Door Rob de Groot
In een korte intro worden alle vechters op een rijtje gezet. De interface doet denken aan een arcadekast, voor degenen die in een nostalgische bui zijn. Na wat flitsende introbeelden kies je in het menu voor een Versus modus, een training of een pot multiplayer. In de trainingzaal test je je vaardigheden uit op bijvoorbeeld pa ieve of behelpende tegenstanders. In het begin geen overbodige luxe, gezien de karakters hun eigen konijnen uit de hoed toveren bij knoppencombinaties. Vierkantje en driehoekje gebruik je voor de slagen, kruisje en cirkeltje voor de kicks.
De meeste combinaties zijn drie knoppen groot en niet moeilijk onder de knie te krijgen. De balancering had beter gekund; hoewel de logge Zangief (Street Fighter II) bijvoorbeeld wel een flinke slagkracht in huis heeft, haalt het vrij weinig uit tegen de razendsnelle combinaties die je met Demitri (Darkstalkers) kunt opwerpen. Een speler met lange afstandsaanvallen heeft een groot voordeel: met welgeplaatste salvo's weten de tegenstanders vaak geen raad. Anderzijds kom je als speler ook het nodige spervuur tegen op je queeste naar de eindronde.
De speler kiest in de Versus modus twee vechters uit om de uitdagingen van andere teams aan te gaan. In deze storymode, wat wel een groot woord is voor de mode, werk je een aantal teams af. Dit doe je tot je de vrij eenvoudige eindbaas bereikt (hint: hij is van vuur). Heb je hem eenmaal verslagen, dan word je naast een plek in de scorelijst beloond met credits, waarin een stukje uit het leven van je twee gekozen vechters in stripvorm wordt weergegeven. Ook zijn hun muziekjes uit de spellen waar ze uit afkomstig zijn nu te beluisteren en komt er zo nu en dan een extra karakter of locatie bij. Je begint met zeven arena's exclusief de traininghal.
De weergave valt tegen, de omgevingen zijn stil en meestal flets. Een enkele herhaaldelijke beweging vindt plaats op de achtergrond, alsof iemand een .GIF afbeeldinkje op het scherm heeft geplakt. Een ode aan 2D fighters is leuk, maar wat meer moeite de boel op te fleuren had niet mi taan. De vechters zijn helder en fel gekleurd, waardoor ze goed afsteken tegen de achtergrond. Dit wordt nog eens versterkt door hun erg lage resolutie: ze worden weergegeven in een cartoony pixelbrij van naar schatting 320x200. Op de SNES was dit zoete koek, nu proeft het spijs wat taai.
De muziek is erg druk in een poging je adrenalinegehalte omhoog te jagen. Tijdens het spelen valt dit minder op door de snelheid waarmee je bezig bent. Zet je de speelsnelheid echter lager (geschikt-voor-moeders-niveau), dan wordt de muziek al gauw storend. De geluidseffecten zijn trouw aan de irreële geluiden, zoals die bij de originele fighters werden geleverd: doffe klappen, harde schreeuwen en zwiepende trappen klinken dan ook goed op hun plaats in Capcom Fighting Jam.
Heb je geen console plus beat 'em ups (gehad) uit de vorige eeuw en geef je de voorkeur aan 2D fighters, dan is Capcom Fighting Jam het zeker waard eens te proberen. Al is het maar om eens kennis te maken met de vechters en speelwijze van de kla ieke Capcom fighting titels. Wees wel gewaarschuwd voor de graphics wanneer je gewend bent titels als Dead or Alive III of Soul Calibur II te zien. De multiplayer rekt de levensduur van het spel niet veel en na enkele avondjes hebben je vrienden ook alle fighters aan de tand gevoeld. Gamers die wat langer meegaan en bekend zijn met de originele spellen laten deze titel het beste links liggen. Het nostalgische gevoel krijg je er niet mee terug: stof dan die SNES nog eens af.
Gameplay: 8,0Graphics: 5,5Geluid: 6,5Totaal: 6,5