De besturing van Cobalt zit goed in elkaar, maar in de eerste paar uur ga je regelmatig de fout in met het timen van je granaten, kogels en koprollen. Voordat je in slow motion al rollend, glijdend en auto-aimend door het level vliegt om vijanden al dan niet met welgemikte granaten en headshots uit te schakelen, ga je door meermaals door het stof.
Dat is niet per se ergerlijk, overigens. Wil ’t eenmaal lukken, dan is de actie in Cobalt heerlijk complex, belonend en een lust voor het oog. Wat op het scherm gebeurt kan voor omstanders compleet onnavolgbaar zijn, terwijl jij gevoelsmatig weet wat je met de controller ter hand doet. De feel van de besturing is daarbij e entieel.
Ter illustratie: we speelden de game na enkele uren oefenen noodgedwongen op een tv met een lichte inputlag en bakten er opeens niets meer van.
Hardcore
In de hoofdmodus van de game loot je je een weg door de complexe levels om bijvoorbeeld je wapens te upgraden of nieuwe gear te verzamelen, waarbij (overigens weinig boeiende) puzzels en eindbazen meermaals de weg versperren. In verschillende segmenten kun je daarnaast gebruikmaken van een mount of jetpack. Aan variatie geen gebrek.
Het spel doet erg zijn best om sympathiek gevonden te worden, en slaagt daar ook in. De vele npc’s tergen Cobalt (het personage) met slechte woordgrappen, de wapens kunnen heerlijk bizar zijn en het universum is, ondanks de weinigzeggende art-style, opvallend uniek en uitgebreid. Er is daarnaast genoeg lore om te verkennen. Cobalt is net zozeer een tof verhaal als een door mechanics gedreven actie-platformer.
Tegelijkertijd is de verhaalmodus op sommige punten ontzettend tergend, met onaardige checkpoints en level design dat lijkt gebaseerd op de diepste krochten van de hel. Soms leg je vanuit het niets het loodje, bijvoorbeeld omdat een stervende vijand plots een granaat naast je schoenen laat vallen of omdat je na het bereiken van een nieuwe screen opeens naast een triviale vijand staat. Uiteraard met de dood tot gevolg.
Cobalt is al moeilijk, maar door dergelijke ontwerpfouten is Cobalt te frustrerend om continu leuk te zijn. Om nog maar te zwijgen over de bugs die het ons tijdens het spelen onmogelijk maakten om verder te komen in de game. Tot twee keer toe moesten we een checkpoint herladen omdat de game ons niet aanreikte wat nodig was om door te spelen. Zelfs met iemand anders op de bank in co-op is het dan al snel gedaan met de pret.
Frustratie
Je kunt die problemen vermijden door je heil te zoeken in de multiplayermodus, en toegegeven, online schittert het vechtsysteem van Cobalt ongehinderd. De vijf modi zijn basaal, maar dat is maar goed ook: naast wat overkombare vastlopers en triviale disconnects, kampt Cobalt online namelijk met een opvallend kleine community.
Zeker als je gericht zoekt kan het even duren voordat je op de Xbox One een potje vindt. Wil je in de Arcade-modi in een van de levels de leaderboards domineren, houd er dan eveneens rekening mee dat er maar weinig mensen zijn tegen wie je strijdt. In het laatste (en overigens vermakelijke) speedrun-achtige time trial-level belandden wij na een zeer belabberde poging op de zestiende plek op de wereldranglijst. Tja.
Het is allemaal erg jammer. In Cobalt schuilt met name in de hoofdmodus een sympathiek avontuur waarvan de actie belonend en verslavend is. Maar tegenover al die momenten dat Cobalt zo fantastisch is, staan genoeg momenten waarop we onze controller door de huiskamer wilde smijten. Frustratie kan een kwaliteit zijn, maar in Cobalt voert het de boventoon, zelfs als dat niet de bedoeling is.
Cobalt is nu verkrijgbaar op pc, Xbox 360 en Xbox One.