Vincent heeft het beter dan de meeste van ons in het leven. De wat sullige softwareprogrammeur heeft al jarenlang een relatie met de bloedmooie Katherine die een ring om haar vinger wil. En niet lang nadat de speler kennismaakt met ‘m, belandt hij ook nog eens in bed met de bloedgeile Catherine die hele andere plannen heeft met vingers dan het omschuiven van trouwringen. Een mooi leven, zouden we – elkaar op de schouders kloppend – zeggen tegen eenieder in onze vriendengroep die het voor elkaar kreeg. Maar voor Vincent ontaardt de relatie met zijn minnares in een interne worsteling. Tijdelijke lusten worden tegenover een zekere toekomst gezet, genot wordt afgewogen tegenover liefde en wie een laag dieper kijkt, ziet dat het probleem van een minnares terug te brengen is naar Vincents persoonlijkheid: laks leven tegenover verantwoordelijkheid nemen. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, belandt ons getormenteerde hoofdpersonage ook nog eens elke nacht in nachtmerries die hem – letterlijk – zijn leven zouden kunnen kosten.
Twee gezichten
Hoewel de thematiek hetzelfde blijft, hadden de problemen van Vincent in het echte leven en die in zijn dromen voor de gamer niet verder uit elkaar kunnen staan. Een wakkere Vincent baant zich een weg door een creatief uitbundige animé waarin de speler de leiding neemt. Het gros van de tijd hang je met je drie beste vrienden in de kroeg – de Stray Sheep Bar, waar je ook Catherine leert kennen. In overtuigende scènes giet je sake naar binnen, reageer je op sms’jes van Katherine en navigeer je samen (zoals alleen mannen dat kunnen) op heerlijk nonchalante wijze door de grote vraagstukken van het leven.
Dit is het punt waarin Catherine laat zien dat het ‘niet zomaar’ een game is. Qua interactieve verhaalvertelling hebben we een dergelijke aanpak al vaker gezien, maar de thematiek hier is net zo onconventioneel in games als dat het sterk is. Bovendien is het makkelijk om van een driehoeksverhouding met twee lekkere wijven een platte aangelegenheid te maken, maar Catherine blijft daar ver van. Het is serieus zonder zijn luchtigheid te verliezen, het is continu creatief zonder ooit abstract te worden en het is sensueel zonder plat te zijn en het blijft altijd verrassend menselijk. Dit is hoe een verhaal met volwassen ambities verteld moet worden en Catherine slaagt met vlag en wimpel. Maar het blijft een game, moeten de makers gedacht hebben. En games hebben gameplay nodig. Dachten ze. En daarom worden de ‘wakkere’ scène is elk hoofdstuk opgevolgd door een ouderwetse stukje pure gameplay in de droomwereld.
Contrasterend
An sich is er niets mis met de keuze van ontwikkelaar Atlus om twee verschillende typen belevingen te brengen. Immers, mits goed gebracht, kan de nodige afwisseling alleen maar goeds brengen. Maar naast alle goede keuzes in de droomwereld zijn er ook een aantal opvallend slechte gemaakt. De gameplay zelf bijvoorbeeld voelt mager aan naast de creatieve en gedurfde uitspattingen van Vincents echte leven. In zijn nachtmerrie moeten we elk hoofdstuk een aantal torens zien te beklimmen die aan de onderkant langzaam weg brokkelen. Doe je er te lang over, dan donder je de afgrond in. En dat gebeurt niet zelden om de besturing op frustrerende wijze plotseling onhandelbaar lijkt als je aan de achterkant van de toren hangt.
De blokken waaruit de toren is opgebouwd kun je verschuiven en zolang ze elkaar maar minimaal aanraken, vallen ze niet naar beneden. Klinkt simpel? Wacht maar totdat je jezelf al in het tweede hoofdstuk een dombo voelt omdat de voorgeschotelde hindernis in eerste instantie onmogelijk lijkt. Nieuwe type blokken, tussentijdse rustpunten en bizarre bazen die je achterna zitten voeren wat diepgang aan, maar of je nou het eerste of het laatste hoofdstuk speelt: in de basis blijft het blokken schuiven en torentje beklimmen.
