Als er een bedrijf is dat weet hoe het een magische platformwereld moet neerzetten, dan is het wel Sega. En ook in deze remake van Castle of Illusion is het er weer in geslaagd. De bo en, speelgoedwerelden of bibliotheken; ze zien er prachtig uit. Even voel je dan hetzelfde enthousiasme als toen je nog een kind was en je de cartridge voor het eerst in de console schoof.
De meest geslaagde toevoegingen in deze remake zijn dan ook de sprankelende graphics en de nieuwe details die zijn geïmplementeerd. Vooral het kasteel van de boze heks Mizrabel, die er vandoor is gegaan met jouw liefje Minnie,komt nu veel meer tot leven. Het gebouw doet nu dienst als een hub-wereld met deuren die open gaan als je genoeg diamanten hebt verzameld, een beetje zoals in Super Mario 64. Zo ontgrendel je nieuwe levels waar je je op ouderwetse manier doorheen platformt. Je kent het wel: spring over de obstakels, stuiter op het hoofd van een vijand en slinger aan een liaan naar de overkant. Daarnaast zijn er nieuwe stukjes toegevoegd, zoals een bonuslevel in een kop thee en natuurlijk opnieuw vormgegeven eindbazen, die er top uit zien. Niet alle extra's pakken echter even goed uit: de vertelstem – ingesproken door Sully uit Uncharted – is bedoeld om het geheel een sprookjesachtig gevoel te geven, maar de teksten en grapjes zijn saai en dienen uiteindelijk geen enkel doel.
Moeilijke muis
De werelden zijn prachtig, maar ook de vloeiende animaties van Mickey zijn een lust voor het oog. Het is alleen jammer dat de muis zo verdomd moeilijk te besturen is. Voor een platformer is het belangrijkst dat je personage precies doet wat jij wilt, maar Mickey heeft moeite met luisteren. Zijn sprongen zijn veel te zweverig en onnauwkeurig, waardoor je net zo vaak in een ravijn belandt als op het hoofd van een vijand. Wat ook niet helpt is dat de schaduw van Mickey heel licht is, zodat je niet goed kan zien waar hij landt. Vooral in een level waarin je van minuscuul platformpje naar minuscuul platformpje springt, is dat nogal frustrerend.
Het plotseling veranderen van camerastandpunt werkt bovendien ook niet mee. Zo zijn er actiescènes waarin je wordt achtervolgd door een appel en ineens richting de camera rent. Ook tijdens baasgevechten draait de camera soms om je heen waardoor je plots de verkeerde kant op loopt. Verder word je geteisterd door oneerlijke trucjes, zoals vijanden die vanuit het niets tegen je aan vliegen terwijl je net met een sprong bezig bent. Dat maakt van de levels soms een hele opgave omdatj je steeds hetzelfde stuk opnieuw probeert. Echte vaardigheden heb je nauwelijks nodig, alleen een flinke portie geduld.
Grote zonden der gamedesign
De moeilijkheidsgraad van Castle of Illusion is daarmee het meest inconsistente van de hele game. Het ene moment loop je fluitend door een magisch bos, het volgende moment moet je tegelijkertijd een platform bespringen en een vliegende knuppel. Ook de eindbazen zorgen soms voor veel frustratie, vooral omdat het spel een van de grote zonden der game design begaat: je kunt de cutscenes niet overslaan. Terwijl je er achter probeert te komen hoe je de boze heks moet verslaan, moet je twintig keer toezien hoe Minnie hulpeloos in een magische bol zweeft. Jahaaa, nu weet ik het wel, ze moet gered worden!
Het enige pluspunt van al die herhalende cutscenes is dat je er iets langer over doet om het einde te bereiken. Je blaast er in een uurtje of vier doorheen. In no-time heeft Mickey de zeven magische diamanten verzameld – je zou denken in zeven verschillende werelden, maar nee, ze liggen in maar vijf levels – en rest er niet veel meer dan het verzamelen van alle collectables. Jammer genoeg is er niet echt een reden om alle diamanten te zoeken, behalve dan omdat het kan.
Het grootste probleem met Castle of Illusion is dat er nauwelijks reden is dat het bestaat, noch een publiek dat het zou willen spelen. Voor kinderen is deze game veel te old-school om plezier uit te halen: daar zijn ze gewoon niet meer aan gewend. Volwa enen die op zoek zijn naar een kleurrijke platformer hebben superieure games om uit te kiezen, zoals Rayman: Legends of de New Super Mario Bros.-serie. Iedereen die dit spel vroeger heeft gespeeld en een stevige scheut nostalgie nodig heeft, komt erachter dat de game die ze ooit zo gaaf vonden eigenlijk helemaal niet zo goed was. En dan ben je weer een illusie armer.
