Call of Duty: World at War | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

Het is niet niks om de meest geprezen shooter van de afgelopen jaren op te volgen. Ontwikkelaar Treyarch heeft echter altijd naar de media gecommuniceerd deze loodzware erfenis aan te kunnen. Met World at War keert de serie terug naar de roots van de Tweede Wereldoorlog. We vechten in een bloederige, grimmige campagne tegen de Japanners in het Pacifisch gebied en voeren een Ru ische wraakoefening van Stalingrad naar Berlijn uit.

Het zogenaamde scripted event werd destijds bij de eerste Call of Duty tot kunst verheven. De game schotelde je af en toe prachtige, intense taferelen voor om je de illusie van een echte oorlog te geven. Met dit speerpunt won de serie de concurrentieslag van de Medal of Honor-reeks. Anno 2008 valt te betwijfelen of het voorprogrammeren van de gameplay nog nodig is, maar Call of Duty-fans weten al jarenlang wat ze kunnen verwachten. Maar het scripted event raakte in verval als gameplaymechanisme. Het is te pas en te onpas gebruikt om kunstmatige gevecht ituaties te creëren, waar je als gamer al snel doorheen prikt.

Computergestuurde tegenstanders werden net zo lang gecreëerd, totdat jij een onzichtbare lijn was gepa eerd. En jouw vrienden rukten pas op, als jij voorbij een bepaald punt was. Hoe meer van dit soort situaties er in een game worden gepropt, hoe minder je de illusie krijgt dat jij die soldaat bent, die het strand bestormt.

Het is niet verwonderlijk dat Call of Duty: World at War in zijn campagnemodus wederom vol voorgeprogrammeerde gameplay zit. Ontwikkelaar Treyarch heeft met Call of Duty 3 al een aardige shooter neergezet, die echter ook dit 'mankement' kende. World at War maakt wederom gebruik van kunstmatigheid om je een illusie te geven een grootschalig conflict te geven, om met deze kunstmatigheid juist de illusie jammer genoeg ook weer wat weg te halen. Zo zijn er genoeg punten waarbij er oneindig vijanden bijkomen, totdat je een bepaalde progre ie hebt geboekt. Ook het oprukken van je teammaten is helemaal afhankelijk van jouw acties, waardoor het zelfs voor kan komen dat je vrienden letterlijk langs de vijand rennen, omdat jij deze nog niet hebt gedood maar al wel verder bent gesprint. En wat te denken van de banzai-aanvallen van de Japanners, die het idee opvatten om vanaf dertig meter frontaal in een kogelregen te rennen in een poging je lek te prikken met hun bajonet. Het komt allemaal wat ongeloofwaardig over.

Je manier van spelen pas je dan ook aan op de manier waarop het spel je de uitdaging presenteert. Als je weet dat je de overhand in gevechten kan krijgen door een bepaalde onzichtbare lijn te overschrijden, zul je toch op zoek gaan naar deze onzichtbare lijn. Je bent als het ware, bewust of onbewust, telkens aan het inspelen op de kunstmatigheid die Call of Duty: World at Wat bevat.

Aan Amerikaanse zijde speel je private Miller, waarbij je in het grimmige conflict tegen het Japanse keizerrijk strijdt. Het kernwoord is hier bruut geweld. Letterlijk vanaf de eerste seconde wordt de gruwel van de oorlog in al zijn lelijkheid aan je getoond. En wanneer je eenmaal de vlammenwerper in je knuisten gedrukt krijgt, zet deze gruwel zich in volle glorie door. Bij de Ru ische campagne draait alles op wraak en het sadisme van de Ru en zal meerdere malen naar boven komen drijven.

Over het algemeen is de campagne onderhoudend, maar niet memorabel. In de vijf tot zes uur die je er in de normale moeilijkheidsgraad over doet, zul je maar weinig dingen meemaken die je echt zullen bijblijven. De mi ies zijn bij vlagen ongeïnspireerd. Denk aan: kam zoveel mortiernesten uit of vernietig zoveel bunkers. World at War bewandelt slechts gebaande wegen en doet dit bovendien minder goed dan zijn voorgangers, deel drie uitgezonderd. Je zult de game desondanks met plezier tot het einde doorspelen dankzij de verder prima besturing.

Hoe anders is de multiplayer! Daar waar World at War in de singleplayer degelijk maar niet enerverend is, is de multiplayer pure kla e. De multiplayer-ervaring bestaat uit twee elementen: de campagne coöperatief, met maximaal vier spelers, doorspelen en de kla ieke competitieve multiplayer. In beide vormen vergaar je ervaringspunten om je rang te bepalen en ontgrendel je nieuwe mogelijkheden. Bovendien kun je, zowel coöperatief als competitief, ook samen in splitscreen op dezelfde tv spelen.

De coöperatieve campagne is een fantastische toevoeging. Dat klinkt wellicht enigszins paradoxaal, aangezien de campagne zelf niet fantastisch is. Maar doordat er de mogelijkheid tot competitieve coöp is, ontstaat er een geheel eigen dynamiek. Hierbij scoor je punten als jij de kills maakt en de doelen behaalt, waardoor iedereen gestimuleerd wordt om een zo groot mogelijke bijdrage te leveren. Maar natuurlijk blijft er altijd ook de noodzaak tot samenwerken om de vijand te verslaan. Een enorm verslavende modus, met bovendien zijn eigen specifieke uitdagingen voor ervaringspunten.

Cynici zeiden al dat ontwikkelaar Treyarch simpelweg de multiplayer-code van Call of Duty 4 heeft gekopieerd en er vervolgens een Tweede Wereldoorlog-sausje overheen heeft gegoten. Hier zit zeker een kern van waarheid. Het is onmiskenbaar dat de multplayer in zijn structuur gewoon hetzelfde in elkaar zit als het vorige deel. Maar wat dan nog: volgens velen was Call of Duty 4 de beste multiplayer shooter ooit.

Treyarch biedt maar liefst 65 levels in multiplayer en tientallen specifieke uitdagingen om ervaringspunten te vergaren. De herspeelwaarde is schier oneindig. Bovendien zitten de speelvelden goed in elkaar. Elk speelveld biedt voor elk type speler de mogelijkheid met goed spel te excelleren. Met de toevoeging van voertuigen neemt Treyarch een gewaagde stap, maar vooralsnog lijkt het goed te zijn uitgepakt. Tanks zijn niet al te mobiel en bovendien makkelijk te raken. Toch zul je duidelijk een stuk sterker zijn en meer kills maken in dit voertuig, dan erbuiten. Het stoort de gameplay gelukkig allerminst.

Call of Duty: World at War is een moeilijk spel om te beoordelen. Kwalitatief gezien liggen de singleplayer en de multiplayer ver uit elkaar. De campagne scoort zeker geen onvoldoende, maar zeer imponerend is het allemaal niet. Onderhoudend en vermakelijk wel. De multiplayer is fantastisch en zorgt voor tientallen uren kwalitatief hoogstaande gameplay. Zeker de toevoeging van de coöperatieve modus is een grote aanwinst voor de serie.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou