Close Combat: First to Fight is een first-person tactische schietspel dat zich afspeelt in het Midden-Oosten. Het verhaal wordt via CNN-achtige nieuwsberichten verteld, waarbij ingame beelden worden opgefleurd met een lichtkrant en wat foto's van Arabieren, terwijl een acteur annex nieuwsreporter vertelt waarom die mannetjes in beeld, elkaar met kogels doorzeven. De filmpjes doen hun werk, maar zien er soms wel wat amateuristisch uit.

Wanneer je het een en ander over de achtergrond van het conflict weet, is het tijd voor het echte werk. Je gaat op pad met een team van vier soldaten, waarbij je zelf de rol van leider aanneemt. Met enkele knoppen en een handige, contextgevoelige interface kun je je teamgenoten opdrachten geven. Het aantal commando's dat je kunt geven is vrij beperkt. Zo kun je je teamgenoten naar de locatie van je cursor sturen, ze ergens op laten vuren of ze een bepaalde locatie laten coveren. Verder kun je ze ook kamers binnen laten stormen, wanneer de makers dit willen tenminste. Om onduidelijke reden biedt slechts een klein deel van de deuren deze mogelijkheid. Je kunt zowel je hele team tegelijk, als individuele teamleden een bepaalde opdracht geven.

Het spel begint met een tutorialfilmpje (hoezo interactie?) waarin je netjes wordt uitgelegd hoe de diverse aspecten van het spel gebruikt dienen te worden. Bij de uitleg over het binnenstormen van kamers, wordt me geadviseerd dit aan mijn teamgenoten over te laten. Zij zijn immers, en ik citeer, 'way smarter than you are'. Dat ze me hierbij uitmaken voor een complete randdebiel met de intelligentie van een deurkruk, moet ik blijkbaar maar accepteren? Want met de AI in Close Combat is werkelijk een nieuw dieptepunt bereikt.

Zowel de AI van je teamgenoten als tegenstanders is van een erg bedenkelijk niveau. Opvallend, want juist de AI werd door de makers naar voren gebracht in hun marketingpraatje. Het RTFA systeem, zoals het zo mooi heet, zou ervoor moeten zorgen dat je teammates zich zo positioneren, dat ze elk gevaar uit de omgeving onder vuur kunnen nemen. In de praktijk is dit niets anders dan dat je teammates zich volgens een bepaald patroon positioneren wanneer je ze ergens heen stuurt. Ongeacht de omgeving nemen ze altijd dezelfde posities in. Er is dan ook regelmatig een soldaat die met zijn neus naar de muur staart, wachtend op een vijand die dwars door de muur heen komt lopen.

Maar de AI kent nog wel meer mankementjes. Zo zullen je teamgenoten pas beginnen te schieten, wanneer ze op de plaats aangekomen zijn waar je ze naar toegestuurd hebt. Komen ze onderweg een tegenstander tegen, dan lopen ze hem straal voorbij. Ze nemen ook niet de veiligste route naar hun doel, maar de kortste. Je tegenstanders maken trouwens gebruik van soortgelijke routines, wat nog wel eens in je voordeel kan werken. Zo gebeurt het regelmatig dat een tegenstander recht op je af loopt, tu en je manschappen door zigzagt om je vervolgens van achteren onder vuur te nemen.

De mi ies in Close Combat zijn vrij lineair van opzet. Slechts een enkele keer zijn er meerdere routes te bewandelen maar doorgaans heeft elk vertrek maar één ingang en één uitgang. Soms lijkt het erop dat er meerdere wegen zijn, maar dan blijkt al snel dat één van de opties wordt afgegrendeld door een onzichtbare muur. Grappig is dat je je teamgenoten wel door deze Star Wars-achtige barrière heen kunt loodsen. Er zit dus niets anders op dan het uitgestippelde pad te volgen en alles uit de weg te ruimen, wat je pad kruist. Dit is het riedeltje dat je gedurende het hele spel zult herhalen. Zo nu en dan mag je wel de Marine Air Ground Task Force oproepen om zwaardere doelen als tanks uit de weg te ruimen, maar dat is qua variatie ongeveer het hoogtepunt.