De singleplayer van Black Ops II kent een opvallende structuur: ongeveer veertig procent van het spel vindt net als het eerste deel plaats tijdens de Koude Oorlog. Dit gedeelte doorloop je met Alex Mason. De resterende levels spelen zich echter in 2025 af en beleef je met zijn zoon, David. Zowel Alex als David kennen de nieuwe bad guy, Raul Menendez, al sinds jaar en dag. Voor beide mannen blijkt hij een ware plaaggeest.

Zonder gelijk de plot te verklappen, kunnen we over Menendez in ieder geval kwijt dat hij een intrigerend personage is met een verrassend interessante motivatie voor zijn morbide handelswijze. Hij is absoluut een klootzak, maar dan wel eentje met zelfkennis. Dat maakt hem charismatisch, al profiteert Treyarch daar niet optimaal van. Zeker aan het einde van de game wordt Menendez neergezet als een ontoerekeningsvatbare psychopaat, terwijl je aan het begin van de game juist een vreemde sympathie voor hem opbouwt.

Gelukkig kent Black Ops 2 nog veel andere onderliggende thema’s die het verhaal net dat beetje extra lading geven: de verwoestende kracht van vuur, de relatie tussen vader en zoon, de onethische toekomst van futuristische oorlogsvoering met onbemande drones; ze passeren alle de revue. Wonder boven wonder wordt het verhaal daardoor niet clichématig. In tegendeel zelfs: de verschillende verhaallijnen met verschillende ontknopingen maken dit een zeer ambitieuze verhaallijn die je meerdere malen wilt herbeleven.

Strikeforce-missies

Treyarch heeft met zogenaamde Strikeforce-missies geprobeerd de verhalende ambitie ook door te trekken naar de daadwerkelijke gameplay. Daar slaat de studio de plank mis. Strikeforce-missies zijn optioneel en stellen de speler in staat controle te nemen over verschillende eenheden en drones middels een RTS-achtig overzicht. Het probleem is dat Call of Duty zich absoluut niet laat spelen als een RTS. De pathfinding van de eenheden is verschrikkelijk. Daarom speel je de missies al gauw net als in de singleplayer; gewoon vanuit first-person en zonder je te bekommeren over je teamgenoten.

Gelukkig haken de reguliere missies wel gewoon in op de charmes van Call of Duty. Met name met zoon David is het af en toe echt alsof je de hoofdrol in je eigen over the top-actiefilm vertolkt. De singleplayer heeft zelfs een streepje voor op andere delen door een betere afwisseling tussen absolute chaos en rustige verhalende momenten. De missie in het gigantische cruiseschip is daar een goed voorbeeld van. Eerst doorloop je rustig de gangen van een drukke discotheek, één minuutje later leg je in slow motion onder begeleiding van pompende dubstep talloze terroristen op de dansvloer om.

De actie in Black Ops 2 is compleet over the top en bij vlagen zelfs clichématig, maar dat neemt niet weg dat de singleplayer geweldig is om te spelen. Enig minpunt is de toevoeging van de Strikeforce-missies. Zij voelen als geforceerde vernieuwing en slaan haaks op wat de singleplayer van Call of Duty zo leuk maakt. De modus is bij vlagen zo intens en indrukwekkend dat het al die ambitie en diepgang niet nodig heeft. Gelukkig maar dat het Strikeforce-gedeelte grotendeels optioneel is.

Multiplayer

De multiplayer is wat dat betreft consistenter en voert juist enkel de veranderingen door waar wij op hoopten. Zo lijkt er eindelijk sprake van een goede balans tussen rust en chaos. Niet langer word je continu overhoop geschoten daar allerlei beloningen die andere spelers verdienen door bijvoorbeeld met een sniper te campen in een hoekje. Nee, zelden kom je online nog een gun ship of predator missile tegen.

De multiplayer schiet vooral weer zo lekker weg omdat het juist weer schieten is waar het om draait. Het duurt lang voordat je een krachtige offensieve scorestreak tot je beschikking hebt, wat de chaos beperkt. Ook de maps stralen een ‘oog om oog ,tand om tand’-principe uit. Black Ops 2 staat bol van compacte levels waarin snipen op welke afstand dan ook praktisch onmogelijk is (of je moet een van die irritante ‘quickscopers’ zijn).

Het Pick 10-principe laat de speler zijn personage op nog maar tien vlakken aanpassen. Dat lijkt weinig, maar dankzij meer keuzemogelijkheden leent dit systeem zich juist goed voor diepgang en tactische keuzes. Neem je die extra flashbang mee of pak je toch twee perks uit het eerste rijtje? Je hebt nu alles geheel in eigen hand, zo lang je die limiet van tien aanpassingen maar niet overschrijdt.

Dankzij dergelijke veranderingen bevat Black Ops 2 een van de beste multiplayermodi uit de serie. Maar die aanpassingen kunnen een veelgehoord kritiekpunt helaas niet verhelpen: de multiplayer in Black Ops 2 is zelfs voor Call of Duty-begrippen weinig innoverend. De balans is uiteindelijk veel beter dan in voorgaande delen, maar daar merk je ten midden van de strijd weinig van omdat de feel exact hetzelfde is, van de gelijkende wapens tot de maps tot aan de te hanteren tactieken. Verfijning is leuk, maar niet genoeg om indruk te maken als het een jaarlijkse serie betreft.

We hoopten dat de nieuwe setting en klassenopzet daar iets aan zouden veranderen, maar dat is totaal niet het geval. De modus blijft vooral trouw aan zijn eigen kwaliteiten en leunt vooral op de gameplay van Call of Duty 4. Gezien alle kritiek op het chaotische Modern Warfare 3 is dat een logische beslissing, maar het is enigszins jammer voor wie net als ons hoopte dat Treyarch juist radicale stappen voorwaarts zou zetten.

Ambitieuze zombies

De coöperatieve Zombies-modus, waarin je naar hartenlust hordes aan ondoden omlegt met maximaal drie andere medespelers, verschilt wél behoorlijk van zijn voorgangers. Zombies is nu nog toffer omdat je verschillende onderdelen moet verzamelen om andere ruimtes in een level te bereiken. Denk daarbij aan een ventilator die kortsluiting maakt met een mechanische deur, waarachter veelal een kamer schuilt met nog meer geheimen en voorwerpen.

Omdat je nu zoveel verschillende ruimtes aandoet, voelt Zombies een beetje alsof je met een paar vrienden op verkenningsreis gaat. In een van de levels reis je zelfs met een bus van locatie naar locatie, terwijl zombies je achtervolgen en het voertuig via de ramen proberen te betreden. De krochten van de Zombies-levels bevatten tevens talloze geheimpjes als wapens en schade-boosts die de chaos verrijken. Er is genoeg content en levels om je dagen zo niet weken te vermaken samen met een paar maten.

Is het een zombie of een grote boze pixel?

Helaas doen de graphics, en dan met name in het donkere Zombies, erg af aan de totaalervaring. Sterker nog, toen we de game voor het eerst speelden en nogal dicht met onze neus op het scherm zaten, waren we ervan overtuigd dat we de game op een SD-resolutie speelden. Dat bleek toch niet het geval. Black Ops 2 is grafisch niet alleen links en rechts ingehaald door de concurrentie, de game is ronduit lelijk.

De achterhaalde engine maakte het ons af en toe wel flink moeilijk, maar we hebben alsnog enorm van Black Ops 2 genoten. De singleplayer is ambitieus genoeg om je in de ervaring te trekken en vooral met vrienden voelt de Zombies-modus als een waar coöperatief avontuur. Zij die smeekten dat de multiplayer van Black Ops 2 terug zou keren naar de roots, worden met de Call of Duty 4-achtige gameplay op hun wenken bediend. Maar daarmee wordt meer een stapje opzij gezet dan voorwaarts, wat jammer is voor zij die net als ons juist op dat vlak meer durf van Treyarch hadden willen zien.