Het grootste minpunt is dan ook het contrast tussen beide speelwijzen. De interactieve animé die je overdag beleeft is zoals gezegd even volwassen als gedurfd. De nachtmerriepuzzels daarentegen zijn opgeleukte puzzels gefundeerd op een kinderlijk simpel concept. Het contrast is te groot. De gebeurtenissen van overdag sluipen nog wel de nachtmerriewereld in, maar in de kern verandert dat niets. Elk hoofdstuk een ander type puzzel had een hoop verschil kunnen maken, of een betere mix van de twee huidige stijlen bijvoorbeeld. Nu speel je of het een, of het ander, als losstaande elementen die enkel raakvlakken vertonen op thematiek, maar elkaar zelden écht raken. De vragen die je tussendoor mag beantwoorden (‘is huwelijk het begin of het eind van je leven’, bv.) en de schapen die je tussentijds tegenkomt (lotgenoten die in hetzelfde schuitje zitten) vergeten het geheel zonder scheurtjes aan elkaar te koppelen. En dan nemen we zelfs nog in ogenschouw dat, als het beklimmen van een toren eenmaal succesvol verloopt, je jezelf voor een moment de slimste speler in het meest briljante spel op aarde voelt. Je hebt zojuist een puzzel opgelost die bij zijn introductie onmogelijk leek, zoiets doet een mens goed natuurlijk. Euforie van korte duur, net zoals een slippertje zelf.
De moeite waard
Het is zonde en ironisch dat het vooruitstrevende concept van Catherine verloren gaat door juist het element dat het haalt uit conventionele games: namelijk gameplay. Die maakt de complete ervaring minder sterk dan dat het potentieel belooft. Catherine is bij vlagen briljant en grotendeels een aanrader voor iedereen die wel eens wat anders wil van zijn games als entertainmentvorm. Maar het is niet de game die het had kunnen zijn, daarvoor hinkt het geheel teveel op twee verschillende elementen die nooit succesvol samengebracht worden. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de twee vrouwen in Vincents leven. Jammer dat-ie die twee niet succesvol met elkaar weet te combineren. Was toch een mooi leventje geweest voor onze sullige softwareprogrammeur.
Reacties op: Catherine
Stealth95NL
the-x-filess
haastnooit
Fudgewhizzle
Heideroosje
Maar ik ga ook nog andere reviews lezen, want dit spel scoort op Gamerankings.com (gemiddeld) veel hoger.
the-x-filess
Fudgewhizzle
the-x-filess
BertThaBest
Het andere gedeelte is een stuk interessanter en spannender. Maar het grootste nadeel daarbij vind ik de hoofdpersoon. Ik vind hem een sullig stuk onbenul waar ik me totaal niet in kan verplaatsen. Hij is knullig, zenuwachtig, panisch, irritant en af en toe kinderachtig als je bedenkt dat hij een dertiger voor moet stellen.
Maar goed, als dat gepuzzel minder aanwezig was, dan had ik hem zeker uitgespeeld want ik was toch wel benieuwd naar het verloop. En er zitten maar liefst 9 open eindes in!
Joopster
haastnooit
bigds9fan
Als ik me niet met een hoofdpersoon kan identificeren dan houdt het voor mij op. Dat zijn dus vaak de heldhaftige figuren zoals Ezio, personages die goed geschreven zijn (John Marston- bij hem kan je beide kanten op) of iemand die gewoon echt slecht is zoals Kratos.
Deze gast is een sul die een bloedmooie vriendin heeft (waarvoor hij de goden dankbaar zou moeten zijn) en dan gaat ie vreemd. Dat kan ik dus voor geen meter begrijpen en dan houdt het voor mij op.
BertThaBest
Quorumz
Primate Ryan
Ik vind ook dat de opmerking over de variatie wat betreft de gameplay nogal loos is. In de basis blijft het blokjes schuiven ja, zoals er gesteld wordt. Maar in dat geval kan het gros van de games tot iets simpels gereduceerd worden en iedereen die al wat langer op fora en websites rondhangt kent de welbekende voorbeelden wel neem ik aan. Feit is dat er genoeg nieuwe blokken geïntroduceerd worden, dat de game steeds meer in moeilijkheidsgraad toeneemt, dat er veel content in verwerkt zit en dat je ook nog genoeg extra variatie krijgt met het hele pakket erom heen. De game is het alleen al waard voor de gezichtsuitdrukkingen van Vincent in een aantal van de cutscenes.
