Binnen die grenzen van Castlevania wordt de strijd tu en goed en kwaad uitgevochten, op een individueel niveau, door een vertegenwoordiger van God maar boven alles een man van vlees en bloed die het opneemt tegen de sympathisant van de duivel. De opperbloedzuiger laat zich echter niet direct uitdagen en stuurt eerst een leger van ondergeschikten op hem af. Deze opzet zagen we in alle eerdere Castlevania-titels terug en vormt het uitgangspunt voor de opzwepende gameplay waar de reeks om bekend staat, zo ook nu weer. Maar wat de makers van Lords of Shadow goed beseft hebben is dat de herkenbaarheid en kracht van de serie ligt in de thematiek, en niet in de invulling hiervan. Daar drukt ontwikkelaar Mercury Steam zijn eigen stempel op, een stempel die in alle aspecten van het spel een diepe indruk achterlaat.
Perspectief
We kruipen in de huid van Gabriel Belmont, die er door zijn Brotherhood of Light op uit wordt gestuurd om wat de kerk preekt in praktijk te brengen. Want het zijn donkere tijden op aarde. Op zich een vaak gehoorde klacht over de middeleeuwen, maar de overvloed van weerwolven, vampiers en ander gespuis wijst op een dieperliggend probleem. De kerk verliest zijn grip op de balans tu en goed en kwaad en de wereld wordt steeds dieper in duisternis gehuld. Verantwoordelijk voor deze ontwikkelingen zijn de Lords of Shadow, drie machtige figuren die de Brotherhood of Light al sinds zijn oprichting een doorn in het oog zijn. Nu het uit de hand begint de lopen, is het aan Gabriel om een einde te maken aan hun heerschappij. Maar het is geen religieuze overtuiging die hem bijstaat in zijn mi ie. Het geloof wordt overschaduwd door de dood van zijn geliefde vrouw, een verlies dat hem ten gronde heeft gericht.
Het enige wat Gabriel nog op de been houdt is de wens om haar weer in zijn armen te kunnen sluiten, levend of anders in de dood. Ook dit verlangen leidt hem naar de Lords of Shadow, die als enige de kracht bezitten om haar tot leven te wekken. Wat volgt is een tweeledig verhaal, met persoonlijke motieven en een overkoepelend plot die het spel voortstuwen. De wi elwerking tu en het eigen en algemeen belang legt een intere ante ontwikkeling binnen Gabriel bloot, die hem aan het denken zet over de scheidingslijn tu en goed en kwaad. Voor zijn reisgenoot Zobek, die hem af en toe bijstaat en tu en de hoofdstukken door optreedt als alwetende verteller, blijft deze subtiele transformatie evenmin verborgen. Tot slot zien we nog hoe de gevallen broeders die Gabriel voorgingen het verhaal hebben beleefd. Zij raakten zelf ook steeds verder vervreemd van hun mi ie en doen in een dagboek verslag van de gruwelen die geleid hebben tot hun ondergang. De drie divergerende invalshoeken leveren ieder hun noodzakelijke bijdrage aan het verhaal, dat langzaam maar zeker weer een gezamenlijke toon aanslaat. En dan is het wachten op de onvermijdelijke climax. Zonder al te veel te verklappen kunnen we melden dat de makers voor een zeer ruime interpretatie hebben gekozen. Het einde is abstract, bevredigend maar boven alles Castlevania.
Piekmomenten
Kijken we verder dan het verhaal dan zien we een man met een zweep staan en voor hem honderden obstakels en vijanden. Ook in het vechtsysteem klinkt de vrije invloed van Mercury Steam en bovendien de balans tu en licht en duisternis door. Gabriel beschikt over een zweep en een kruis, wat bijzonder praktisch tot een enkel voorwerp is gecombineerd. Het zweepkruis, of de kruiszweep als je wil, maakt de weg vrij voor vloeiende zwiepbewegingen die één vijand in het bijzonder pijn doen of een hele groep de smart laat delen. Naast het standaardarsenaal zijn er nog talrijke andere technieken – Lords of Shadow laat geen enkele knoppencombinatie onbenut – die gekocht kunnen worden met eerder verzamelde experience. De zweepslagen voelen goed aan en nemen samen met de later beschikbare voorwerpen zoals sprintlaarzen de nodige variatie voor hun rekening.
