Calvino Noir presenteert zich als een interactief boek. Een alwetende verteller schetst de situatie, een dialoog zet in en één van de zeven (goed ontworpen) levels gaat van start. In het spel bestuur je een veelvoud aan personages, voornamelijk Wilt, Siska en Arno. Die hebben hun eigen kwaliteiten, respectievelijk het uitschakelen van wachters, lockpicking en het werken met machines. Maar niet elk hoofdstuk laat je dezelfde personages besturen. Soms moet je het ook wel eens zonder Wilt stellen en dan wordt het pas moeilijk.
Le en in de architectuur
Maar het echte hoofdpersonage is toch wel de setting. Calvino Noir is een spel over architectuur. Het post-imperiale Wenen presenteert zich als een gelaagde dwarsdoorsnede met rijk versierde gangen en trappenhuizen. Een art nouveau-stadhuis hier, een beaux arts-winkelarcade daar, nu eens een Bauhaus-kunstgalerij, dan weer een neo-Byzantijnse kerk. Erg precies is het waarschijnlijk allemaal niet, maar dat hoeft ook niet. De setting, volledig in grijstinten, is grimmig charmant en overtuigend, en dat voldoet.
Het is het oog voor detail en het geniale licht- en schaduwspel dat de wachters met hun zaklampen in de donkere straten veroorzaken, die de 2D-wereld van Calvino Noir echt tot leven laten komen. De schuifeljazz die de gebouwen met muziek vult kent maar enkele lichte variaties (afhankelijk van het gevaar dat je loopt) en past perfect bij de regenachtigheid van het spel. Daartegenover staat dat de wereld wel wat bevolkter had kunnen zijn en liefst ook door meer mensen dan alleen maar wachters.
Superwachters en niet-zo-superhelden
Hoewel de setting fantastisch uitgewerkt is, is het niet genoeg om Calvino Noir te redden. Natuurlijk heb je met het beperkte zichtveld en de bewegingsmogelijkheden die 2D-games met zich meebrengen minder mogelijkheden die je benutten kunt. De stealth in de game verdient eigenlijk een paar aanhalingstekens (en mi chien een vraagteken), want er komt niet veel van terecht. Je personages bewegen erg langzaam of maken te veel geluid – het is maar net wat je verkiest. Wilt is bovendien de enige die wachters kan uitschakelen, maar zelfs hij is niet bestand tegen het pistool dat de duidelijk uitstekend getrainde Weense politiemensen meteen kunnen trekken en schieten terwijl ze zich nog omdraaien om te kijken waar dat geluid vandaan kwam. De wachters reageren vlugger dan ze zouden moeten kunnen en de drie helden van het spel hebben geen tijd om weg te rennen. Soms wel, maar dat heeft niet veel zin, tenzij je je kunt verstoppen.
Verstoppen brengt een ander probleem met zich mee. Elke gang heeft wel een zuil waar je achter kunt schuilen of een nis om in te duiken, aangegeven met een symbooltje. Maar het dekking zoeken en weer uit dekking komen is een traag, omwonden proces. Geen idee hoe dat in werkelijkheid zou gaan, maar met de bewegingen die Wilt, Siska en Arno maken als ze uit dekking komen, kun je je daar vreemde spagaten bij voorstellen. Die maken veel geluid, nemen meer tijd in beslag dan je wilt en maken dekking zoeken daarom niet zo effectief.
Het komt ook voor dat je personage niet doet wat je wilt. Beweging en interactie vinden plaats door muisklikken op symbooltjes, maar vaak genoeg overlappen meerdere symbooltjes elkaar en klik je op het verkeerde, en soms ontbreken ze zelfs helemaal. En als dat niet het geval is, dan klik je verwoed ergens op terwijl je marionet je opdracht weigert te doen. Die bugs kunnen erg op de zenuwen werken, zeker als er haast geboden is omdat er alweer eens een wachter met zijn zaklamp aan komt lopen. En dan crasht de game. En dan heb je het wel even gehad.
Spel met twee gezichten
Calvino Noir heeft duidelijk zijn mankementen, zowel conceptueel als technisch. Tijdens onze speelse ie is er geen dag voorbij gegaan dat het spel niet geüpdatet werd – er zijn hier en daar bugs die mondjesmaat verbeterd worden. Maar dan nog zijn er de ontwerpkeuzes. Te weinig ongewelddadige NPC’s om de wereld te kleuren zorgen ervoor dat Wenen thuis is aan een leger overmachtige huursoldaten met hun altijd-raak-pistooltjes. Niet alleen is dat vervelend, maar op den duur wil je wel wat anders.
Calvino Noir is natuurlijk een stealth-game, dus de vraag blijft hoeveel je eigen personages nou zouden moeten kunnen, wat betreft zelfverdediging of andersoortige interactie met de vijanden en de wereld. Wel meer dan het karige doodgaan of wegrennen. Preventief wachters uitschakelen werkt tot op bepaalde hoogte en ook alleen als Wilt erbij is. Tel daarbij het stroeve schuilsysteem en het houterige gehol op en je zit met een spel dat een stuk beter had kunnen zijn dan het nu is. Dat is erg jammer, want het doet de setting en de uitwerking daarvan geen eer aan. Al met al is Calvino Noir daardoor een matige game die toevallig in een fantastisch fraai jasje steekt.
Calvino Noir is gerecenseerd op pc. De game is te koop via Steam (voor 17,99 euro) en voor PlayStation 4 via de PlayStation Store.