Videoreview Chronicles of Riddick: A ault on Dark Athena
Duisternis is als het oog zijn blik ergens op richt, en niet blind is, en toch niks ziet. Sommige mensen zijn bang in het donker, bang voor het onbekende. Met lichten probeert men de duisternis te verdrijven en met de duisternis ook de angst. Op plekken waar lichtstralen geen vat op krijgen, regeert de duisternis en waar de duisternis regeert, regeert Richard B. Riddick.Chronicles of Riddick: A ault on Dark Athena bestaat uit twee delen: een remake van de Xbox-game Escape from Butcher Bay, aangevuld met een nieuwe campagne: A ault on Dark Athena. Er is een stofdoek over de oude versie van Escape from Butcher Bay gehaald en de game heeft een grafische oppoetsbeurt gekregen. De mensen die Escape from Butcher Bay al eerder gespeeld hebben, kunnen er aan het begin van het spel voor kiezen om dat deel over te slaan.
Het begin van A ault on Dark Athena lijkt nog wel op Escape from Butcher Bay. Met donkere hoeken, slecht verlichte tunnels en compleet verduisterde ventilatieschachten moet er veel rondgeslopen worden. Hierin ligt de kracht van het hele concept. Je moet goed op looppatronen letten en zodra een Drone van je weg beweegt, kun je hem van achteren benaderen voor een geruisloze eliminatie. Vervolgens kun je het lijk mee terug de duisternis in slepen.
Zodra je de beschikking krijgt over vuurwapens verschuift de balans van de gameplay van stealth-geörienteerd naar een volwaardig schietfestijn. Bijkomend probleem is dat het vaak lijkt of je tegenstanders helderziend zijn. Ze weten altijd precies wat je volgende stap is, dit nog voordat je zelf beseft waar je naartoe moet. Ook volgen ze je bewegingen op de voet, ondanks dat ze je geeneens gezien hebben, maar enkel hebben gehoord. Zelfs als je jezelf alweer in de duisternis gehuld hebt en naar een andere positie geslopen bent.
De rol van de duisternis wordt naarmate A ault on Dark Athena vordert steeds kleiner. Donkere hoeken worden schaarser en wanneer je verder in het spel bent, wordt de stealthgameplay bijna helemaal overboord gegooid ten faveure van het schietgeweld. Dit is niet per se een slechte ontwikkeling, maar de game komt veel beter tot zijn recht als stealthgame die af en toe afgewi eld wordt met wat ren- en schietelementen.
Het wapenarsenaal is voornamelijk afgestemd op het geruisloos uitschakelen van vijanden en hierdoor raak je verward over wat de makers nu precies van je verwachten. Wanneer de afstanden tu en jou en je tegenstanders steeds groter worden, ze in grotere groepen rondlopen en ze vaker op plekken zitten waar je niet ongezien heen kunt sluipen, merk je al snel dat het de bedoeling is dat je steeds meer de vuurwapens gaat gebruiken. Met de vrijwel ongelimiteerde ammunitie die je overal op kunt rapen, is het bijna geen enkel probleem om je een weg te schieten door de gangen van het ruimteschip en de straten en gebouwen op de planeet Aguerra.
De game verdient een schouderklopje voor de manier waarop het healthsysteem is uitgewerkt. Waar tegenwoordig bijna elke game met automatische aanvulling van je gezondheid werkt, waarbij je als je een tijdje uit de actie blijft je gezondheid automatisch weer wordt bijgevuld, heb je in Chronicles of Riddick: A ault on Dark Athena weer een ouderwetse levensbalk. De levensbalk kun je alleen bijvullen door jezelf op te laden bij een NanoMed Health Unit. Deze units vind je met enige regelmaat door de levels heen, maar je kunt ze slechts een beperkt aantal keer gebruiken. Wanneer een unit leeg is, moet je hem bijvullen met een NanoMed Cartridge die je onderweg af en toe vindt. Dit healthsysteem draagt bij aan een verhoogde mate van uitdaging, omdat je nu niet elke locatie zomaar binnen kunt stormen, maar goed positie moet kiezen en veel vanuit dekking moet aanvallen.
