In de geschiedenis van games heeft Carmageddon een mooi plekje voor zichzelf veroverd. Het spel kwam precies op het juiste moment uit en schopte tegen conventies aan die voorheen nog grotendeels met rust werden gelaten in games, zoals over de top (en ergens zinloos) geweld. Daarnaast was de foute actiefilm in de jaren ’90 ook erg populair, een genre dat toen plots ook een plekje in games had gekregen.

Nu verschijnt de game in precies dezelfde hoedanigheid in de App Store en rijst de vraag waarom het spel vroeger zo leuk werd bevonden. Dat kan komen omdat ik inmiddels in een volwassen bromsnor ben veranderd, maar ook doordat de standaarden gewoonweg hoger liggen tegenwoordig. In dat laatste geval stelt Carmageddon teleur en zijn er teveel zaken die het rauwe plezier tegenwerken. De nostalgie verdwijnt zodra je met een moderne kijk de game gaat spelen en dat is eigenlijk zonde voor de cultstatus van de game.

Barrières voor de fun

Carmageddon doet geen moeite het traditionele concept op te leuken en is precies dezelfde foute actiegame als het altijd was. Zonder fratsen dus. Het laat zich omschrijven als een race zonder gedragsnormen, waarbij je niet alleen kunt winnen door als eerste over de finish te rijden, maar ook door alle andere tegenstanders te vermorzelen. Vind je dat niet agressief genoeg, dan kun je ook proberen alle voetgangers dood te rijden. Je hoopt met een dergelijk concept op een prettige chaos, maar het komt vaak voor dat er eigenlijk helemaal niets gebeurt. Zo kan het voorkomen dat tegenstanders zich met elkaar bezighouden en jij er achteloos langs rijdt, waardoor je vervolgens een ellenlang stuk rijdt zonder actie.

Het rijden op zich is al de eerste barrière waar je doorheen moet bijten. Het voelt alsof je een koelkast over ijs duwt, waardoor elke bocht een frustrerend obstakel is. En dat is vooral in het begin lastig met al die bochten van 90 graden.  Daarnaast zijn de physics te statisch en glijdt je auto na de kleinste sturing al alle kanten op. Dat ligt overigens niet aan de besturingsmogelijkheden van de iPhone en iPad. Deze zijn voldoende responsief en zorgen niet voor extra frustratie. Er is bovendien de optie om met een slider analoge besturing na te bootsen, waarmee je wat nuance in je sturen aan kunt brengen. Echt lekker rijden doet het echter nooit

De armoedige uitstraling is het tweede heikele punt waar je mee moet leven. Grafisch is de game niet veranderd, waardoor je vooral tegen sprites en lelijke, lege achtergronden kijkt. In het begin heb je daar wellicht vrede mee, omdat het de charme van de nostalgie intact houdt, maar na een tijd gaat het irriteren. De game komt nooit tot leven en het heeft niet meer die impact die vroeger nog zorgde voor een schokeffect en het nodige leedvermaak.

Teveel jaren ‘90

Carmageddon voor iOS is eigenlijk gewoon een te oude game in een moderne context. De presentatie teert op oude trends en er zijn een heleboel verwijzingen naar de popcultuur van de jaren ’90. Deze humoristische referenties kunnen alleen niet verhullen dat de game zelf ook uit die tijd dateert. Het enige wat nog wel bij het heden past, is de hoeveelheid aan vrij te spelen auto’s en levels. Elke auto heeft bijvoorbeeld unieke eigenschappen en leuke powers, en elk nieuw level doet met loopings en schansen zijn best om een nieuw ervaring te bieden. Maar zelfs met die extra’s staan er genoeg andere racegames in de App Store die meer plezier bieden, zonder de barrières.

Getest op de iPhone 5 en iPad 2