De tactiek van het vechtsysteem zit hem in Gabriel zijn magische krachten. Verslagen vijanden laten orbs achter waarmee Gabriel zijn licht- of schaduwmagie mee aan kan vullen. Lichtmagie leidt tot verdedigende vaardigheden, met name de mogelijkheid om de levensmeter op peil te houden, terwijl schaduwmagie offensief een handje helpt. In leven blijven krijgt uiteraard prioriteit en het is dan ook geen schande als daar alle orbs aan opgaan. Toch loont het om licht- en schaduwmagie af te wi elen, want ook het opvoeren van je aanvalskracht kan je leven redden. Pas echt intere ant wordt het met de introductie van de focusmeter. Door uitsluitend klappen uit te delen en niet te ontvangen of van de magiemeters te snoepen, loopt de meter vol tot het punt dat ook de nog levende vijanden met orbs gaan strooien. Deze constructie daagt uit om op de juiste momenten te pieken en daar vervolgens van te mogen profiteren. Een goed geplaatste tegenaanval vult de meter tot de nok toe en bezaait het slagveld met orbs. Een zwak moment legt hier dan weer een zware claim op. Het resultaat is een streng maar rechtvaardig systeem, dat goed gedrag beloont, maar schoonheidsfoutjes niet onbestraft laat. Lords of Shadow creëert zo een bijzondere dynamiek, waarin Gabriel en zijn tegenstanders voornamelijk strijden om het initiatief en daarmee de overhand in het gevecht.
Presentatievaardigheden
Gebruikt Gabriel zijn zweepkruis niet voor geweldsdoeleinden dan doet hij dit wel om aan uitstulpsels of inkepingen in de muur vast te klampen. Want Lords of Shadow zou geen Castlevania zijn als er niet ook gesprongen, gezwaaid en geklommen moest worden. De drie gelijknamige krijgsheren hebben zich ieder diep binnen hun eigen grondgebied teruggetrokken en dus moet Gabriel de nodige reiskilometers afleggen. Zijn tocht leidt hem langs duidelijk uitgestippelde wegen, maar vooral ook veel onbegonnen terrein. Hoewel het spel goed gebruikt maakt van de rust binnen de platformgedeeltes om de majestueuze omgevingen tot ons door te laten dringen, voelen de vele omleidingen langs richels en afgebrokkelde muren helaas soms wat onnatuurlijk aan, als een wankel bruggetje tu en de verder ijzersterke gameplay. Maar van tijdrekken kunnen we de makers niet betichten, daarvoor zijn deze momenten gelukkig te schaars en biedt het spel van zichzelf al genoeg speelduur. Want Castlevania: Lords of Shadow is lang, zestien tot twintig uur lang. Toch laat het spel zelden de teugels varen en worden we op een lekker tempo door de diverse omgevingen geleid.
En wat is er veel om te zien en te doen onderweg. Uitgestrekte gebieden, bedekt in sneeuw, spinnenwebben en andere dubieuze substanties staan nog tu en Gabriel en de Lords of Shadow in. Ieder scenario is zo zorgvuldig in elkaar geknutseld dat de af en toe suboptimale graphics geen afbreuk doen aan de gehele presentatie. Ook de muziek krijgt het voor elkaar om de aandacht op het totaalplaatje te vestigen en tegelijkertijd toch memorabel te zijn. Maar het is de gameplay die Lords of Shadow uiteindelijk zo rijkelijk gevuld maakt. De twaalf hoofdstukken staan bol van puzzels, bo fights, geheime doorgangen en verborgen voorwerpen. Het spel zet je tegenover titanen, als hommage aan Shadow of the Colo us, en wi elt dit af met meeslepende gevechten op ooghoogte. Daarnaast kent bijna ieder gebied wel een aantal aftakkingen om op onderzoek uit te gaan naar leuke extraatjes. Een creatief hoogtepunt bereikt het spel tot slot nog in een aantal van de latere puzzels die het spel als wegversperring opwerpt. Tel dit bij elkaar op en je krijgt genoeg Castlevania voor twee of drie delen, zonder dat het ooit aanvoelt als overdaad.
Mercury Steam slaagt er bovendien in de definitie van Castlevania te verruimen, zonder in te leveren op de betekenis. Maar ook zonder de stempel Castlevania is het een spel om ontzag voor te hebben. Lords of Shadow steekt de andere toppers in het genre naar de kroon en neemt zijn rechtmatige zetel weer in, als de heer en meester van de duisternis op zijn troon.