathfinding en de daarbij behorende kunstmatige intelligentie. Eenheden reageren dit keer, in tegenstelling tot de eerdere delen, wel wat beter op orders en kiezen vaak de goede weg. Infanterie heeft echter wat moeite om langs elkaar af te lopen, waardoor er soms rare situaties ontstaan. Het wordt erger wanneer je ze de opdracht geeft om dekking te zoeken. Je moet niet raar staan kijken als er een enkeling, of soms een heel squad, aan de verkeerde kant van de dekking gaat staan. Uiteraard met alle gevolgen van dien. InnoGlow heeft duidelijk gekeken naar Company of Heroes, maar dit spelelement toch erg slecht nagemaakt.
Waar Cold War wel op scoort zijn de graphics. Hoewel het realisme ver te zoeken is bij de medics die op Jomanda-achtige wijze je eenheden healen, ligt het uiterlijk behoorlijk dicht tegen fotorealisme aan. Zet de grafische opties op maximaal en je ziet letterlijk de wolken overtrekken, schaduwen meebewegen en regen realistisch naar beneden vallen. De lichteffecten van ontploffende granaten, vlammenwerpers en raketten zien er mogelijk nog mooier uit. Het enige wat een beetje achterblijft, is het detail van de infanterie, maar omdat je slechts sporadisch inzoomt op het slagveld zie je daar vrij weinig van. Er kleeft echter ook een grote maar aan al dit moois. Doordat er vaak veel eenheden op het beeldscherm actief zijn, vraagt het spel bijzonder veel rekenkracht van je PC. Het geluid is ook van bijzonder goede kwaliteit. De geluiden van de voertuigen klinken erg overtuigend en ook je manschappen wi elen vaak van opmerking, waardoor je niet tien keer achter elkaar hetzelfde hoort.
De makers hebben zeker hun best gedaan om weer wat nieuws met de serie te doen en het idee dat de reeks klaar is om een stapje verder te zetten is aanwezig. Er zijn echter teveel cruciale onderdelen onvoldoende uitgewerkt om de game te bekronen met een hoog cijfer. Grafisch heeft het spel geen enkel probleem om mee te komen met de rest. De makers moeten alleen niet vergeten dat je met een paar mooie tanks en een handvol knappe soldaten geen slag wint. Laat staan een oorlog.