De makers van Total Overdose hadden waarschijnlijk net hun game op de markt, toen één van de ontwikkelaars na een stevige Mexicaanse dis tot een langdurig toiletbezoek werd gedwongen. Van de wc klonk vervolgens een oorverdovend ‘SHIT!’. De man in kwestie kreeg namelijk een briljante ingeving, maar net iets te laat. Chili Con Carnage, de omschrijving van hetgeen hij op het punt stond door te trekken, was namelijk een veel treffendere titel geweest voor Total Overdose, de over-the-top actiegame in een Mexicaans sausje. Gelukkig kon men deze titel alsnog gebruiken voor de PSP-versie! De hoofdmoot van Chili Con Carnage bestaat uit knallen, knallen en nog eens knallen. Buiten een sporadische schakelaar die je om moet halen, komt er weinig denk- en puzzelwerk aan te pas. Het knalwerk kent gelukkig behoorlijk wat diepgang, want alles draait om het zo stijlvol neerhalen van tegenstanders. Hoe mooier je je vijand omlegt, hoe meer punten je ervoor scoort. Denk hierbij aan slow-motion duiken, tegen de muur op springen, het plaatsen van headshots en explosieven opblazen in de buurt van je tegenstander. Maar een enkele tegenstander levert nog steeds niet al te veel punten op. Combo’s maken is één van de belangrijkste bezigheden in Chili Con Carnage. Wanneer je tegenstanders doodt vult zich rechts in beeld een metertje en wanneer je de volgende tegenstander omlegt voordat het metertje is leeggelopen, dan is er sprake van een combo. Het spel is zo ontworpen dat je praktisch het gehele level lang een combo kunt handhaven, maar daarvoor moet je wel het level uitermate goed kennen. Zoek je één keer te lang naar de uitweg, dan is de combo voorbij. Gelukkig kun je de tijd terugspoelen wanneer een combo net mislukt, om het vervolgens wél goed te doen. Maar de mogelijkheid om de tijd terug te spoelen is beperkt. Haal je genoeg punten in een level, dan kun je nieuwe mogelijkheden vrijspelen zoals extra gezondheid of een combo-meter die langzamer leegloopt. Chili Con Carnage is geen recht-toe recht-aan port van Total Overdose. Men heeft het spel namelijk op flink wat punten aangepast om het geschikt te maken voor een handheld. Het meest opvallende is de afwezigheid van de ‘vrij toegankelijke spelwereld’ die in Total Overdose de verschillende missies aan elkaar knoopte. Hierdoor is het spelverloop van de PSP-versie een stuk sneller, waardoor je uit een kort spelletje al behoorlijk wat voldoening kunt halen. Verder zijn de levels zelf aangepast. Ze zijn iets rechtlijniger van opzet en bevatten wat minder open locaties, waarschijnlijk vanwege het kleinere geheugen van de PSP. Ook zijn de cutscènes aangepast en zijn er een aantal extra spelmodes toegevoegd die zich met name richten op de korte adrenaline-injecties. Bij deze spelmodes is het bijvoorbeeld de bedoeling een zo lang mogelijke combo te maken in een spelomgeving waarin je oneindig rondjes kunt lopen en waarin steeds nieuwe tegenstanders staan te wachten. Ook is er twee multiplayermodes toegevoegd, eentje is speelbaar via WiFi, de andere om de beurt op één PSP. Hierbij is het de bedoeling steeds een hogere score te behalen dan de tegenstander voor jou gedaan heeft. Een andere aanpassing ten opzichte van Total Overdose zijn de Loco Moves. Kon je in Total Overdose nog een aardig aantal van deze speciale aanvallen met je meedragen, in Chili Con Carnage heb je maar plaats voor één Loco Move tegelijk. Dit betekent dat het verstandig is om deze moves zo snel mogelijk te gebruiken, zodat je ook snel weer een nieuwe op kunt pakken. De beschikbare moves zijn nagenoeg gelijk gebleven. Zo kun je onder andere beschikken over twee gitaarkoffers met machinegeweren, een schattige doch explosieve Piñata en een gigantische Mexicaanse worstelaar die tegenstanders moeiteloos verplettert. Ondanks dat de PSP twee triggers en een analoge stick minder heeft, is de besturing van Total Overdose redelijk overgezet naar de PSP. Hiervoor heeft men wel de schietknop naar de triggers naar het vierkantje moeten verplaatsen, wat wel lastig is wanneer je gewend bent om altijd met de triggers te schieten. De linker trigger wordt gebruikt voor het mikken op objecten in de omgeving, zoals explosieve kratten, de rechter trigger wordt gebruikt voor het maken van headshots. Op tegenstanders hoef je in principe niet te locken, wanneer je ongeveer in de richting van een tegenstander mikt zal dit automatisch gebeuren. Toch zijn er een aantal dingen in de besturing die niet altijd even lekker werken. Zo zijn Wall Walks vrij lastig uit te voeren en wordt de x-knop zowel gebruikt voor duiken, als voor het gebruiken van objecten in de omgeving. Soms duik je als in een auto wilt stappen, soms hang je aan een vleeshaak terwijl je wilt duiken. Vooral wanneer je in tijdsnood bent om een prachtige combo aan te houden, is het vervelend wanneer het spel voor de verkeerde actie kiest. Beter had men als actieknop het rondje gebruikt, waarmee je normaal de camera bestuurt maar die je in de praktijk nauwelijks zult gebruiken. Wat ook wel jammer is, is dat je soms hele stukken opnieuw zult moeten spelen. Wanneer je geen rewinds meer hebt omdat een lastige sprong ook na de tweede keer mislukt, zul je namelijk het hele level opnieuw moeten doen. Een checkpoint-systeem was hier welkom geweest. Gelukkig wordt het opnieuw spelen nooit echt een sleur, omdat je steeds leert van de levels en bij een nieuwe poging, meestal een betere combo uit de mouw kunt schudden.

Visueel spat Chili Con Carnage werkelijk van het scherm. Het spel is enorm kleurrijk, waardoor het prachtige PSP-schermpje volledig tot zijn recht komt. De omgevingen zijn met veel oog voor detail ontworpen en ook de personages zijn vaak grappig en gedetailleerd. Zo zul je het in de bonusmissies opnemen tegen mannen in gigantische kippenpakken, soms voorzien van een grote Calimero-eierdop op hun hoofd. Wanneer je een headshot maakt zal deze eierdop door de lucht vliegen en kun je hem proberen op te vangen. Lukt het, dan is hilariteit gegarandeerd.