En over hierboven: hij is gewoon een man die nog tussen twee werelden hangt. Zijn vriendin begint over vrouwen en kinderen, maar Vincent weet nog helemaal niet of hij hier klaar voor is en hangt liever nog met zijn vrienden in de bar rond en weet niet of hij al wel zo aan iemand gebonden wil zijn. Zo vreemd zijn die gevoelens toch niet? Al is het misschien ingewikkeld om te begrijpen voor iemand die alleen de schoonheid van de vrouw in achting neemt en zich kan identificeren met RAAAAAAAGERAAAAAAAAGRAAAAAAAAGE Kratos. Overigens zie ik niet in waarom je je zou moeten kunnen identificeren met een hoofdpersoon, zeker in dit soort game, maar dat is een andere discussie.
Wolfy
Naar mijn mening zijn de 'gameplaystukken' waar de recensent het over heeft de hoofdmoot van deze game, en de reden om hem te kopen. Als je van tevoren weet dat je in feite een blokpuzzelgame koopt kan ik me niet voorstellen dat je daar teleurgesteld in kunt zijn; Catherine is daarin één van de meer uitdagende games van de afgelopen paar jaar, en blijft dat door constant nieuwe elementen te introduceren ook.
Het interactieve anime-gedeelte (om het ook maar eens zo te noemen) zie ik persoonlijk niet eens als gameplay. Verder dan wat dialoogopties (zij het voor de verloop van het verhaal belangrijke) gaat het eigenlijk niet; het is voor mij de kers op de spreekwoordelijke blokkenpap.
Catherine is met afstand één van de meest eigenaardige, uitdagende en vooral originele games die ik gespeeld heb, en de pak 'm beet elf uur die ik erin heb gestoken behoren tot de beste game-uren die ik afgelopen jaar beleefd heb. 'De recensent snapt het spel gewoon niet' vind ik erg kort door de bocht, maar een erg afwijkend cijfer is het wel en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de recensent in kwestie niet geheel thuis is in dit type genre, wat de exacte noemer daarvan dan ook moge zijn.
Dat Battlefield 3 en Call of Duty: Modern Warfare 3 met hun vijf uur durende rehash-campagnes en dito multiplayer hier (en op meerdere plekken) weglopen met respectievelijk een 9 en een 8.5 zegt helaas genoeg over hoe zeer originaliteit op prijs gesteld wordt, en zal er, ben ik bang, ook nog verder voor zorgen dat we minder en minder ontwikkelaars zien die de nek durven uit te steken om iets afwijkends af te leveren, en dat vind ik persoonlijk een doodzonde.
Bovenstaande is overigens zonder iemand persoonlijk aan te willen vallen, mocht het zo overkomen.
bigds9fan
Als die Vincent niet trouw wil zijn (en dat is heel wat anders als trouwen) dan moet ie geen relatie aangaan.
the-x-filess
the-x-filess
Geeodorah
Ik vind net als iemand anders al zei de puzzels iets waar je langs moet anders gaat het verhaal niet verder. De moeilijkheidsgraad is vrij hoog. Ondanks het knullige idee zijn er levels waar je misschien nooit uit zou komen zonder hulp.
Ook zijn de werelden veel meer met elkaar verbonden maar wil niks verklapen dus zal er niet verder op in gaan.
En het argument dat je alleen maar blokken schuift vind ik een beetje slap, in CoD doe je ook de hele avond niets anders dan kogels afvuren.
Anyway voor zo'n fris idee vind ik dat er al een 7.5 aan het spel moet worden gehangen. Als gekke japanse spellen fanaat zou ik er nog een punt bij doen.
Meestal bemoei ik me niet met reviews maar dit vind ik een te lage waardering maar goed, Ieder ze mening.