Waar A ault on Dark Athena ook goed in slaagt, is het gevoel van verlorenheid overbrengen. Zo heb je in het ruimteschip geen idee van waar je bent, waar je naar toe moet of wat je te wachten staat. Feitelijk sta je er alleen voor tijdens de strijd met de Drones. Waar je in Escape from Butcher Bay nog een plattegrond had van de omgeving, ontbreekt deze volledig in A ault on Dark Athena. Hierdoor moet je goed nadenken over waar een specifieke locatie zich bevindt. De game zorgt er namelijk vaak voor dat je terug moet naar een eerder bezochte locatie.
De locaties in A ault on Dark Athena zijn prachtig vormgegeven, met veel oog voor afwerking en schitterende lichteffecten. Van de binnenomgevingen in het ruimteschip Dark Athena tot de buitenlocaties op de planeet Aguerra. Ook de animaties zien er goed uit en ogen vloeiend. Vooral het uitschakelen van Drones met je Ulaks, twee sikkelvormige me en waar je al snel de beschikking over krijgt, ziet er iedere keer weer spectaculair uit.
Op het audiovlak laat A ault on Dark Athena wel kleine steekjes vallen. De one-liners van Riddick maken de gesprekken met de gevangenen van het schip er niet bepaald beter op. In een poging om stoer en onverschrokken over te komen, slaat de game door in absurditeit en moet je eerder lachen om de conversaties dan dat je Riddick serieus neemt. In Escape from Butcher Bay zijn de gesprekken veel beter uitgewerkt. De bijdrage van alle acteurs zorgt er wel voor dat het voor de rest prima in orde is met de voice-acting van A ault on Dark Athena.
Naast twee singleplayer campagnes bevat Chronicles of Riddick: A ault on Dark Athena verschillende multiplayer-modi. Sterattractie is de Pitch Black-modus. Hierin kruipt één speler in de huid van Riddick en wordt hij opgejaagd door zes andere spelers. Nadeel voor de andere spelers is dat het speelveld compleet in duisternis gehuld is. Met enkel een zaklamp op je geweer zorgt deze modus voor veel spanning en de nodige schrikmomenten. Zeker wanneer Riddick opeens voor je zaklamp voorbij flitst of wanneer je het koude staal van zijn Ulaks in je rug voelt. De sterkte van de lichtstraal van je zaklamp is afhankelijk van de type geweer dat je kiest. Kies je voor de krachtige shotgun of a ault rifle dan zie je bijna geen hand voor ogen met de minuscule lichtstraal. Met de zwakkere submachinegun heb je wel een volwaardige zaklamp, maar mis je vuurkracht. Voor de persoon die Riddick speelt, is het jachtseizoen geopend. Hij is dan ook de enige persoon die iets kan zien in de duisternis dankzij zijn eyeshine.
Buiten de Pitch Black-modus bevat de game een vrij standaard multiplayer met Deathmatch, Team Deathmatch en Capture The Flag. Als laatste is er nog de Butcher Bay Riot-modus, waarin drie teams van vier spelers het tegen elkaar opnemen om bepaalde punten van een map te veroveren. Ondanks dat de game al enkele weken uit is in Amerika wordt er nauwelijks gebruik gemaakt van de multiplayer-modi. Pitch Black is niet verwonderlijk het meest populair onder spelers. De multiplayer-modi doen verder nogal gedateerd aan met hun ongeïnspireerde leveldesign en simpele manier van spelen. Het is te vergelijken met de eerste versies van Quake en Unreal Tournament, alleen dan slecht uitgewerkt. Verder is er vaak lag aanwezig, wat een dooddoener is voor elke zichzelf respecterende multiplayer game.
Videoreview Chronicles of Riddick: A ault on Dark Athena