In den beginne was Castlevania vooral actie-georiënteerd. Buiten het tweede deel op de NES, waren alle delen lineair van opzet en moest er vooral veel met een zweep, genaamd de Vampire Killer, tegen hordes ondode monsters gevochten worden. Aan het eind van iedere ‘stage’ nam je het op tegen een eindbaas en op het eind van de game moest je doorgaans aartsvijand Dracula in de pan hakken.
Op een gegeven moment was het volgens Konami toch tijd voor de nodige vernieuwing, en toen verscheen Symphony of the Night. Men had goed naar de Metroid-reeks van Nintendo gekeken en als inspiratie daarop een exploratief element in een open wereld geïntroduceerd, evenals statistieken en uitrusting om het geheel een RPG-tintje mee te geven. Het leverde meteen één van de beste PS1-games op.
Na Symphony of the Night volgden op de consoles eigenlijk alleen nog maar niet al te geweldige 3D delen, terwijl de succesformule van SOTN volledig overgeheveld werd naar de handheldmarkt. Uitgevers zijn nou eenmaal huiverig om tegenwoordig nog games in twee dimensies voor consoles uit te brengen. Nu SOTN verschenen is op XBLA, kunnen we eens nagaan of de game ook tegenwoordig nog potten kan breken en of die terughoudendheid onder uitgevers wel zo eerlijk is.
Je moet je daarbij de vraag stellen of de game inmiddels niet teveel verouderd is. Nou, absoluut niet! Sterker nog, hoewel de vijf Castlevania games op de GBA en DS al uitstekende games zijn, is Symphony of the Night zelfs nog beter. Bij het spelen van de game wordt enkel bevestigd waarom deze game destijds zo geprezen werd en waarom vele fans het nog steeds als het beste deel uit de franchise beschouwen.
De game heeft alle gameplay-elementen in zich die de handheld games zo leuk en boeiend maken. Je hebt een open wereld waarin je geleidelijk aan steeds meer paden kunt namen doordat je steeds meer krachten en vaardigheden vergaard, overal zijn geheimen te ontdekken, je karakter is volledig uit te rusten met wapens en pantsers die je tijdens het avontuur vindt, en de bo fights zijn allemaal lekker intens en tactisch. Eigenlijk dezelfde elementen die de kla ieke Metroid games ook mede zo sterk maken.
Je hebt een geweldig gevoel van progre ie tijdens de game en je wordt om de zoveel tijd weer verbaasd door imponerende vijanden en mooi ogende locaties. De sfeer in SOTN is echt ongekend, met schitterend ontworpen achtergronden die soms over maarliefst vier lagen verdeeld zijn, heerlijk soepele animaties, vele fraai ontworpen monsters, een hele dosis aan overtuigende grafische effecten en natuurlijk die geweldige muziek. SOTN draagt met recht één van de mooiste soundtracks die ooit voor een game gecomponeerd is.
De game steekt de handheld iteraties op audiovisueel gebied echt naar de kroon. Dit komt ook mede door de andere art direction, die een stuk duisterder oogt. Het ontwerp van bijvoorbeeld de karakters past veel beter bij het universum van Castlevania dan de mainstream animeontwerpen waar we tegenwoordig mee te maken hebben. Puur qua gameplay valt er over te twisten welke game superieur is, aangezien dat redelijk afhankelijk is van persoonlijke smaak.
Duidelijk is wel dat SOTN nog steeds ontzettend lekker weg speelt en heerlijk soepeltjes bedient. Het spel kent een uitgebreid wapensysteem, veel verschillende spreuken en vaardigheden en iedere vijand vergt een unieke strategie om te verslaan. Nergens is aan te merken dat de game al een slordige tien jaar oud is. Nou ja, dat is niet helemaal waar. De voice-overs zijn namelijk verschrikkelijk slecht en enorm corny. Toch heeft dit wel weer zo z’n charme, zeker als je de game in het tijdsbeeld inpast. Je moet de ‘engrish’ kunnen waarderen, anders ga je jezelf hier helaas wel aan storen.
De port van deze game naar de Xbox 360 is praktisch één op één gebeurd. Het geluid schijnt gecomprimeerd te zijn voor ruimtebesparing, maar eerlijk gezegd merk je daar vrijwel niets van. Sterker nog, men heeft de nodige verbeteringen aangebracht in onder andere de ingame kreten van hoofdrolspeler Alucard. Net als TMNT: The Arcade Game, kun je ook het beeld van SOTN zelf vergroten en verkleinen. Hoewel de game in fullscreen nogal overgoten is met grove pixels, is dit uitstekend weg te werken met een nieuw toegevoegd grafisch filter. Hierdoor oogt de game eigenlijk nog beter dan het in eerste instantie al deed op de PS1.
Als je bedenkt dat de game toch zo een slordige 15 uur aan volwaardige gameplay biedt en ook nog de nodige leuke achievements en extra’s in z’n mars heeft, dan is 800 punten eigenlijk geen geld. Sterker nog, je bent haast een dief van je eigen portemonnee als je zo’n geweldige aanbieding aan je voorbij zou laten gaan. Houdt er als eventueel PSP-eigenaar wel rekening mee dat we nog dit jaar een superieure versie van de game voor Sony’s handheld mogen verwelkomen. Dat is in dat geval toch net even wat intere anter. Maargoed, dan kun je de game weer niet op een grote tv spelen. Het is maar net wat je zelf wilt.